Vikan - 08.06.1961, Blaðsíða 7

t>að. Fyrir nokkrum dðgum hafði
mafiur hennar riCið út til aC lita
eftir slættinum. Hún hafði verið
þreytt og ekki langað til að fara
með honum. Þá hafði hún gengið
eitthvað út í bláinn og haft 'Bijou
með sér, og hafði hugsað sér að
skoða þetta nýja ríki sitt. Bijou
hafði hlaupið á undan henni og
þefað af öllu, gelt og snúið sér
að henni í tilraun til að fá hana
með sér einmitt þarna inn i skóg-
inn. Þegar hún hafði rutt sér var-
lega braut i gegnum girðinguna
höfðu þau komið að rjóðri inn í
miðjum skóginum, litlu opnu svæði,
sem var eins og lokrekkja með
gylltum og grænum tjöldum. Henni
fannst, að hér væri hún komin i
hjartað á konungsriki sinu og hún
hafði orðið svo hamingjusöm og
hrærð. Ef hún gæti aðeins fundið
aftur þennan helga dularfulla stað.
Ef það tækist mundi hún standa
þar grafkyrr, hulin öllum heiminum.
Konrad mundi skyggnast alls staðar
um eftir henni og ekki geta skilið
hvað hefði orðið af henni. Á stuttri
örlagaþrunginni stundu áður en
hiin kallaði á hann, mundi hann
finna, hvilik eyðimörk heimurinn
mundi vera, ef hún væri ekki til.
Hún leit íhugandi meðfram skógar-
jaðrinum i leit að helgidómnum og
gekk inn i skóginn.
Hún varaðist að gera nokkurn
hávaða og gekk varlega skref fyrir
skref. Kvistur festist i leggingu á
kjólnum hennar og hún losaði hann
hægt og varaðist að brjóta hann.
Trjágrein greip eftir siðu, gullnu
hári hennar og hún stanzaði, lyfti
handleggjunum og losaði hana
varlega.
Innar i skóginum var jarðveg-
urinn mjúkur og votur, og létt
fótatak hennar heyrðist ekki. Með
annarri hendi þrýsti hún litlum
vasaklút að vörunum, eins og til að
undirstrika hve dularfull þessi
ganga hennar var.
Hún fann staðinn, sem hún leit-
aði að og beygði sig til að losa
um þétt kjarrið os opna dyrnar
að græna skógarherberginu sinu.
Við það steig hún á faldinn á
kjólnum slnum og laut niður til
að laga hann. Þegar hún rétti sig
aftur upp, leit hún beint framan
i mann sem var fyrir í felustaðn-
um.
Hann stóð uppréttur tvö skref
frá henni. Hann hlaut að hafa horft
á hana þegar hún kom gangandi
á móti honum.
Hún skoðaði hann hátt og lágt
með einu augnatilliti. Það var
hræðilegt að sjá hann. Andlit hans
var sært og marið og hendur hans
voru svartar af mold og blóði.
Hann var tötrum klæddur, ber-
höfðaður með tuskur vafðar um
fæturna. Vinstri handleggur hans
lá máttlaus niður með síðunni en
þeim hægri hélt hann beint fram
fyrir sig og höndin var kreppt
um langan opinn hnif. Hann var
á svipuðum aldri og hún sjálf.
Þau stóðn þarna og störðu hvort á
annað.
Þessi fundur þeirra i skóginum
var hljóður og án orða frá upp-
hafi til enda. Þvi, sem fór fram, er
aðeins hægt að lýsa með látbragði.
Fyrir þau tvö, sem þarna komu
fram, var timinn ekki til, en eftir
klukkunni tók þetta allt fjórar
minútur.
Hún hafði aldrei á ævi sinni
verið i neinni hættu. Hún gerði
enga tilraun til að skilja eða gera
sér ljósa aðstöðu sina núna. Hún
hugsaði ekki út i, hve stuttan tima
það mundi taka að kalla á Matthias,
sem hún i þessu heyrði kalla á
hundana. Hún skoðaði manninn 4
móti sér, eins og hún hefði skoðað
skógarpúka, sem skyndilega hefði
birzt. Að mæta honum var ekki að*
eins hætta og ógnun, heldur varð
heimurinn aldrei sá sami fyrir
þann, sem sá hann.
