Vikan - 09.06.1960, Blaðsíða 21

ur og hann varð að rða með gát. Hann réri hljðð-
lega út með ströndinni, frá borginni. Þaðan barst
Hátiðaglaumur og hljómlist, svo ólíklegt var að
nokkur veitti ferðum bátsins nokkra athygli, enda
gat. enginn greint hann frá sjónum, þótt tungls-
íjós væri. Samt sem áður þótti Hosmer öruggara
að halda sig í skugganum af ströndinni.
Hosmer var stoltur af hví að vera jafn hraustur
enn og raun bar vitni. Árum saman hafðl hann
ekki lagt. út ári. Hngu að slöur var áralag hans
mjúkt og hnykkjalaust svo ekki heyrðist minnsta
skvetta. Aratogin jöfn, án þess að hann Þyrfti
nokkuð á sig reyna. Hann stefndi i austur, fyrst
og fremst vegna Þess að það var í átt frá borg-
inni. Út með ströndinni sá hann ljós í gluggum
á öðru miklu gistihúsi, sem stóð þar á lágri hæð,
ekki langt frá útvarpsstððinni. Hann minntist þess,
að hann hafði heyrt fólk segja frá því að það
hefði snætt þar dýrlegan morgunverð, og siðan
ekið veginn vfir mýrarnar að útvarpsstöðinni.
Hosmer herti róðurinn til að verjast hinum
áleitnu hugsunum um Karen, ungu, iturvðxnu
stúlkuna með skærbrúnu augun, glaða hláturinn
og þægiiegu röddina. Karen, sem eitt sinn hafði
sagt: ,,Ég hrædd, Hosmer frændi? Hvi skvidi
ég finna til ótta? Ég hef aila mína ævi verið
samvistum við fólk, sem unni mér og annaðist
mig.“
Og hann heyrði sína eigin rödd svara. „Ég skal
annast þig. Ég skal vera þér til halds og trausts
hvað sem á dynur. Þvi heiti ég."
Hosmer beit á jaxlinn. Kreppti hendurnar fast-
ara að árahlunnunum og reri alit hvað af tók.
Róa, róa — umfram allt, ekki að hugsa; róa, ekki
að hugsa; ekki að hugsa ...
„Ég get ekki komið i veg fyrir að Mick gripi
til sinna ráða úr þessu.“ Hann hrökk við, þegar
hann heyrði sína eigin, þróttmiklu rödd rjúfa
þögnina á sjónum. Wiii Roth starði á hann, þðtt.
dauður væri. Verði ég okki kominn aftur klukkan
tvö, tekur Mick til sinna ráða ...
„Fari það bölvað, ég hef ekki hugmynd um hvar
Karen er,“ mæiti Hosmer enn við sjálfan sig. en
nokkuð lægra. „Þú hafðir vit á að láta Það ekki
upnskátt við mig. Og ég verð lika aö hugsa um
þaö að 'bjarga sjálfum mér, Will Roth. Ég bind
stjórann við þig og sökkvi þér í fenin. Eða —
nei. ég sökkvi þér í sjóinn. Flæki stjðralínunni
um þinn magra kropp, svo það líti út eins og um
siys hafi verið að ræða. Enginn sá mig halda á
brott úr gistihúsinu. Og þegar þessu er lokið, ræ
ég l>angað aftur og bíð .. .“
Bíður þess í stundarfjórðung. að Karen verði
myrt?
Hosmer ha?tti að róa. Hrammstórar hendur hans
hvildu á árahlummunum. Honum varð litið til
gistihússins á hæðinni, þar sem gestirnir undu
við glaum og gleði úti á veröndinni. Sumt dan9aði,
og það var ekki lengra þangað en það, að Hosmer
heyrði leik þljómsveitarinnar. Fagrar, eggjandi
konur i flegnum samkvæmiskjólum stigu dansinn
við prúðbúna menn — menn, sem höfðu höndlað
allt það í lífinu, sem Hosmer hafði sífellt verið
að berjast við að komast yfir, en ekkl tekist fyrr
en nú — peninga, stöðu, áhrif og álit. Og til Þess
að haida öllu þessu. þurfti hann aðeins eins við;
að hafast ekkert að.
„Karen, fari hún norður og niður . . .“ tuldraði
hann.
Samt sem áður breytti hann um stefnu, lagðist
á árar og reri upp að ströndinni Þegar grynnti,
tók báturinn niðri sem snöggvast, en Hosmer
lagðist enn þyngra á árarnar, beitti öllum sinum
kröftum og tókst að losa hann. Og hann réri lif-
róður að ströndinni fyrir neðan útvarpsstöðina.
Klukkuna vantar fimm mínútur í tvö . . Hosmer
dró bátinn undan sjó og lagði af stað upp klapp-
irnnr. Hann rann, féll við, reis á fætur og hrað-
aði för sinni sem mest hann mátti; hrasaði enn,
marði sig og hrumlaði en lét það ekki á sig fá.
Þegar hann ruddist inn i litlu útvarpsstöðina, gat
hann vart orði upp komið fyrir mæði. Salar-
kynnin voru bröng; þarna var aðeins einn maður
að starfi, sem virtist annast allt, sem sending-
unni við kom.
„Ég verð að koma orðsendingu á framfæri,"
mælti Hosmer. „Það er um líf og dauða að tefla.
Leiktu hvaða hljómplötu, sem vera vill, en komdu
orðsendingunni tafarlaust á framfæri .
Litli þeldökki maðurinn hafði tekið hljóðnem-
ann úr sambandi um leið og Hosmer ruddist inn.
