Vikan - 09.06.1960, Blaðsíða 28

Ég get ekki..
Framhald af bls. 15.
drengurinn hafði lika misst mikils
þenna dag. Nú var ekkert útlit fyrir,
að hann gæti losnað undan hinum
ástarvana umsvifum frú Holding.
Hefði hún orðið eiginkona Davíðs,
gat hún verið heima hjá Bobb allan
daginn, og að kvöldinu rnundi Davíð
hafa verið heima hjá þeim. Þau
hefðu getað verið svo hamingjusöm,
en nú var sú von að engu orðin.
Henni þótti vænt um, að Davíð
var önnum kafinn, þegar vinnutím-
inn var á enda. Hún flýtti sér heim
og var fastákveðin í að segja starfinu
upp þegar í stað og biðja um að fá
að losna við iiinn venjulega mán-
aðar-fyrirvara. Hún vildi heizt hætta
undireins.
Bohh brosti, þegar hún kom inn
úr dyrunum, og takmarkalaust
traust hans til liennar útrýmdi
megninu af kulda þeim, er setzt
hafði að í hjarta hennar.
— Ég á þig þó, elsku litia ögnin
mín, hvíslaði hún. — Þig getur eng-
inn frá mér tekið.
Morguninn eftir skrifaði hún upp-
sögnina. Það var ekki ýkja-auðvelt,
og fór langur tími í það, en loksins
var hún búin. Hún stakk umslaginu
f vasa sinn, klæddi Bobb og lagði
leið sína gegnum skemmtigarðinn i
átt til pósthússins.
Vorsólin, brumknappar trjánna,
ferskur nýgræðingurinn og krókus-
inn í gulum blómabeðunum, — allt
létti þetta skap hennar. Bobb horfði
á þetta allt saman með aðdáun í
svip og skríkti af hrifningu.
Allt í einu staðnæmdist Eva.
— Davíð!
Hann var jafn-forviða sem hún
og starði utan við sig á barnavagn-
inn. Svo breiddist glaðlegt bros yfir
andlit hans.
— Er þetta frændi þinn?
Hann horfði á drenginn, og Bobb
brosti út undir eyru, svo að skein
í allar hans fjórar tennur. Svo rétti
hann fram þriflegan lófann og fékk
gripið í hálsbindi Davíðs.
— Hvað heitir hann, Eva?
— Bobb.
Bobb horfði á Davíð og hleypti
brúnum. Svipur hans lýsti íhygli,
sem minnti helzt á gamlan stjórn-
vitring.
— Ljómandi er hann fallegur,
mælti Davið i viðurkenningarrómi
og greip hönd barnsins, er lagði lófa
sinn óhræddur i lians.
— Mér þykir afskaplega vænt um
hann, sagði Eva.
— Ég furða mig ekki á því. Hann
er óvenju-skemmtilegur.
Allt í einu stakk Bobb lausu
liendinni upp í sig og rak hana svo
af óvæntu afli framan í Davíð. Hann
greip votum og stubbaralegum fingr-
unum um nef Davíðs, og strákur
skríkti af kátinu.
Davíð hló líka, og Eva gat ekki
að sér gert að brosa.
— Mér datt annars í hug að biðja
þig að vera með mér á sunnudaginn
kemur, en ég var inni hjá herra
Revling, þegar þú fórst i gær.
— Mér þykir það leiðinlegt,
Davíð, en ég hef svo mikið að gera
á sunnudaginn.
— Það var verst. Ég hafði hugsað,
að við gætum ekið spölkorn og
drukkið svo síðdegiste einhvers
staðar.
Hann leit aftur ofan á barnið, og'
það dimmdi yfir svip hans af von-
brigðum. En Bobb var önnum kaf-
inn við að sjúga á sér stóru tána.
—- Bobb, þetta máttu ekki, sagði
Eva, en gat þó ekki annað en hlegið.
— Það er áreiðanlega ósköp gam-
an, hélt Davíð áfram og var hugsi.
— Heldurðu, að við gætum ekki leit-
að uppi einhverja sælgætisbúð, þar
sem hægt væri að fá súkkulaði fyrir
hans tign?
— Hann er afskaplega gefinn
fyrir súkkulaði, svaraði Eva. En
hann atar sig óskaplega út á því.
— Og systir þín verður súr i
sinni, ef piltur verður eins og
kakóboíli, sem runnið hefur út úr,
— þegar þú kemur heim með hann.
— Stundum er hann miklu óþrifa-
legri en það, sagði Eva. — Það eru
engin takmörk fyrir þvi, hvað Bobb
getur gert með einn súkkulaðimola.
Bobb brosti himinlifandi, eins og
hann væri ákaflega upp með sér
af eigin afrekum.
— Svo að við sjáumst þá ekki
aftur fyrr en á mánudag, mælti
Davíð í vonbrigðarómi.
Evu datt í hug bréfið, sem hún
bar í vasanum. Mest af öllu langaði
hana til að segja lionum frá þvi, en
þorði það ekki. Þetta bréf varð að
bíða til morguns, liugsaði hún hrygg
i huga og sneri heim á leið, eftir
að þau Davíð höfðu kvaðzt. Það
mundi komast til skrifstofunnar á
mánudagsmorgun, hvort sem var.
Við það að hitta Davíð svo óvænt
hafði hún fundið enn betur til þess,
hve heitt hún elskaði hann. Og nú
gat Bobb ekki einu sinni komið
henni til að brosa.
Seinna um kvöldið, þegar Bobb
var háttaður og hún sat ein yfir
tebollanum sinum, sóttu að henni
daprar hugsanir. Framtið hennar
leit allt annað en glæsilega út. Nú
hafði hún bæði misst Davíð og at-
vinnu sína. Þess vegna þurfti hún
nú að útvega sér annað starf, en guð
mátti vita, hvar það var að fá.
Hún mundi sakna Davíðs. Það
hafði verið ágætt að vinna með hon-
um. Það hefði verið yndislegt að
mega lifa með honum.
Systir Evu hafði boðizt til að taka
Bobb að sér, þegar Dikk dó. Hún
Ngr-$TNDRA-$tól(
Raðstóll! — Gerð S-l
TIL SÖLU HJÁ UMBOÐSMÖNNUM VÍÐA UM LAND OG HJÁ
SINDRASMIÐJAN H.F. aPYKJAVlK. SÍMI 24064.
28
yiKAN