Vikan - 08.06.1961, Blaðsíða 8

RAÐSKREIÐAN bil, frú? Hva'j segiO þér um
þennan hérna. Hann eyOir jafnmiklu og hin-
ir.
Ulla kinkaOl kolli. Hún hafOi ekiö þessari gerö
áöur. Herbert haföi haft einn þess háttar bíl til
reynslu, áöur en hann keypti síöasta bíl sinn Bíla-
útleigjandinri baö um aö fá aö sjá ökuskírteini
hennar og skrifaði niöur nafn og fseöingardag.
Um leiö las hann hvort tveggja upphátt:
Frú Ulla Smidt, — fædd 11. marz 1916 ... Eg
geri ráö fyrir, aö þér séuö vön aö aka bil, frú?
Ulla svaraöi þvi til, aö hún æki bil ööru hverju.
Síðan borgaöi hún þessar átta hundruð og fimm-
tiu krónur í reiðufé og skrifaöi undir kvittunina.
Maðurinn fylgdi henni út á bílastæöið og út-
skýrði fyrir henni aöalatriöin f sambandi viö bil-
inn. Þegar hún stuttu síðar bakkaöi út af lóð-
inni, veifaöi hann til hennar og hrópaöi:
— Þaö er auðvelt aö sjá, aö þér akiö ekki í
fyrsta skipti, frú. En gætiÖ yðar á vegunum í
kvöld, þeir veröa hálir.
Hún kom tíu mínútum of seint á hárgreiðslu-
stofuna. og næstu tímunum eyddi hún í þurrk-
unni. Hárgreiðslumaðurinn talaöi aðdáunarfullur
um hár hennar eins og venjulega. en Ulla hlustaöi
ekki á hann Hún hafði ákveöið aö hugsa ekki neitt
og gleyma öllu. Hingað til hafði bað heppnazt.
öli fortið hennar og allt. sem mundi líkiega ger-
ast i framtfðinni, þrengdi sér að vitund hennar.
Þaö suÖaði i höfði hennar I kapp viö suðið i
burrkunni. Henni fannst hún allt í einu fyllast
krafti. sem aöeins þeir eru gæddir, er hafa tekið
ákvöröun.
Þegar hún kom af hárgreiöslustofunni. fór hún
í bíó og sá gamanmynd. Áhorfendur skemmtu sér
vel, en þegar hún gekk út úr kvikmvndahúsinu,
vissi hún ekki. um hvað myndin hafði verið.
Hún ók úr bænum og nam staöar, begar hún
kom aö anöu svæöi við þjóðveginn. Þar revndi
hún hemlana. Sólin var gengin til viðar. og kvöld-
frosHð hafði þegar myndað bunnt islag á mal-
bikaðrí götunni. Dekkin festust ekki. þegar hún
hemlaöi. og þeim fáu bílum. sem fóru fram hjá
henni, var ekiö varlega vegna hálkunnar.
Þegar hún sneri bflnum við. viö krossgötur, og
stefndi aftur til bæjarins. fannst henni. að ht'rn
væri e'í-ki ein í bílnum. Það var einhver hiá henni,
sem hiálpaöi henni og stnddi hana Hún var
hvorkí hraedd né örvilnuö. Það. sem átt.i að ger-
ast i kvöld, varð aö gerast. Um annað var ekki að
ræða.
^^VARTT billinn hans Herberts st.óð fvrir utan
einbúiishúsið en við veginn voru að°ins eio-
bvlishús. T.iós var í gluggum bak víð niður dregin
prtuo’cratiöidin Uila stanzaöi ekki. »n ók haevt fram
hiá og hafði auea með gluggunum. «!kvldu bau
vern i stnfunni eöa svefnhorh°reinu 7 hugsað’ hún
með sér og fann. aö hiartað fór að sló örar. TTwnð
skvidu hau -vera aö tala um núna? Er hann hiið"r
og eóður við hana, eÖa segir hann henni fjöriega
erí öilu saman.
Hón ók tvisvar fram hiá húsinu. Þegar hún
fór frnm hiá f siðara skintið. datt. henni nokkuð
diarft í hue Væri ekki auðveldara að fara inn
til beirra hringja einfaldlega dvrabiöilunni og
ganea inn. begar dvrnar væru onnaðar. nióta
hess aö sfá undrun beirra og hlæja aö þeim, hlæja
háðslega og auðmýkjandi.
Hún steig fastar á benzinið og ók aftur út á
hióðveginn. Ailt í einu heyrði hún rödd Herherts.
Það var eins og hún kæmi aftan úr bilnum eða úr
í'áliririi* Vfirleitt ge+a trfPr mannesktur ekki ver'ð
haminrr-iusamar báðar í einu. Os hað er hað sem
hofur gprzt núna. Annað hvort okkar verður aö
hiáct og hað ert. hú. sem hefur orð;ð fvrir bvi.
