Vikan - 09.06.1960, Blaðsíða 20

Eftir þetta tók það hann ekki nema andartak
að leysa hendur Karenar og síðan hjálpuðust þau
að þvi að leysa af sér fótfjötrana. Armar þeirra
og fætur voru hálflamaðir eftir böndin; fyrst i
stað voru þau eins og börn, sem eru að læra að
ganga, en það lagaðist von bráðar. Douglas reyndi
á gluggahlerana, en enginn þeirra lét hið minnsta
undan átaki hans. Loks varð honum að orði;
„Það þýðir ekki að reyna þessa leið. En þeir
hafa ekki hugmynd um að við erum laus. Um leið
og þeir koma inn úr dyrunum, verð ég að rota
þá með einhverju barefli."
„En það er ekki um neitt barefli að ræða ...“
Douglas þreif til ruggustólsins. Fyrst reyndi
hann að brjóta hann í sundur milli handa sér, en
þegar' það tókzt ekki, dró hann ábreiðuna af
rekkjunni til að deyfa hljóðið og barði honum
síðan hart og snöggt við vegginn. Það þurfti ekki
nema eitt högg til að hann gæfi sig. Hann rétti
Karen einn stólfótinn, en batt hinar Þrjár með
viðjunum, sem á þau höfðu verið lagðar, svo að
úr varð Þungt og traust barefli, sem auðséð var
að hann ætlaði sér sjálfur að beita.
„Ég stend hér á bak við dyrnar,“ sagði hann.
„Um leið og einhver kemur inn. lem ég hann I
hausinn, en þú reynir að skjótast fram hjá hon-
um út í myrkrið, og svo hleypurðu eins og fætur
toga."
„Þú þarft ekki að halda, að ég yfirgefi þig ...“
„Þetta er skipun, Karen, og henni verðurðu að
hlýða. Þú þarft ekki neitt að óttast. Um leið og
ég hef gengið frá þessum Mick, kem ég á eftir
þér. I þetta skiptið 9kal ekki verða um neinn
hetjudauða að ræða. Þú mátt treysta því."
Þau heyrðu fótatak úti fyrir. Urrkennd rödd
Micks barst inn til þeirra gegn um gluggahlerana.
„Will er ekki kominn aftur," sagði hann. „Og
hann lét svo um mælt, að ef hann yrði ekki
kominn klukkan tvö, Þá skyldi ég taka til minna
ráða. Og hafi þessum frændaskratta þínum tekizt
að setja fyrir hann fótinn, verður mér að mæta
... Klukkan tvö á slaginu kem ég inn, vopnaður
þungum járnpípum ...“
Þau Karen og Douglas störðu hvort á annað.
„Hann veit að okkur hefur tekist að leysa af
okkur fjötrana," hvislaði Douglas. „Annað hvort
hefur hann séð einhverja ljósglætu, eða Það, að
hann hefur heyrt höggið, þegar ég braut stólinn."
Karen leit spyrjandi augum á Douglas „Hosmer
frændi — ekki getur hann verið neitt við þetta
riðinn ... Heldurðu það?“
„Ekki það?“ Rödd Douglas var hrjúf og hörð.
„Jæja, við komumst að því, ef við á annað borð
sleppum héðan lifandi."
„Þú hefur ekkert að gera í hendurnar á Mick
þannig vopnuðum, en þú hefur ekkert nema þetta
stutta og veigalitla barefli. Ég efast um að Þú
hefðir yfirhöndina, þótt hann væri með öllu vopn-
laus, því að han ner þjálfaður í hnefaleik. Og
hann er bæði rammur að afli og svífst einskis."
Douglas glotti. „Það kunna að vera fleiri, sem
svífast einskis," svaraði hann. „Ég er þjálfaður
í japanskri glímu, og það er ekki víst að hann
sé við því búinn."
Karen gekk til hans.
„Við höfum svo nauman frest ...“ hvíslaði hún.
„Þú mátt ekki láta hugfallast," svaraði hann.
,.Hver veit nema Bonito komi til sögunnar."
„Bonito, litli bílstjórinn?" spurði hún undrandi.
„Hvað getur hann gert okkur að gagni?"
Douglas glotti enn við. „Það fer nokkuð eftir
því hvort hann er með skóna á fótunum eða ekki."
Það er höfuðhöggið, sem gerir, hugsaði Karen
með sér. Hann er enn með snert af óráði ...
