Vikan - 09.06.1960, Blaðsíða 29

bjó úti í sveit — i hamingjusömu,
en barnlausu hjónabandi, i heil-
næmu umhverfi. Og enn þá langaði
hana til að fá Bobb. Þarna sá Eva
möguleika. Bobb mundi líða vel hjá
henni, — betur en hjá frú Holding.
Og þá gæti hún gifzt Davíð sjálf.
En er hún stóð við litla rúmiS
hans og horfði á sofandi barnið,
fann hún, að þetta var engin lausn.
HÚN stóð þar enn, þegar barið var
að dyrum. Það var Davið, sem beið
fyrir utan.
— Ég varð að tala við þig, mælti
hann afsakandi. — Ég vona, að ég
komi ekki til óþæginda.
Hún visaði honum inn í dagstof-
una, og hann litaðist um með
ánægjusvip.
— En hvað hér er viðfelldið,
sagði hann. Hann kyssti hana, og
hún gat ekki fengið af sér að, afneita
atlotum hans. Það var að vísu von-
laust, en hjarta hennar átti hann
og enginn annar.
— Mér finnst, að við ættum að
gifta okkur núna undireins, sagði
hann. — Við elskum hvort annað,
og þá er ekki eftir neinu að bíða.
Hún fann, að nú varð að skríða
til skarar.
— Ég get ekki gifzt þér, Davið,
svaraði hún, — aldrei.
— Ég ... ég skil þetta ekki, stam-
aði hann. — Ég hélt, að þú elskaðir
mig.
Þung sektartilfinning gagntók
Evu. Hún hefði átt að segja honum
frá Bobb undireins. Þá hefði hún
getað vægt þeim báðum við þessu.
— Það getur aldrei orðið af þvi,
Davíð. Þú skilur, við hvað ég á. ...
ég elska annan.
Og það var auðvitað sannledkur.
Hann starði á hana vantrúaraug-
um. Það var örvænting í svip hans.
Það var engu líkara en hann yrði
miklu eldri á þessum örfáu andar-
tökum.
— Ég skil þetta ekki, mælti hann
um siðir. — Ég, sem hélt ... en
segðu mér, hefurðu lengi verið ást-
fangin af þessum — hínum?
— í marga mánuði. Hann þarfn-
ast mín meir en þú, Davið.
— Það er ekki satt. Enginn getur
þarfnazt þin meir en ég. Allir mín-
ir draumar ...
Hann stóð lengi grafkyrr, eins
og hann væri að bíða eftir ein-
hverju, — bíða eftir ðrlitlu merki,
sem gefið gæti honum vott af von.
Siðan tók hann hatt sinn og gekk
til dyra. 1
Allt i einu heyrðist djúpt and-
varp innan úr herberginu við hliS-
ina, og hann nam skyndilega staðar.
— Hvað var þetta?
Henni vannst ekki tími til að
svara. Andvarpið varð að kjökri,
sem ekki var hægt að villast á.
— Bobb! kallaði hann.
— Já, Davíð.
Hún hljóp í skyndi inn i svefn-
herbergið og þótti vænt um að fá
átyllu til að sleppa frá honum. Hún
tók drenginn upp úr rúminu og
þrýsti honum að sér i örvæntingu.
Hann róaðist og þagnaði, er hún
kyssti hann á enniö.
— Eva ... er það hann, sem þú
elskar? Davið stóð í opnum dyr-
unum.
— Já, viðurkenndi hún. Þess
vegna er það, sem ég get ekki gifzt
þér. Þér geðjast ekki að börnum,
og ...
Tárin fóru að læðast niður kinnar
hennar með hægð.
— Ó, ... Eva!
Hún fann, að hann hélt þeim báð-
um í faðmi sér.
— Elskan mín! Rödd hans var
blandin sjálfsásöknn, létti og gleði.
— Veiztu það, að ég fór að elska
hann undireins í dag, þegar við hitt-
umst? Ég gat ekki að þvi gert. Hann
er svo líkur þér. ... Ég væri stoltur
af að eiga slikan son.
— Værir þú það, DavíÖ?
Hann kyssti hana, og á sama
augnabliki opnaði barnið augun.
Bobb brosti, eins og hann skildi
þetta allt saman. Svo lokaði hann
augunum ánægður á ný.
Þau Eva og Davíð brostu hvort
til annars yfir kollinn á barninu.
Þau voru einnig ánægð — um
siðir. +
Kennslan er....
Framhald af bls. 19.
nauðsyn, en þú vilt halda Því fram
að það hyrfti að kenna hana á líf-
rænni hátt.
— Já og til dæmis með þvi að nota
meira bókmenntirnar við kennsluna
en gert er. Það eykur orðaforðann,
sem er sárgrætilega lítill hjá þessu
fólki.
— Hvað segir þú þá um stærð-
fræðina. Hún hefur mikið verið
gagnrýnd, ekki sízt algebrukennslan
í gagnfræðaskólunum.
— Það er nauðsynlegt að kenna
þann reikning, sem þarf að nota í
daglegu lífi og samskiptum manna á
milli, til dæmis deilingu, margföldun,
prósentureikning og vaxtareikning.
Hinsvegar hafa margir sáralítið með
brotabrot að gera og Þó eru þau
kennd þegar í barnaskólunum.
