Vikan - 09.06.1960, Blaðsíða 31

Uiín anaast ....
Framhald af bls. 7.
cnda hafði honum þá verið ekið gegnum girð-
ingu og hann fengið slæmar skrokkskjóður.
Emil Gunnlaugsson varð að leggja í mikinn
kostnað til þess að gera jeppann jafngóðan aft-
ur. Hann taldi, að ríkið ætti að bera ábyrgð
á afbrotamönnum, sem væru bak við lás og
slá og afplánuðu dóma. Sýnist það sanngjarnt,
að ríkið greiddi viðgerðarkostnaðinn á jepp-
anum orðalaust, en sú hefur þó ekki orðið
raunin.
Við skildum við þau Emil og Guðrúnu í hlað-
varpanum á nýbýlinu og undruðumst, hverju
þau hafa fengið áorkað, miðja ve'gu milli tvitugs
og þrítugs. Bak við þau mannvirki, sem þarna
hafa risið, liggur þrotlaust starf og ráðdeild,
og það er mun ánægjulegra fyrir ungt fólk að
geta unnið sig upp á þennan hátt en fá allt
upp i hendur. Það gera sumir og hafa ekki einu
sinni manndóm til þess að halda í horfinu. Og
ef þau Emil og Guðrún lituðust vandlega um í
Reykjavík, þá mundu þau komast að raun um,
að hér er fjöldi fólks á þeirra aldri, sem hefur
það einkum fyrir stafni að sitja á sjoppum. Það
hefur ekkert afrekað, — sumir tæplega unnið
ærlegt handtak, — en situr daglangt og horfir
lífsleiðum augum i tóbaksreykinn. -fc
Draa nia rá ðn i ngra r
Framhald af bls. 25.
minna og eru þær báðar lifandi. Svo var ég
aftur komin í biðstofuna og sagði maðurinn
mér að se-tjast i stól, sem var með baki og örm-
um og hafa hendurnar á stólörmunum. Tók ég
þá eftir að maðurinn var með vinstri hand-
legginn mjög einkennilegan og spyr ég hann
hvað sé að honum, og hvað hann heiti. „Ég er
hér kallaður maðurinn með gullarminn af því
að ég vildi meir en ég átti, þá varð ég að vera
svona,“ og sýndi hann mér handlegginn og var
hann úr gulli. Svo gekk hann út í horn á her-
berginu og sýndi mér þar hrúgu, sem yfir var
breytt hvitt stykki. Tók hann upp hornið á
stykkinu og undir því var gull og spurði ég
hann hver ætti allt þetta gull. Hann sagði að
það ætti ég og svaraði ég því til að ég ætti ekk-
ert gull og hefði aldrei átt og liefði ekkert við
það að gera. Jú, sagði hann. „Þetta gull er allt
þín verk og þín iaun. Því er safnað saman hér.
Svona átti ég líka en svo vildi ég meira en mér
bar og hegningin er sú að ég verð að vera með
svona handlegg og er þar af leiðandi ekki lengur
hæfur í stöðuna og hefur þú verið skipuð í hana
i minn stað. Nú skaltu finna hvernig það er og
um leið fór ein rúllugardínan niður og fann
ég að ég dofnaði öll upp, varð máttlaus og fannst
mér ég vera að missa miðvitundina, en vissi að
veran fór í gegn um mig og inn. Þá spurði hann
mig hvernig mér þætti þetta og sagði ég að
þetta væri mjög óþægilegt. Svo kvaddi hann
mig og fór. Ég sat eftir og horfði út um glugga
og sá út á sjó og við hafnarbakkann beið skip
eins og Gullfoss er og vissi ég að það beið eftir
mcr og niundi ekki fara fyrr en ég væri til-
búinn að fara með því. Það var sól mjög jiægi-
teg grænleit birta og sjórinn var renni-sléttur.
Sjöfn.
Svar til Sjafnar.
