Vikan - 09.06.1960, Blaðsíða 17

óðlrin
r níu liT
Veikindi húsbóndans krefjast sji-
engla-þolinmæði og hestaheilsm hús-
móðurinnar.
hringar sig uppi í sófa og enginn dirfist a%
raska ró hans.
Ég er ekki lærð í barnauppeldi. Annarra
manna börn sofa í ró eða leika sér hæversk-
lega úti í garði. Það gera min börn aldrei.
Annaðhvort fljúgast þau á eða þau eru öll á
sama máli um að gera eitihvað, sem þau msega
ekki, — eða þá að þau spyrja og spyrja, og ég
sé, að mér hefði ekki veitt af því að verm há-
skólagengin til þess að geta srarað svo sem
helmingnum af spurningunum.
Öllu betur gengur mér við matartilbúmimg-
inn, þótt ég viðurkenni, að árangurinn byggisl
á endálausum tilraunum og tliviljunum. Ég get
aldrei l'ylgt neinum vissum matseðli, því að
það, sem ég ber á borð að lokum, er allt annaS
en það, sem ég byrjaði að búa til. Ungverski
gúllasinn minn liefur t. d. ])á náttúru að gcta
skipt um þjóðei-ni, þegar mér hentar. Oftast
verður hann að indverskum karrý-rétti. Alltaf
er þetta ])ó borðað, og ég lofa í hvert skipti
að koma aldrei með svona kássu framar. Það
er nú mitt leyndarmál, að ég gæti ekki, þótt
ég vildi, komið ineð sömu kássuna tvisvar, vsgaa
þess að ég man aldrei, hvað ég set í hverja.
Hið langerfiðasta í mínum níu lífum er at
vera hjúkrunarkona. Ég hef lært hjálp í vi#-
lögum og veit þess ve-gna ýmislegt um boin-
brot. En þegar börnin eru veik og spilla nætur-
svefni minum, verð ég ósköp bágborin. Næstum-
frisk-stigið er þó helmingi verra. Þá má ég
hlaupa um allt húsið eftir saftblöndu, mynda-
bókum, litum og lesa fyrir þau ævintýri, sem
alltaf eru of löng. Allra verst er það þó, þegar
höfuð fjölskyldunnar veikist af lungnabólgu
eða inflúenzu. Veikindi hans krefjast upphring-
inga til fjögurra — finnn lækna, aspiríns,
bóka, l)laða, kamillutes, útvarps í svefnherberg-
ið, auk sj ö-engla-þolinmæði og hestaheilsu hús-
móðurinnar.
Þegar hann he-rur fengið fulla heilsu á ný,
ætlast hann til að sjá sinn „kammerat“ (það
er ég) hressan og sprækan, hafandi áhuga á að
fara á knattspyrnukeppni, sitjandi í ódýrustu
sætunum I roki og regni.
Áttunda líf húsmóðurinnar er það bezta af
þeim öllum. Það eru leikhúskvöldin — með
ilmvatn á l>ak við eyrun og háa hæla — eða
þegar haldin er matarveizla heima með ekta
matreiðslukonu í eldhúsinu og mér upp á punt
— að ógleymdu þvi allra bezta, snnnudags-
ferðunum með honum — burt frá öllu saman. —
Þá gegni ég hlutverki konunnar i lífi hans,
aðalhlutverkinu i þessu tveggja manna sjónar-
spili.
Niunda lif frúarinnar, — hvað er það? Það
er hennar einkalif, þessar fáu stundir, sem hún
getur ráðstafað að eigin vild. Hún les það, sem
hana langar til, og fer i „skúm“-bað — eða þá að
hún hringar sig uppi í sófa með kaffibolla,
rúllur í hárinu og krem í andlitinu. Þannig má
enginn sjá hana, — ekki einu sinni hann. Þetta
eru stundirnar, sem hún stelur til þess að leika
stúlkuna, sem hún einu sinni var, — áður en
hún varð framkvæmdastjóri, einkaritari, hrein-
gerningakona, fóstra, kokkur, hjúkrunarkona,
kammerat og eiginkona. ★
misst einkaritarann samtímis. Ég er nefnilega
ágætis einkaritari. Ég veit upp á hár, hvenær
hann er upptekinn á áriðandi fundum og hvenær
hann hefur tíma til að tala við hvern. Ég
skrifa niður, hvenær hann á að fara til tann-
la;knis og hvenær mamma hans á afmælisdag.
í staðinn gleymir hann minum.
Tali ég ofurlítið af inér, kemur það í ljós,
að ég er líka hreingerningakonan hans. Fyrir
þá vinnu ber mér að fá milli lö og 20 kr. á
tímann. En svo inikið mundi enginn maður
fást til að borga konunni sinni. Annars skil ég
ahlrei, hvernig mér tekst að ryksjúga, anza i
símann og flokka óhrein föt á sama tima sem
ég fer til dyra, afstýri áflogum milli barn-
anna og gæti þcss, að ekki sjóði upp úr pott-
unum. Samtímis byrjar svo að rigna, og ég er
auðvitað að viðra sængurfötin. Það er á slíkum
$tundum, sem ég öfunda köttinn, þar sem hann
Annara börn sofa
í ró. Það gera mín
aldrei.