Vikan - 09.06.1960, Blaðsíða 22

Þeir sögðu að ég kynni
alls ekki að blása...!
Andrés Ingólfsson
segir frá
dvöl sinni á
Berklee School of Music,
en þar hefur hann
nýlega lokið
fyrsta námsárinu
— Hver var nú formálinn að þessari ferð þinni?
— Ja — formálinn?
— Já, ekki hefurðu vaknað einn morguninn og dott-
ið í lnig að fara til Ameriku?
— Nei, en ég vaknaði einn morguninn og fór að
lesa músikblaðið Down Beat. Og þar las ég að blaðið
veitti einum eða fleirum hljómlistarmönnum styrk til
þess að stunda nám við skóla í Boston, Berklee School
of Music. Ég skrifaði og fékk til baka alls konar eyðu-
blöð — umsóknareyðubiöð, sem ég átti að fylla út með
ýmsum upplýsingum um mig, og svo varð að fylgja
með segulbandsspóla með sýnishorni af því hvað
maður gat spilað.
— Og þú hefur unnið i þessu happdrætti?
— Já, svo undarlega vildi nú til.
— Hvað var þessi styrkur hár?
— Átta liundruð dollarar — fyrir skólagjaldinu í
eitt námsár.
— Og ef menn halda áfram í skólanum, verða þeir
þá að borga sjálfir?
— Ja — þetta eina ár skoðast sem nokkurs konar
reynslutími, þannig að nemandinn fær styrkinn áfram,
ef hann sýnir áhuga og dugnað við námið.
— Hvað er svo kennt þarna í skólanum?
— Fyrst og fremst jazzleikur. Annars eru kenndar
þarna ýmsar greinar tónlistar, svo sem dægurlaga-
söngur o. fl. Skóli þessi er talinn svo fullkominn, að
eftir fjögra ára nám þar eiga menn að vera hæfir til
þess að'ganga inn í hvaða sinfóníuhljómsveit sem er.
En bóklega námið — t. d. tónfræðikennslan er frekar
sniðin með tilliti til jazztónlistar.
— Er nú ekki nokkuð erfitt að kenna jazzleik —
er það ekki nokkuð, sem menn verða að hafa í sér?
— Jú, að vísu. Og það væri anzi erfitt að kenna
fólki, sem veit ekkert hvað jazz er. En í þennan skóla
eru aðeins teknir nemendur, sem áhuga hafa fyrst og
fremst á jazz og sem vitað er að hafa eitthvað leikið
á hljóðfæri.
— Hvernig var kennslunni háttað?
— Ég var i timum hjá tveim saxófónkennurum.
Annar þeirra er „virtúós“ á öll blað-blásturshljóð-
færi og kennir aðallega það, sem snýr beinlínis að
sjálfu hljóðfærinu. Þegar ég kom fyrst í tíma til hans
lét hann mig blása nokkra skala, og er ég hafði gert
það eins myndarlega og ég gat, sneri hann sér að
mér og segir: „Nú, ég liélt að þú liefðir lært eitt-
hvað að spila?“ Ég svaraði nú litlu, en hann gat frætt
mig um það að ég kynni alls ekki að blása á saxófón.
Svo lét hann mig blása gegnum munnstykkið eitt
og ég gerði það, en fékk ekkert annað út úr því en
smávæl. Þá tólc hann munnstykkið af mér, blés þenn-
an líka svaka tón og sagði svo: „Ef þú getur ekki
einu sinni blásið gegn um munnstykkið, þá er ekki
von að mikið fari gegn um hljóðfærið.“
— Þótti þér þetta ekki heldur miður?
— Jú, svona fyrst í stað. En ég náði mér nú bráð-
lega. Kennarinn var mjög þolinmóður og lipur og
notaði mjög aðgengilegar aðferðir við kennsluna.
Byrjaði hann á að kenna mér alveg nýja munnstillingu,
aa
YIKAN