Vikan - 08.06.1961, Blaðsíða 34

Aðalstræti 16 (uppi)
NYTT
klæðskeraverkstæði
ný snið
úrval
fataefna
ÁRNjl PÉTURSSON
klæðskeri
Sími 23119
Aðalstræti 16 (uppi)
Þú verður að gjalda þess.
Framhald af bls. 8.
var búin, lét hún bréfið falla og leit eftirvænting-
arfull á Vibeku. En hún var hvorki undrandi né
reið, eins og Ulla hafði búizt við. Hún sat aðeins
þögul og hrærði i tebollanum sínum.
— Finnst þér ekki þetta vera illa gert, að
reyna að koma ósamkomulagi upp á milli mín og
Herberts? spurði Ulla æst.
— Ég hélt, að þú vissir þetta allt saman, var
hið eina, sem Vibeka sagði.
— Vissi hvað, hrópaði Ulla. Hvað allt? Við hvað
áttu?
— Að Herbert dregur þig á télar.
I fyrstu haföi Þetta verið eins og að fá högg i
andlitið. Sársaukinn lét bíða eftir sér. Dofinn var
hið fyrsta, sem hún fann fyrir. Ulla þaut heim
án þess að kveðja vinkonu sína.
Herbert hafði lofað að vera kominn heim klukk-
an tiu um kvöldið. Á minútunni tíu, þegar stóra
klukkan í stofunni sló síðasta höggið, heyrði hún,
að lyklinum var snúið í forstofuhurðinni. Bins og
venjulega kom hann brosandi inn til hennar og
kyssti hana.
Meðan hún sagði honum frá bréfunum og því,
sem Vibeka hafði sagt, sat hann rólegur og horfði
kuldalega á hana. Hún hafði aldrei séð hann
svona áður. Þegar hún hafði lokið máli sínu,
fannst henni, að það væri að líða yfir hana.
Herbert brosti, ekki biðjandi eða afsakandi brosi,
heldur sigri hrósandi. Hann hallaði sér aftur i
sófanum og hélt áfram að brosa.
— Hefur þú ekkert að segja? hrópaði hún
loks.
—■ Hamingjan góða, Ulla mín, það kemur stund-
um fyrir, að tvær manneskjur geta ekki verið
hamingjusamar báðar í einu. Og það er það,
sem hefur gerzt núna. Annað hvort okkar verður
að þjást, og þú hefur orðið fyrir því.
Henni fannst gólfið opnast undir fótum sér og
að tíminn staðnaði eitt augnablik. Óraunveru-
leikinn greip hana, þetta gat ekki verið satt, þetta
hlaut að vera eitthvað, sem hana var að dreyma.
Ein manneskja gat ekki verið svona illgjörn.
LLA lítur á klukkuna. Hún er hálfellefu.
Eftir hálftima verður Herbert kominn
heim, og það er nákvæmlega tíu mínútna
akstur frá veitingakránni og heim. Hún borgar
syfjuðum þjóninum og gengur út i bílinn, setur
hann i gang og ekur hægt eftir þjóðveginum.
Nokkrir bílar, sem hún hefur þegar séð i spegl-
inum, fara varlega fram hjá henni vegna hálk-
unnar.
Allt í einu eykur hún hraðann. Klukkuna í
bílnum vantar tíu mínútur i ellefu, og hraðamæl-
irinn sýnir æ meiri hraða. Vélin suðar ánægju-
lega, og hendur hennar leika öruggar um stýrið.
Hún er ekki hrædd við hálkuna, og henni finnst
hún vera fær í flestan sjó. 1 speglinum sér hún
ljósin frá öðrum bíl fyrir aftan sig. Hann er með
bæði þokuljósin á fyrir utan venjuleg Ijós. Hún
eykur hraðtmn, og Ijósin bak við hana nálgast
ískyggilega. Hún tekur skyndilega eftir þvi, að
bíllinn skrikar aðeins til á veginum, en hún er
alveg örugg og finnur fljótt jafnvægið aftur.
Ökumaðurinn fyrir aftan hana vill fara fram
úr henni og deplar með ljósunum til að gefa henni
merki. Ulla fer út í vinstri brún vegarins, en eyk-
ur stöðugt hraðann. Hún gefur sér tíma til að
líta aðeins á hraðamælinn og sér, að hann er í
kringum 100. Bílstjórinn fyrir aftan hana þeytir
bílhornið í ákafa og myndar sig til að aka fram úr.
Ulla setur út vinstra stefnuljósið til merkis
um, að hún muni víkja. Fingur hennar krepp-
ast um stýrið, og hún bítur vörunum fast saman.
Hún er ekki hrædd við hraðann, ekki hrædd við
stóru trén báðum megin vegarins með hvítu um-
ferðarmerkjunum, ekki hrædd við vindiim, sem
hvín á bilrúðunum.