— Finnst þér ekki erfitt að ganga
að starfinu með heilum huga, þegar
þú ert óánægður með framkvæmd
þess í svona stórum atriðum?
— Þú getur nærri, maður stendur
uppi við töfluna og snýr baki í nem-
endur, meðan maður teiknar meters-
langt strik á töfluna og allskonar
blönduð brot sin hvorum megin við
það. Svo snýr maður sér með alvar-
legum spekingssvip að bekknum og
krefst þess, að verkefnið verði leyst.
— Þú vilt meina, að kennslan sé
heimur út af fyrir sig án snertingar
við hið raunverulega líf.
— Það er höfuðmeinsemdin. Bilið
milli hinna beztu og hinna lélegustu
er svo ótrúlega mikið og það er önnur
meinsemd og skapar mikil vandkvæði
í kennslunni. Mér finnst of mikið
vera miðað við þá sem eiga hægt með
að læra, en stundum kemur það fyrir,
að sami kennari fær til meðferðar
góðan bekk og annan lélegan. Hann
reynir þá að finna meðalveg, sem er
of erfiður fyrir hina lakari en gerir
námið leiðinlegt fyrir hina.
— Bera þá hinir lakari lítið úr
bítum eftir þetta nám?
— Sumir halda því fram, að þeim
fari jafnvel aftur í öðrum bekk, —
þá séu þeir orðnir ruglaðir og ráð-
villtir á öllu saman. E'ftir því að
dæma, hentar fyrsta bekkjar námið
betur þroska þeirra. Og að endingu
þetta: Við teljum okkur vera mikla
menningarþjóð, en það er tilgangs-
laust að halda því fram, að við séum
öll svo jafn gáfuð, að hægt sé að not-
ast við sama graut úr sömu skál fyr-
ir alla.
— Er þá enginn ljós punktur?
— Jú, þú mátt ómögulega halda
að þetta sé eintóm armæða. — Það
er þrátt fyrir allt mjög ánægjulegt
að starfa með þessu unga fólki. +
Tízkutöfrar
Framh. hf bls. 12.
hugmynd um óléttu. Þar með voru
örlög hans ráðin. Hversu stoltar
sem konur kunna að vera af frjó-
semd sinni, kæra sig þó fæstar um
að skarta með keis að tilefnislausu.
Þannig upphefur rangur áróður
sinn eigin sefjunarmátt.
SEFNÆMUR HUGUR.
Við erum háð tízku og annarri
múgsefjun, þar sem okkur varir sizt.
Hér koma upp tízkulæknar, tízku-
sjúkdómar, tízkuskólar og jafnvel
tízkutrúarbrögð. Hvert aldursskeið
einkennist af sefnæmi fyrir ákveðn-
um áhrifum. Þannig ganga tízku-
leikir meðal barna, ákveðin skemmt-
anatízka sefjar unglinga, enda eru
þeir að jafnaði mjög sefnæmir.
Trúarofstæki beitir oftast harka-
legum múgsefjunaraðferðum. Ein-
staklingurinn, sem styðst viö skyn-
semi sina eina saman, á örðugt með
að standast sefjandi áhrif hópsins.
Um það eru mörg dæmi að fornu
og nýju. Á dögum Guðmundar góða
gekk mikill helgra dóma og dýrlinga-
faraldur yfir landið, — tízka þeirra
tima. í prestssögu hans segir frá
beini nokkru, sem Guðmundur bar
á sér og taldi heilagt, en séra Steinn
dró heilagleik beinsins mjög i efa
og sagði, „að sér þætti eigi vel litt
beinið og , óheilagt“. Guðmundur
!>rást þannig við, að hann taldi
séra Stein vera á valdi satans og
lét allan söfnuðinn biðja fyrir frels-
un hans. Eftir tvær slíkar atrennur
guggnaði Steinn. „En er Steinn tók
við beininu, kenndi hann ilm slíkan
sem aðrir“.
Frásögnin minnir óneitanlega á
frelsunarathafnir lijá ofstækisfullum
sértrúarflokkum nútímans. Það er
að verða tízka liér á landi, að fólk
feli uppeldi barna sinna trúboðs-
skólum, sem ala þau upp í annarri
trú en foreldrarnir játa. í slíkum
stofnunum eru aðstæðurnar til
múgsefjunar óvenjulega hagstæðar.
Trúarhefð skólans, inyndugleiki
skólastjóra og kennara, fordæmi
trúaðra skólasystkina og einangrun
frá foreldraheimili, — allt leggst
])etta á eitt um að brjóta niður heil-
brigt viðnám einstaklingsins. Þvi
fer mörgum unglingi eins og séra
Steini forðum, að beinið, sem þeim
þótti rotið og fúlt i fyrstu, ilmar
að lokum sætlega fyrir sefjuðum
vitum hans. ★
ALLT A SAMA STAÐ
Hann varð fyrstur í mark, vegna þess að hann notar
Champion kraftkertin
0
Meira afl og full nýting á benzíni
öruggari ræsing og
sparnaður á rafmagni.
Minna vélarslit og góð
nýting á olíu.
Það er aðeins CHAMPION,
sem hefur kraftneista og
5 laga einangrun.
Egill Vilhjálmsson h.f.
Laugavegi 118. — Sími 2-22-4U.
ViKAN
29