Hún hallaði sér að honum og vafði hann örm-
um. Þau slökktu ljósið og biðu þess, er verða
vildi.
HOSMER SMITH sat í myrkrinu í íbúð sinni í
gistihúsinu. Talaði við sjálfan sig í hálfum hljóð-
um. Hann heyrði rödd sína, en lét sig það ekki
neinu skipta. „Þú verður að gera eitthvað," end-
urtók hann. „Hafast að. Þú ert búinn að sitja
hérna drjúga stund, titrandi og skjálfandi, og getur
ekki látið þér neitt ráð til hugar koma. Þú hefur
myrt mann, ef mann skyldi kalla. Will Roth.
Raunar gerðir þú það ekki af ásettu ráði, en það
breytir ekki neinu. Ætlar þú kannski að sitja
hérna og halda að þér höndum þangað til einhver
finnur líkið, eða hvað? Það hlýtur að vera liðinn
hálftími síðan miðnæturflugvélin lenti og innan
stundar kemur ritarinn þinn með lausnargjaldið.
Þú verður því að minnsta kosti að losa þig við
likið, og það tafarlaust ...“
Hann titraði og skalf, þegar hann lyfti likinu
á axlir sér. Ekki vegna þess, að þyngdinni væri
fyrir að fara, þvi að Will Roth hafði ekki verið
annað en skinin beinin. Hann opnaði gluggadyrn-
ar, sem vissu út að ströndinni. Hlustaði og svip-
aðist um, en sá ekki ljós i neinum glugga og heyrði
ekki minnsta þrusk. En ef einhver sæi hann nú
samt og fylgdist með ferðum hans?
Hosmer hraðaði för sinni um þröngan stíginn
niður að sjónum. þangað sem Wili Roth kvaðst
hafa skilið bátinn eftir. Hosmer skalf og titraði
á beinunum af ótta og æsingi. Og þó fyrst og
íremst af ötía. Sér til mikils hugarléttis fann
hann bátinn á Þeirn stað, sem Will Roth hafði
sagt. Hann lagði líkið upp í hann, steig um borð
og settist undir árar. Enginn hafði séð til ferða
hans, hann þóttist viss um það. Hann þurrkaði
svitann úr lófum sér. Inn á ströndinni voru mýrar-
fen, þar sem hann gæti fólgið líkið. Bundið við
það stein, hugsaði hann með sér, og þá mundi
það aldrei finnast. Og jafnvel, þótt það fyndist,
gat enginn sett það i neitt samband við hann.
Likið bar þess ekki nein merki, að átök hefðu
átt sér stað. Enginn mundi einu sinni þekkja af
hverjum það væri. Hann hafði tekið öll skjöl úr
vösum þess og brennt i öskubakkanum, stráð ösk-
unni út um gluggann. Þegar hann kæmi aftur
út í hólmann var hægur nærri að ýta bátnum á
flot og láta hann reka til hafs. Ef einhvern tíma
kæmist upp, að Will Roth hefði tekið hann trausta-
taki, mundu allir álíta, að hann hefði fallið fyrir
borð.
„Ég get verið öruggur," tuldraði Hosmer Smith.
„Öldungis öruggur ...“
Tunglsljósið lék um ásjónu líksins, og það var
eins og glott iéki um þunnar varir þess. Og
Hosmer þótti sem hann heyrði Will Roth mæla
til sín lágri þreytulegri röddu með suðurríkja-
hreim: „En hvað um Karen, systurdóttur þína,
Hosmer Smith? Verður hún lika öldungis örugg?
Tii hvaða ráða heldur þú að Mick grípi, þegar
ég verð ekki kominn aftur klukkan tvö? Hann
verður að sjálfsögðu viti sínu fjær af hræðslu.
Flýr eins og fætur toga. En hann verður samt sem
áður ekki svo hræddur, að hann gæti þess ekki
vandlega að afmá öll spor og merki áður en hann
kveður staðinn. Að minnsta kosti mun hann sjá
svo um, að Þar verði ekki neinn á lífi til að bera
vitni í málinu. Það eru líka fenjamýrar i grennd
við sumarbústaðinn ... sem þú hefur sjálfur ekki
hugmynd um hvar er að finna."
Ósjálfrátt tók Hosmer að róa. Báturinn var valt-
20
VIKAN