Þegar hún heyrir, að hinn bílinn er kominn
fast að henni, beygir hún skyndilega til hægri.
Það hvin i fjórum hjólbörðum fyrir aftan hana,
og ærandi hávaði glymur i eyrum hennar. Hún
réttir bil sinn við aðeins fáeina þumlunga frá
trjánum á hægri vegarbrún.
Þegar hún er komin út á miðjan veginn aftur
og hefur fullt vald yfir bílnum, lítur hún í spegil-
inn. Það er aðeins myrkur á bak við hana, kol-
dimm nótt og hvergi ljósglæta, aðeins myrkur.
Tíu mínútum síðar ekur hún bílnum inn í bíl-
skúrinn, læsir sig inni í tómu húsinu og gengur
upp í svefnherbergið. Þar háttar hún sig og leggst
upp í rúm. 1 fyrsta skipti í tvo mánuði er hún
róleg. Hún hugsar ekki, finnur ekki fyrir neinu
og heyrir engar raddir. Innra með henni er kyrrð,
og það stafar kyrrð frá nóttinni úti fyrir.
tJN er vakin með áköfum hringingum á
dyrabjölluna. Hún kveikir ljósið og lítur
undrandi á úrið, sem liggur við hlið hennar
á náttborðinu. Klukkan er næstum eitt. Án þess
að hugsa fer hún fram úr rúminu og fer í slopp.
1 gegnum rúðuna á útidyrunum sér hún skugga
af karlmanni.
— Þér eruð kannski frú Smidt? spyr ungur
maður og kynnir sig sem Kastberg lögregluþjón.
Andlit hans er fölt, og hann forðast að horfa
beint á hana. Hann rjátlar órólega við svarta
einkennishúfu sína, sem hann hefur á milli hand-
anna. Óboðinn gengur hann svo inn í forstofuna,
og Ulla lokar hurðinni á eftir honum.
—■ Mér hefur verið falið erfitt verkefni, segir
hann og forðast enn að líta beint á hana. Þetta
er í fyrsta skipti, sem ég verð að tilkynna . . .
Nú skjálfa varir hans. Ulla lítur rólega á hann.
Hún er einnig orðin föl.
— Ég verð að biðja yður að vera hraust, frú
Smidt, því að maður yðar hefur orðið fyrir hræði-
legu slysi. . . .
— Slysi? endurtekur Ulla. Ungi maðurinn lítur
niður fyrir sig. Henni finnst það merkilegt að
senda svona ungan mann i þessum erindagerðum.
— Frú Smidt, stamar hann, það er hræðilegt
fyrir mig að verða að segja Það. Maður yðar lézt
i bílslysi ekki langt héðan. Hann ók á tré og . . .
og lézt samstundis. Það er mikil hálka, og hann
hlýtur að hafa ekið mjög hratt, því að Það er
næstum því ekkert eftir af bilnum ...
Það liðu nokkrar minútur, áður en Ulla mælti
orð frá vörum. Hún sá Herbert fyrir sér, kalt
augnaráðið, sem virti hana fyrir sér brosandi, og
hún heyrði rödd hans: Annað hvort okkar verður
að þjást.
— Hann ók alltaf mjög hratt, sagði hún að
lokum.
Ungi maðurinn leit í fyrsta skipti beint framan
í hana. Guði'sé lof, hugsaði hann með sér. Yfir-
lögregluþjónninn hafði sagt við hann, áður en
hann fór af stað: Konur bregðast við á tvennan
hátt: Annaðhvort verða þær móðursjúkar, falla
saman og verða að fara strax á spítala eða þær
verða einkennilegar og segja hina undarlegustu
hlúti. Hið síðara er betra fyrir þann, sem Þarf
að flytja fregnirnar.
— Get ég hjálpað yður nokkuð? spurði hann.
Eruð þér ein í húsinu? Eruð þér ekki hrædd við
að vera ein? Ég skal aka yður, hvert sem er, —
til einhverra kunningja kannski ?
Ulla hristi ■ höfuðið og opnaði útidyrahurðina.
Lögregluþjónninn horfði fullur meðaumkunar á
hana. Hann vill gjarnan segja eitthvað hughreyst-
andi, en dettur bara ekki neitt í hug. Hún er
alveg máttvana, hugsar hann með sér. Það er
bezt, að ég fari. Það getur liðið á löngu, áður en
hún rankar við sér.
— Maður yðar hefur ekki haft tíma til að
þjást, segir hann loks og gengur aftur á bak út á
tröppurnar.
— Nei, er hið eina, sem Ulla segir.
— Það eru . . . því miður þeir, sem eftir eru,
sem verða að þjást, segir ungi maðurinn og ræskir
sig. Ulla kinkar til hans kolli og lokar dyrunum.
34 VIKAN