Vikan - 09.06.1960, Blaðsíða 16

Litli bróðir er fyrir
— Jeeja, börnin min góð, sagði gamli, góði
frændinn, sem var í heimsókn 'hjá bændafjöl-
skyldu, Þar sem fjöldi barna var í heirpili, —
hvaða dagur' er nú bezti dagur ársins?
-— Allir dagar eru jafngóðir, svöruðu börnin i
einum kór. Þeir voru svo margir, að ógerningur
var að gera upp á milli þeirra, og börnin voru
svo mörg, að þau fundu aldrei til öfundar hvert
i annars garð. Yngstu börnin kvörtuðu reyndar
um það, að þau yrðu alltaf að ganga í fötum
eldri barnanna, og eldri börnunum gramdist að
þurfa að annast yngri börnin. En sólin skein jafnt
á ailan barnahópinn. Þótt fjölskyldan væri stór,
var húsrými nægilegt og garðurinn gróðursæll
og falJegur.
En sama er ekki að segja um stórborgarbörnin,
þar sem hópurinn vex ekki jafnt og þétt með ári
hverju. Þar er elzta barnið ef til vill fjögurra
eða fimm ára gamalt, áður en mamma fer að
heiman í svo sem vikutíma og kernur aftur með
litið bam i vöggu, sem vælir og kjökrar dægr-
in iöng.
I fyrstu eru allir yfir sig hrifnir af króganum
ok ekki sizt elzta barnið. Það fylgist með öllu
nýnæmi af mikilli athygli, og það er hreinasta
hátið, þegar á að baða litla barnið, mata það
og skipta á þvi. Og barnið, sem á þetta horfir,
fyllist stolti af því að vera ekki lengur hjálpar-
vana vöggubarn og af því að pissa nú ekki lengur
í buxurnar sínar.
Smám saman dvinar samt gleðin og hrifningin.
Það er eins og barninu finnist það út undan og
vanrækt. Hvers vegna má mamma ekki lengur
vera að því að sinna stóra drengnum eða stóru
stúlkunni sinni? Og hvers vegna er hún alltaf
að snúast í kringum litla angann?
Þegar verst lætur, finnst elzta barninu það
algerlega út undan. og því finnst ungbarnið smátt
og smátt sér óviðkomandi og óskylt og að það
sé ekki til annars en ræna það móðurástinni.
Stundum getur komið fyrir, að barn, sem finnst
það þannig vanrækt, skeytir beinlínis skapi sínu
á ungbarninu, jafnvel misþyrmir því og gerir
allt ,sem hugsanlegt er, ... einungis til þess að
sýna foreldrum sínum fram á, að það sé engan
veginn ánægt með litla bróður eða systur.
Það verður að fylgjast vel með framkomu stóra
bróður eða systur. en fyrir alla muni ber að
forðast að hpgna stærra barninu á neinn hátt.
Arangurinn verður aðeins sá, að barninu finnst
það enn meiía út undan. Annaðhvort verður Það
afundið og ðsanngjarnt, hangir sifellt í pilsum
móður sinnar og sýnir henni fram á, hversu
hróplegt það ranglæti er, sem því er sýnt, eða
það fjarlægist, móður sína smátt og smátt.
En hvað er unnt að gera til þess að endur-
heimta ást mömmu? Hvernig á barnið að fá hana
til þess að sinna sér eins og fyrr? Þetta er mesta
vandamál barnsins.
Ef móðirin hefur ekki tekið eftir hegðun stóra
brððhr eða stóru systur og ekki reynt að sýna
stóra barninu meiri umhyggju og ást, ... ja, þá
getu'r ýmislegt gerzt. Stundum reynir stóra barn-
18 að likja eftir litla barninu ... Það tekur upp
ósiði, sem það er löngu vaxið upp úr. Það pissar
í rúmið og lætur hjálpa sér við allt hugsanlegt,
sem það gat áður hæglega gert hjálparlaust, til
Framh. á bls. 23.
húsffi
hcl'ui
Allar stúlkur vita, hverju þær
sleppa, en ekki, hvað þær hreppa,
þegar þær ganga úi: i hjónabandið.
Þær vita, að þeirra bíður nýtt
líf, en þær hafa ekki hugmynd
um, að i raun og veru eru það
níu lif, en ekki aðeins eitt. Þar
sem þessum níu lífum er lifað
saintímis, er ekkert undurlegt,
þótt eittlivað fari í handaskolum
á stundum. Ef vel ætti áð vera,
þyrfti eiginkonan að vera nokk-
urs konar alheimsséní, en hversu
margar okkar eru fæddar ]iað?
Tökum mig sem dæmi. Mér
hefði aldrei dottið í hug að sækja
um framkvæmdastjórastöðu. Ég
þarf ekki einu sinni að ganga
undir reynslupróf til þess að
vita, að ég hef ekki hæfileika til
þess. Þrátt fyrir það er ég kom-
in i þetta embætti ásamt ótal-
mörgum húsmæðrum. Það erum
ncfnilega við, sem stjórnum
þjóðarbúskapnum. Að minnsta
kosti fáum við að heyra það,
þegar eitthvað er í ólagi i gjald-
eyrismálunum. Þetta er án efa
rétt. Það eru konurnar, sem
eyða pcningunum. Spyriið menn-
ina. Þeir eyða aldrei peningum,
— ekki einu sinni i blóm.
Það eru konurnar, sem fá mán-
aðarlaunin til þess að hrökkva.
Annars finnst mér mánuðirnir
vera of langir, en því verður
sennilega ekki hreytt, jafnvel þótt
þeir kæmu því f verk að útbúa
þetta nýja almanak, sem alltaf
er verið að tala um, þ. e. a. s.
karlmennirnir. Þeir geta líka
kært sig kollótta. Það eru ekki
þeir, sem standa uppi, þegar nlu
dagar eru eftir af mánuðinum,
og hafa ekki flatan fimmeyring.
Ég reyni svo sem að spara, fer
kannski með strætisvagni i annan
bæjarhluta til þess að kaupa
hrisgrjón, af því að mér er sagt,
að þau séu fjórum aurum ódýrari
þar en i búðinni hérna úti. Þrátt
fyrir allt þetta erfiði eru mánuð-
írnir hjá mér minnst viku of
langir.
Ég viðurkenní fúslega, að ég
er lélegur framkvæmdastjóri, og
er aJveg undrandi á því, að það
skuli ekki vera búið að reka mig
fyrir löngu. En það er sennilega
vegna þess, að þeir geta ekki