Þó að þau litu ekki hvort af
öðru, sá hún eins og með ókunnu
skilningarviti, að græna lokrekkjan
hennar hafði breytzt í bæli villi-
dýrs. Svörðurinn var úttraðkaður.
Þarna voru teppi til að sofa við
og nöguð bein frá siðustu máltið.
Eldur hlaut að hafa verið kveiktur
þarna um nóttina, því að jörðin var
þakin ösku.
Eftir skamma stund varð henni
Ijóst, að sá, sem hún starði á,
var að reyna að átta sig á henni,
eins og hún á honum. Á þessari
stundu var hann ekki villidýr á
flótta, einn á móti öllum og til-
búinn að flýja, heldur ihugandi
mannvera. Þegar hún skildi þetta,
sá hún sjálfa sig með hans augum,
hvitklædda veru, sem nálgaðist hægt
og gat táknað dauðann.
Loks hreyfði hann sig. Án þess
að lyfta handleggnum beindi hann
hægri hendinni upp, þar til hnifs-
blaðið stefndi á háls hennar. Þessi
hreyfing var óskiljanlega vitfirr-
ingsleg. Hann brosti ekki meðan
hann gerði þetta, en nasvængir
hans og munnvik titruðu. Siðan
dró hann höndina jafnhægt til
þaka og hann rétti hana upp og
stakk hnifnum i sliðrið við beltið.
Hún bar engan skartgrip eða
annað verðmætt á sér fyrir utan
giftingarhringinn, sem eiginmaður
hennar hafði dregið á fingur henni
fyrir einni viku. Hún tók hann
af fingrinum og missti um leið
vasaklút sinn á jörðina. Hún rétti
að honum höndina með hringnum.
Hún var hvorki að biðja eða
iemja um líf sitt. Að eðlisfari var
hún hugrökk og sú angist, sem hún
fann við návist hans stóð ekki í
neinu sambandi við það, sem hún
gat búizt við að hann gerði henni.
.tíeð hringnum særði hún hann að
hverfa á sama hátt og hann hafði
birzt — að þurka þennan ótta úr
lífi hennar, þannig að allt væri
eins og áður. Við þessa þöglu at-
höfn hafði þessi hvitklædda, unga
vera sömu djúpu alvöru, sama
virðuleik og presturinn, sem með
heígum táknum rekur burt illa
anda og hrekur þá frá heimi mann-
anna út í yztu myrkur.
Hann rétti hönd sína hægt til
hennar, fingurgómar hans snertu
hana og hönd hennar titraði við
snertinguna. En hann tók ekki
hringinn. Hann sleppti honum svo
hann datt á jörðina eins og vasa-
klúturinn hafði gert.
Andartak fylgdu þau honum bæði
með augunum. Hann rann i átt
til hans og stanzaði fyrir framan
beran fót hans. Næstum án þess að
hreyfa sig sparkaði hann honum
burt. Svo lyfti hann hðfðinu og
leit i augu hennar. Þannig stóðu
þau án þess að vita hve lengi.
Hún fann, að á þessari stundu
cerðist eitthvað, sem gjörbreytti
öllu.
Hann teygði sig niður og tók
unp khitinn hennar. Án þess að
lita af andliti hennar dró hann
hnifinn úr sliðrum og vafði þessum
litla fineerða kiút um langt hnifs-
hlaðið. Þetta var erfitt fjTÍr hann,
hvi að annar handleggur hans var
brotinn. Meðan hann var að þvi,
vnrð andlit hans undir óhreinind-
unum og hlóðinu hvitara og hvit7
ara, har til bað l’ésti næstum eins
ogfosfór. Með háðum höndum fálm-
aði hann við hnifinn oe brýsti
honum niður i sliðrið. Annað hvort
var sh’ðrið of stórt og hafði aldrei
átt við hnifinn eða há. að hlaðið var
orðið hunnt af sliti, hvi hnifurinn
með kh'itnum rann inn i sliðrið.
t nokkrar sekúndur enn hviidu
augu hans á henni — siðan beygði
hann höfuðið. sem var enn eins
og unnlýst af þessum undarlega
fosfórljóma. og iokaði augunum.
Þetta var ákveðið og endanlegt.
Með þessari hrevfingu gerði hann
það, sem hún hafði beðið hann um
Framhald á hls. 40.
7