Vikan - 08.06.1961, Blaðsíða 6

Hún var hvorki að biðja eða semja um líf sitt. Að
eðlisfari var hún hugrökk og sú angist sem hún
fann við návist hans stóð ekki í neinu sambandi
við það, sem hún gat búizt við að hann gerði henni.
Saga eftir Karen Blixen.
HRINGURINN
Á sumarmorgni fyrir hundrað og
fimmtíu árum fóru ungur herra-
garðseigandi og eiginkona hans á
skemmtigöngu út á akra sína.
Þau höfðu verið gift i eina viku.
Það hafði verið erfiðleikum bundið
fyrir þau að fá að eigast, því að
fjölskylda hennar var tignari og
ríkari en iians. En ungu hjónin,
— sem nú voru tuttugu og þriggja
ára og nítján ára — höfðu elskazt
síðan í bernsku og þau höfðu verið
stöðug i ást sinni, svo loks höfðu
stórlátir foreldrar hennar orðið að
láta undan.
Nýgiftu hjónin voru ósegjanlega
hamingjusöm. Nú þurftu þau ekki
lengur að stelast á stutt stefnumót
eða senda hvort öðru leynileg og
tárvot bréf. Nú voru þau eitt fyrir
guði og mönnum, nú gátu þau geng-
ið úti og ekið saman frjáls alla
sina ævidaga. Hin fjarlæga og lang-
þráða paradís hafði hlotnazt þeim
hér á jörðu og það hafði komið í
Jjós, að hún var full af hversdags-
legum atburðum, svo sem leik og
gamni, morgunkaffi og kvöldtei,
af liestum og hundum, heyhlössum
og regnskúrum.
Konrad, ungi eiginmaðurinn,
liafði lieitið sjálfum sér því hátíð-
lega, að liéðan í frá skyldu engar
torfærur verða á vegi ástvinu sinn-
ar, sem kastað gætu skugga á líf
Jiennar. Lovísu, ungu konunni, sem
kölluð var Lísa af vinum sínum,
fannst, að hún væri í fyrsta sinn
á ævinni frjáls cins og fuglinn
fljúgandi, og að héðan í frá mundi
hún aldrei leyna neinu fyrir manni
sínum.
Hið einfalda sveitalif löfraði Lisu
og veitti henni meiri gleði með
hverjum degi sem leið. Oft á dag
hló hún vð tilhugisunina um, að
maður hennar hafði hafl áhyggjur af
því, að gela ekki boðið henni upp
á líf, sem va:i'i henni verðugt.
Það var ekki langt síðan hún
liafði leikið sér að brúðum — og
þegar hún nú burstaði fallegt hár
sitt, raðaði í tauskápana og setti
blóm í vasa, var hún aftur komin
í heim bersknunnar. Allt var fram-
kvæmt með hátíðlegri alvöru og
umhyggju — en allan tímann vissi
maður að þetta var allt leikur.
Þetta var á fögrum júnímorgni,
hvít skýin voru hátt á himninum
og í loftinu var indæl angan. Lísa
var i þunnum hvítum kjól, með
stóran italskan stráhatt, skreyttan
ljósbláum böndum. Þau gengu eftir
rómantískum, bugðóttum vegi, sem
lá í gegnum garðinn og endaði í
stíg milli stórra trjáa, út á engið,
meðfram litlum skógi og út að
fjárgirðingunum. í dag hafði Kon-
rad ákveðið að sýna Lísu féð.
Þess vegna hafði hún, aldrei þessu
vant, skilið Bijou, litla, hvita hund-
inn sinn eftir heima, þvi verið gat,
að hann réðist á lömbin eða lenti
í áflogum við fjárhundana. Konrad
var sérlega hreykinn af fénu. Hann
hafði kynnt sér fjárbúskap í Meckl-
enburg og í Englandi og hafði flutt
inn útlent fé tií að kynbæta stofn-
inn. Á göngunni skýrði hann út
fyrir konu sinni, hve arðvænlegt
þetta gæti orðið og hverjum erfið-
leikum þetta væri bundið.
Hún gekk við hlið hans og hlust-
aði á hann með áhuga. Hún hugs-
aði: En hvað hann er skynsamur
og vel að sér í öllu. En um leið
hugsaði hún: Þvílíkur drengur
hann er, lítill drengur ■— með allan
þennan áhuga á kindum. Ég er
bundrað árum eldri en hann.
Þegar þau komu út á fjárvellina,
kom gamli, þýzki fjárhirðirinn
á móti jjeim með slæmar fréltir.
Tvö af ])ýzku lömbunum voru dauð,
og þrjú þeirra voru orðin veik.
Lísa sá, að þetta fékk mjög á
Konrad og meðan hann hlustaði á
gamla manninn og spurði hann um
málavöxtu, stóð bún þögul og
þrýsti arm hans mjúklega. Tveir
drengir voru sendir til að sækja
veiku lömbin úr fjárhúsunum. Með-
an húsbóndinn og hirðirinn biðu
eftir þeim, var inálið reifað út í
yztu æsar.
Það tók langan tima. Lisa fór
að borfa í kringum sig og hugsa
um annað. Tvisvar urðu hugsanir
hennar til þess, að léttur hamingju-
roði breiddist liægt um vanga
hennar, sem hvarf jafn hægt og
liann kom — og á meðan töluðu
mennirnir áfram um kindurnar.
