Vikan - 09.06.1960, Blaðsíða 33

Ohappaferill atgjörfismanns
FramhaM af bls. 5.
fleygt yrði; hurfu séra Oddi Sverris-
syni að Stóra-Núpi peningar, sem
hann taldi Gottsvin gamla og fólk
hans vita hvar geymdir höfðu verið,
heimsótti því Gottsvin og færði þetta
í tal, en hann þrætti fyrir og kvaðst
hafa grun um að Sigurður væri vald-
ur að þjófnaðinum ásamt öðrum
manni, er hann nefndi til. Hét hann
presti þvi að færa það í tal við Sig-
urð, að hann skilaði aftur pening-
unum, sagði honum svo nokkru síð-
ar að hann hefði gert það, en Sigurð-
ur brugðizt hið versta við og hótað
að drepa hvern þann mann, er gerðist
til að kenna sér um þjófnaðinn. Kærði
prestur þjófnaðinn fyrir sýslumanni
og kvaðst hafa Sigurð grunaðan, en
ekkert var þó aðhafzt i máli því að
sinni. Þetta mun eflaust hafa orðið
til þess, að fljótt lagðist það orð á
Sigurð, að hann væri þjófóttur, enda
þótti þar á sannast hið fornkveðna,
að illt væri i ætt gjarnast. En dugnaði
hans var og við brugðið, og svo sagði
Þuríður formaður, að enginn honum
jafnknár hefði róið hjá sér þær 25
vertíðir, sem hún var formaður; þó
hefði hún séð eftir því að ráða hann
til sin, því að hann hefði einn af
öllum hásetum hennar gerzt til þess
að sýna sér óhlýðni, auk þess sem hún
áleit hann haía haft ill áhrif á aðra
háseta, eins og síðar kom fram.
Frá Kambsráni er áður sagt og eft-
irmálum þess, og visast til þeirra
frásagna, að öðru leyti en því, sem
snertir Sigurð Gottsvinsson sérstak-
íslands hrainistumenn
Framhald af bls. 9.
'Það er sem kallinn iði i buxunum,
hann fer á undan niður og býðst til
að taka á móti dömunni, stiginn sé
svo brattur.
Hann tekur um læri hennar neð-
anverð, þegar hún er að koma niður
stigann, og lætur hana siðan síga
milli arma sér, svo að pilsið kippist
upp.
„Hvurslags manneskja heldurðu,
að ég sé eiginlega? Ég ætla bara að
láta þig vita það, að ég er heiðar-
leg stúlka, en engin mella,“ segir
konan og kippir niðrum sig pilsinu
með vandlætingarsvip, sem fer henni
álíka vel og prestskragi kaupmanni.
„Svona, svona, góða,“ segir kall-
inn og klappar á öxlina á henni.
„Það er heitt á könnunni, við skulum
fá okkur smáleka,“ bætir hann við
og seilist eftir brennivínsflösku,
sem hann liefur legið á í langan
tíma.
Konan er enn móðguð að sjá, en
svarar þó engu. Kallinn nær í tvo
fanta, hellir í og réttir síðan kon-
unni annan.
Konunni virðist ákaflega umhug-
að að sannfæra kallinn um heiðar-
leik sinn og skirlífi, setur stút á
munninn og lítur hann hornauga.
En innan stundar er isinn brot-
inn. Það er sem blessað brennivinið
hafi brætt klakann og yljað þeim
um hjartarætur. Kallinn situr undir
Láru og hefur smeygt hendinni und-
ir pilsið og fer höndum um læri
hennar.
„Þú mátt ekki halda, að ég sé
nein inella,“ segir Lára og ég er
hætt að rekast í svona smá-ósið-
semi, „þó liún sé ákaflega skírlif
stúlka“.
Kallinn hellir aftur í fantana, og
Lára hjúfrar sig upp að honum í
fullri siðsemi.
„Skál.“
Uppi á þilfarinu eru mennirnir
að ljúka við að skipa upp aflanum.
Sveinn hefur fundið stingina og er
kominn aftur frá verbúðinni fyrir
um það bil klukkustund. Eng'inn
segir honum neitt. Ef til vill hefur
enginn tekið eftir gestkomunni. Ef
til vill finnst þeim ekki ómaksins
vert að minnast á það.
,yHvar skyldi nú Lára vera?“
hugsar hann. „Hún skyldi þó aldrei
vera komin i blámanna- og Kín-
verjadjöflana?"