Draumurinn er ekki fyrir skammlífi eins
og álíta mætti. Hins vegar bendir upphaf hans
á að þú hafir framið citthvað, sem þú hefur
fulla ástæðu til að hylja. Á hinn bóginn þá
eru líkur fyrir að þú verðir fyrir allmiklu
láni á næstunni. Það er undir þínum persónu-
leik komið hvernig þú bregst við. Hægt er
að fara vel og illa með alla hluti. Annars
virðist mér þáttur litlu tclpunnar í bleika
kjólnum slæmur. Ég býst við erfiðleikum á
næstunni hjá henni. Það eru sterkar líkur
fyrir all verulegum breytingum í daglegu
lífi þínu, þar sem þér verður falið erfitt
starf, sem verður þér lítt þakkað. Þér mun
hætta til að missa marga góða vini á næst-
unni.
en ekki bara þunnt lag ofan á brauðsneið eins og sumir halda. Ostaneyzlan eykst
stöðugt bæði í hversdagsmat og veizlumat. Engar fæðutegundir hafa jafnmikið
næringargildi og mjólk og ostur eða bæta eins vel slit, orkutap og þreytu líkamans.
Ostur er þessvegna sú fæða sem menn skyldu sízt án vera.
NiimaritiHka
Framhald af bls. 13.
— Við nám?
— Meiripart tímans var ég á skóla í Vinconin.
Svo ferðaðist ég um Bandaríkin í tvo mánuði.
— Þú hlýtur að vera niikil heimskona. Hvað
tók við þér að þessari forfremd lokinni.
— Þá byrjaði ég í Útvegsbankanum og hef
starfað þar óslitið siðan.
— Ég þarf ekki að spyrja þig, hvort þér líki
vinnan, — ég sé að þú ljómar, þegar þú minnist
á Útvegsbankann.
— Mér líkar mjög vel. Það er kostur að hafa
svona stuttan vinnutlma og mér fellur vel við
samstarfsfólkið.
— Hverjir eru fore'ldrar þínir?
— Faðir minn er Egill Þorgilsson, skipstjóri
á Tröllafossi og móðir mín er Sigriður Guð-
mundsdóttir, kona lians.
— Hann er þá ekki heima upp á hvern dag,
karl faðir þinn.
— Hann er mánuð í hverri ferð og svo heima
í viku á milli.
— Eruð þið fleiri systkinin?
— Nei, ég er eina barnið á bænum.
— Það er þá rúmt um ykkur hér í þessu stóra
húsi.
— Við erum ekki einar. Við höfum fugl, —
liann er liúsbóndinn, þegar pabbi er ekki
heima.
— Þeir hafa mjög rúmgóðar vistarverur skip-
stjórar á svona skipum. Getið þið ekki farið
með öðru hvoru?
— Við höfum nokkrum sinnúm gert það. Ég
hef tvisvar farið með honum til Ameríku og
sex sinnum til Evrópu.
— Og ferðast um Evrópu.
— Við höfum bara stoppað í höfnum. Ég
ferðaðist um Danmörku, þegar ég var átta ára,
en man það nú ekki nákvæmlega, nú orðið.
— Er ekki skemmtanalífið mikið viðfangs-
efni í frístundunum?
— Það var það, eftir að ég kom heim frá
Bandaríkjunum, en minna nú orðið. Mér finnst
betra að vera í góðum félagsskap í heimahús-
um ef svo ber undir.
— rðkarðu sport?
— Varla hægt að segja það. Stundum fer ég
með skíði upp á heiði, bara til gamans og stund-
um syndi ég, en ég er engin iþróttakona.
— Leyfist mér að spyrja, er ungfrúin trú-
lofuð?
— Ne-i — og nú hnykkti liún til höfðinu. —
Ég hef engan tíma til þess.
-— Ertu i tímahraki?
— Já, mér finnst tíminn alltof fljótur að líða,
sérstaklega á þessum síðustu árum. +
Aö gefnii tilefni
skal það tekið fram, að grein Dr. Matthíasar
Jónassonar í 18. tölublaði Vikunnar, „Sýkn er
ég“, sem fjallaði um heimsókn í skólasjoppu,
var ekki beint að neinum ákveðnum stað, heldur
hafði greinin almennt gildi. Ákveðinn veitinga-
maður hér í bæ telur sig hafa orðið fyrir
óþægindum út af grein þessari og það skal
undirstrikað hér, að ekki var meiningin að
sneiða að neinum sérstökum, heldur aðeins að
vekja umhugsun um vandamál.
V IK A N
31