Rétt á eftir vaknaði áhugi henn-
ar á því, sem þeir voru að tala um,
en þeir voru byrjaðir að tala um
sauðaþjóf.
Þjófur sá, er þeir töluðu um,
hafði síðustu mánuðina hvað eftir
annað brotizt inn í fjárgirðingarn-
ar í nágrenninu eins og úlfur,
drepið þar og rænt eins og úlfur
og læðzt síðan burt án þess að
skilja eftir nein spor, eins og úlfur.
Fyrir þremur nóttum hafði hirð-
irinn á nágrannabúgarðinum og
sonur hans staðið hann að verki.
Þá hafði ræninginn drepið mann-
inn og slegið drenginn í rot, en
sjálfur hafði hann sloppið. Það
höfðu verið sendir menn i allar
áttir til að ná honum, en enginn
liafði séð hann.
Lísu langaði til að heyra meira
um þetta, og til að þóknast henni
sagði Matthias gamli söguna í ann-
að sinn.
Það höfðu sýnilega orðið mikil
áflog í fjárhúsunum, því að mold-
argólfið var vott af blóði. í átökun-
um hafði þjófurinn handleggsbrotn-
að, en samt hafði hann klifrað
yfir háa girðingu með lamb á bak-
inu. Matthías lauk frásögninni,
glotti, og sór, að ef hann fengi færi
á, skyldi hann með glöðu geði
hengja morðingjann. Lisa sam-
þykkti það alvarleg með því að
hneigja höfuðið. Hún hafði allan
timann verið að hugsa um úlfinn
í sögunni af henni Rauðhettu og
fundið þægilegan kuldahroll fara
um bakið á sér.
Konrad var að hugsa um lömbin
sín og liættuna, sem líka ógnaði
þeim. En i dag var hann hamingju-
samur, svo hann gat ekki fengið
sig til að óska neinum ills. Hann
rauf hina hátíðlegu þögn, sem
fylgdi frásögn Matthíasar með því
að segja eins og ósjálfrátt: „Vesa-
lings ræfillinn“.
Lísa sneri sér að honum og
horfði stóreygð á hann. „Hvað ertu
að segja?“ sagði hún hneyksluð.
„Hvernig geturðu haft meðaumk-
un með svona hræðilegum manni?
Líklega hefur amma haft rétt fyrir
sér, þegar hún sagði, að þú værir
frímúrari eða frjálshyggjumaður,
eða hvað það nú var, og hætta
fyrir þjóðfélagið.“ Þegar hún fór
að hugsa um ömmu sína — og
reyndar um allt sem einhvern tíma
hafði á móti blásið — gleymdi hún
þessari blóðugu sorgarsögu, sem ný-
búið var að segja henni frá.
Nú komu drengirnir með lömbin
og mennirnir byrjuðu að rannsaka
þau nákvæmlega. Þeir lyftu þeim
upp og reyndu að láta þau standa
í fæturna, þukluðu á þeim þar til
litlu dýrin fóru að jarma eymdar-
lega. Lisu leiddist það og maður
hennar varð var við það..
„Farðu heldur heim, stúlkan
min“ sagði hann. „Þetta tekur dá-
litla stund. Leggðu bara hægt af
stað heim á leið og þá næ ég þér
brátt.“
Jæja, þannig var hún þá send
heim af óþolinmóðum eiginmanni.
Kindurnar voru honum þá meira
virði en eiginkonan. Ef eitthvrð
gat verið skemmtilegra en það, að
vera dregin með, af þessum sama
manni, út til að skoða kindurnar,
þá var það þó þetta. Hún tók af
sér stóra hattinn og skipaði hon-
um að halda á honum heim, þvi að
hana langaði til að finna loftið
leika um andlit sitt og hár. Siðan
lagði hún af stað heim, mjög hægt
eins og hann hafði sagt henni,
því að hún vildi hlýða honum í
öllu.
Þar sem hún gekk þarna varð
hún æ hamingjusamari yfir því
að vera ein, alein, meira að segja
án Bijou. Hún minntist þess ekki,
að hafa nokkru sinni farið í
skemmtigöngu alein fyrr. Umhverf-
ið var undarlega hljótt, einhver
eftirvænting lá í loftinu, og hún
átti þetta allt. Meira að segja svöl-
urnar, sem sveimuðu hátt uppi í
loftinu, voru eign hennar. Því hann
átti þær og hún átti hann.
Hún gekk eftir bugðóttum stignum
og eftir stutta stund var hún komin
i hvarf frá fjárhúsunum. Hvað gat
verið yndislegra, hugsaði hún, en
að ganga hér á grænum stignum,
liægt og rólega og láta hann ná
sér þar? En rétt á eftir datt henni í
hug, að það væri enn þá yndislegra
að fara út af stígnum inn i skóg-
inn og vera eins og horfin af
yfirborði jarðar þegar hann væri
orðinn þreyttur á að tala um kind-
ur og kæmi skundandi eftir stígn-
um með hjartað fullt af þrá til
hennar.
Allt í einu datt henni dálitið i
hug og stanzaði til að hugsa um
S VIKAN