Tvaer manneskinr hafa ekki ievfi tu að vera
homingiusamar báðar í einu. — TTUa hpit s<g í
Vörlna. hnngað Ht hana kenndi til Tvaar mann-
eskiur hafa ekki ievfi . . . Fn h\ror hefur gpfið
hér rét.t H1 aö vpra dómari. H°rhorte Heidurð"
að hú eotir dæmt aöra manneskiu tit nð vera ó-
hamingiusama án bess að giaida hess?
Við veitingakrá eina hægði hún á sér og ók
inn á autt bílastæðið fyrir hana. Mölin brakaöi
undir hjólunum, þegar hún hemlaði. Hún sat
nokkrar mínútur kyrr i bilnum, áður en hún
gekk inn í rislágt veitingahúsiö, sem hún kann-
aðist aöeins viö utan frá. Þegar hún kom inn,“
varð hún fyrir vonbrigðum, þegar hún sá, hver
þar var óvistlegt. Miöaldra og syfjaður þjónn'
stóð við barinn og var aö lesa í blaði. Hann kast-
aði á hana kveðju. Ulla settist viö eitt af þessum
ömurlegu boröum meÖ óhreinum pappirsdúkum
og virti fyrir sér staöinn. Á veggjunum voru illa
farin auglýsingaspjöld frá ölgerðarhúsunum, og
frá rykugum lampa I loftinu stafaöi kuldalegu
ljósi niður yfir tóma veitingastofuna.
— Viljið þér fá eitthvað aö boröa?
Hún var ekki svöng, en baö samt um nokkrar
brauðsneiðar og eina ölkönnu. Þaö var ár og
dagur, síöan hún haföi smakkaö öl. Herbert gazt
ekki að öli og drakk þess vegna alltaf vín með
matnum, þegar þau fóru út. Hann var vanur að
segja, að öl væri ósiðfágaður drykkur.
Öðru hverju leit hún á úrið. Visarnir snigluðust
áfram. Hún hafði haldið, að tíminn mundi liða
fljótar Herbert hafði lofað því að vera kominn
heim klukkan ellefu. Þegar Herbert sagði ellefu,
var það hvorki fimm mínútur yfir eða fimm min-
útur fyrir ellefu. Ulla brosti. Klukkan var satt
að segja hið eina, sem Herbert var treystandi
fyrir. Það var næstum því eitthvað óhugnanlegt
við stundvísi hans og eitthvað sjúklegt við fyrir-
litningu hans á óstundvísu fólki. Herbert gat orð-
,ið vitlaus af vonzku, ef gestir komu, þótt ekki
«.væri nema fimm mínútum of seint. Það er lítil-
*sigld manneskja, sem ekki er hægt að treysta,
- var hann vanur að segja. Á öllum öðrum sviöum
var hann ekkert nema óheiðarleikinn. Hann gat
logið svo sennilega, að enginn þorði aö gruna hann
um óheiðarleika, þó að sögurnar, sem hann segði,
væru oft óheyrilega lygilegar. 1 þau sex ár, sem
hann hafði verið giftur Ullu, hafði hún treyst hon-
um í blindni, þrátt fyrir það að hann hafði fyllt
hana meö ósannindum frá morgni til kvöids. Hann
hafði hreint og beint lifað á lygum sínum. AÖeins
í þessu eina, stundvísinni, hafði veriö hægt að
treysta honum.
Hún spurði sjálfa sig, líklega i þúsundasta skipt-
ið: Hvernig gat ég verið svona auötrúa? Hvers
vegna tók ég ekki eftir því fyrir löngu, aö það
voru peningarnir mínir, sem hann ágirntist, en
ekki ég? Hún dreypti á ölglasinu, en hélt síðan
áfram að hugsa. Hef ég nokkru sinni elskað hann
í raun og veru? Svar hennar varð aðeins önnur
spurning. Hvað var að elska? Hún hafði verið
mjög ástfangin af Herbert. Allt frá því er hún
hitti hann í fyrsta skipti fyrir sjö árum, hafði
henni geðjazt vel að honum. Hann var ekki eins
og allir aðrir og haföi aldrei veriö þaö. Hann hafði
alltaf verið nærgætinn viö hana, alltaf verið
góður, þolinmóður og skilningsríkur. Hann færði
henni blóm, beið eftir henni, þegar hún var óstund-
vis, þó að hann fyrirliti allar aörar manneskjur,
sem voru ekki stundvísar. Hann tók þátt I á-
hyggjum hennar og talaði fallega til hennar. Og
hvað oft hafði hún ekki sagt við hann:
— Já, en Herbert, hugsarðu yfirleitt ekkert um
sjálfan þig? Getur nokkur maður verið eins góÖ-
ur og þú? Tekurðu ekkert tillit til sjálfs þín? Og
hann hafði brosað til hennar, þessu hlýja og aö-
laðandi brosi og sagt, að maður gæti ekki hugs-
að um sjálfan sig, þegar maöur elskaði eins mikiö
og hann.
Henni var hrollkalt, þó aö hún sæti ekki langt
frá miðstöðvarofninum. Et Herbert hefði aðelns