Pétur og maðurinn, sem ekur burt
með aflann, skeggræða um hitt og
þetta, um verðmæti aflans, hversu
mikið brennivin mundi vera hægt
að fá fyrir hann, og þar fram eftir
götunum.
Vélin er í gangi enn þá, og stunur
hennar blandast hljóði annarra
bátsvéla, svo að úr verður reglu-
bundinn kliður, sem gæðir umhverf-
ið einliverri duld.
Mennirnir halda áfram að skipa
upp aflanum og bera upp lóða-
stampana, — Pétur og bifreiðar-
stjórinn masandi, Sveinn einn með
hugsunum sínum.
Senn er verkinu lokið, og Sveinn
og Pétur fara upp i verbúð til að
fara úr gallanum.
Það er orðið rokkið, þegar þeir
ganga hægum skrefum upp bryggj-
una. — Þreyttir menn. En vél báts-
ins yfirgnæfir hlátrasköllin 1 heið-
virði stúlku og afbragðs-formanni
og flámælta, drafandi rödd, sem
sönglar:
„5, þú kyssir svo vel, elskan.“ ★
lega. Þegar vínnuhjú a8 Lei8ólfsstö8-
um voru yfirheyrö í þvi sambandi,
lét ein vinnukonan svo um mælt, að
eigi væri sérlega kært með þeim
hjónum Vilborgu og Sigurði, og
mundi hún hafa gifzt honum fremur
af ótta en ást, enda væri hann hræði-
legur, er hann reiddist. Einn af
grönnum hans kvað hann svo orð-
ljótan, að engan vissi hann þvílikan,
hefði hann þó reynzt sér góður
granni. Það þótti og brátt koma á
daginn, að það hefði verið Sigurður,
sem frumkvæði átti að ráninu og
haft þar forystuna. Ekki meðgekk
Sigurður neitt. lengi vel, þótt allir
félagar hans að ráninu játuðu sök
sína, og ekki fyrr en þeir höfðu verið
lokaðir inni hjá honum, hver á eftir
öðrum, og er talið að Jón Kolbeins-
son — sjá fyrri greinar — hafi að
lokum unnið hann til þess; meðgekk
hann þá þátttöku sína í ráninu og
játaði auk þess á sig að hafa stolið
sjö plönkum úr verzlunarbúð á Eyr-
arbakka þá um veturinn, og komu þó
eigi öll kurl til grafar þá þegar.
Oft hafði það komið til orða milli
Jóns Geirmundssonar og Sigurðar að
stela peningum frá einhverjum auð-
ugum, og hélt Sigurður því fram, a8
synd væri að stela frá fátækum, en
syndlaust, væri stolið frá rikum, enda
lítilmannlegt að hnupla, en víkingum
samboðið að auðga sig svo í einni
ferð, að eigi þyríti að fara fleiri, og
kemur það heim við það, sem áður
er sagt. Þá var um fjóra bændur að
ræða í nágrenniriu, er taldir voru
eiga peninga; lá það orð á einum
þeirra, að niðursetningar hjá honum
hefðu ýmist horfallið eða orðið aum-
ingjar, og kvaðst Sigurður fúsastur
til að ræna hann. En þangað var og
lengst að fara, svo Sigurður hætti við
þá ráðagerð, en ákvað að heimsækja
heldur Hjört bónda á Kambi, sem
var einn af þeim fjórum, þeirra er-
inda, því að þangað var stytzt. Féllst
Jón Geirmundsson þegar á að veita
honum lið, en þá vantaði þriðja mann-
inn. Orðfærði Sigurður það við bónda
nokkurn, sem hann vissi ófróman, en
þegar hann gerði hvorki að játa né
neita og lézt taka þetta sem gaman,
notaði Sigurður tækifærið, er Jón
Kolbeinsson kom að Leiðólfsstöðum,
bauð honum i skemmu, gaf honum
brennivín, sagði honum ráðagerðina
Framhald á næstu síðu.
LÁTID HANN FÁ HONIG’S-súputeninga
meö á sjóinn
svo hann geti hvenær sem er búið til nærandi og
ljúffengan drykk og þurfi engan tíma til undirbún-
ings. Ef aðeins hann hefur HONIGS súputeninga við
hendina.
Spyrjið eftir HONIGS súputeningum í bláu og
rauðu dósunum, hjá kaupmanni yðar. —
VIKAN
33