Hann var að leika af hljómplötu, jazz, glymjandi
og æstan, sem Mick mundi áreiðanlega hafa fall-
18 vel í geð.
„ViS tökum ekki orðsendingar fyrr en klukk-
an fimm,“ svaraði hann hæversklega.
Klukkuna vantaði þrjár mínútur í tvö ...
„Það er um lif og dauða að tefla,“ endurtók
Hosmer.
Litli, þeldökki maðurinn virti hinn tröllaukna,
marða og blóðhrumlaða gest forvitnislega fyrir
sér. Virti fyrir sér rifin klæði hans og meiddar
hendurnar. Og hann tók skyndilega ákvörðun.
„Hvernig hljóðar þessi orðsending?" spurðl
hann rólega.
„Frá Will til Mick ... Frá Will til Mick ...
Flugvélinni hefur seinkað. Gerðu ekki neitt fyrr
en ég kem til baka ... Gerðu ekki neitt fyrr en
ég kem til baka ..."
„Ég get sent hana klukkan fimm ...“
„Þú sendir hana á stundinni," mælti Hosmer,
og það var ekkahreimur í skipandi röddinni. „Ann-
ars sendi ég hana sjálfur. Þótt það kosti mig
það, að ég verði að myrða þig ...“
„Þetta er hótun. Ég kalla á lögregluna."
„Mér stendur á sama um það. Bara ef þú kem-
ur orðsendingunni á framfæri tafarlaust."
Og klukkuna vantaði tvær mínútur í tvö.
„Ég skal senda hana um leið og lokið er af
hljómplötunni," mælti þulurinn og lét sér hvergi
bregða.
Hosmer hneig niður í auðan stól. Hann kjökr-
aði, og hinn tröllstóri skrokkur hans skalf af
þreytu og áreynslu. Eins og í þoku heyrði hann
að hljómplötuleiknum lauk og Þulurinn tók að
lesa orðsendingu hans, hægt og rólega, eins og
ekkert væri um að vera:
„Frá Will til Mick. Flugvélinni hefur seinkaS.
Gerðu ekki neitt fyrr en ég kem til baka ..
Hosmer fól andlitið í höndum sér. Þannig sat
hann unz hann fann að hönd var lögð á öxl
bonum.
„Ég er úr lögregluliðinu, herra minn. Carib
Sam Lundberg. Ég verð að biðja yður að koma
með mér, herra minn ...“
Hosmer Smith reis á fætur. Með erfiðismun-
um tókst honum að rétta úr sér og endurheimta
nokkuð af virðuleik í rödd og svip.
„Hvers vegna?“ spurBi hann. „Hva8 saknMmt
hef ég aðhafst?"
„Ég veit það ekki með vissu enn, herra minn.
En það liggur lik um borð i bátnum, sem þér
komuð í upp að ströndinni."
Hosmer gat ekki að sér gert. Hann rak upp
mikinn og dynjandi hlátur svo undir tók í hinum
þröngu salarkynnum. Hló og hló. Hann haffli
sem sé steingleymt líkinu af Will Roth.
„Jæja, Þér veitti þá betur að lokum," mælti
hann loks stillilega. „Þér veitti betur að lokum,
Will Roth.“
Lögregluþjónninn og þulurinn litu undrandl
hvor á annan. Og svo lelddi lögregluþjónnlnn
Hosmer á brott.
LILY strauk ljósa lokkaa frá augum sér. Hún
hafði fyrir löngu tekið af sér skóna með háu
trjónuhælunum, gekk berfætt þótt sárt værl og
reyndi eftir megni að varast að stíga á steinana.
„Þvilíkt og annað eins," tautaði hún. „Hvenær
þrýtur þennan götuslóða, ef kalla má eggjagrjðtið
slíku nafni? Það er einkennilegt hve hann getur
verið langur, ekki stærri en eyjan er.“
Það kom áhyggjusvipur á andlit Bonitos. „Við
getum ekki ekið ljóslaust," svaraði hann. „En ef
við ækjum með ljósum, mundu þorpararnlr sjá
til ferða okkar. Sennilega hefði ég ekki átt að
taka þig með í þessa ferð, senóra. Þér eruð ef-
laust óvön þvi að ganga á slikum vegum. En það
var bara þetta; ég hugsaði sem svo, að Það mundi
síður vekja grun, ef ég væri með eina af þaw-
um hálfvitlausu ferðakonum með mér ..
Lily hló. „Hafðu ekki neinar áhyggjur af þess-
ari brjáluðu ferðakonu," svarmðl hún. „Ég or orfl-
in bæði sárfætt og Þreytt, en það lagast þegar ég
hef fengið mér kalt steypibað og sofið góðan dúr.
Framhald i næsta blafli.
Tryggingu
fyrir öruggum rekstrí
veita rafmótorar vorir fyrir jafn-
straum og víxlstraum. Þeir fást i
mjög miklu úrvali af ýmsum teg-
undum og gerðum, allt að 4000
kw lyftumótorar, seni bæði eru
eldtraustir ng vatnsbét.tir
Gjörið svo vel að neinisæKja oKk
ur þar sem við sýnum á XXIX. al-
þjóðlegu kaupstefnunni í Poznan
1? til ?.fi, júni 19fi0 í skála nr II
Einkaútf lytjenrtu j
Polish Foreign Trade Compam
for Electrical Eauipment T,td„
II
Etéktftuí'
Warszawa 2, Czackiego 15/17.
P. O Box 254. Sími: 6-62-71.
Umboðsmenn: TRANS OCEAN BROKERAGE
Hólavallagötu 7.
REYKJAVÍK
VIKAN
21