Vikan - 08.06.1961, Page 17

Hvað hafa íslenzkir framleiðendur á boðstólum
Rétt eftir áramótin síðustu var grein í Vikunni,
sem fjallaði um stöðnunina í karlmannafatnaði
yfirleitt. Helztu sveiflurnar eru svo litlar, að
varla tekur því, að gera þær að umtalsefni.
Þessu hafa framleiðendur ekki einu sinni getað
breytt og hafa þeir þó af skiljanlegum ástæðum
mikinn áhuga fyrir örum tízkubreytingum.
Hvað kvenfatnað snertir, hefur þeim orðið vel
ágengt, en eins og kunnugt er, ráða karlmenn
mestu um breytingarnar á kventízkunni og þar
talar enginn um stöðnun. Ef framleiðendur vilja
fá fleiri aura í kassann fyrir mátt tízkubreytinga,
þá ættu þeir að láta kvenfólk teikna og ráða
útliti á karlmannafatnaðinum. En þá er eftir að
vita, hvort nokkur karlmaður mundi kaupa
slíkar flíkur, því að menn eru nú einu sinni
virðulegir og svolítið íhaldssamir í þessum
efnum. Enginn góðborgari kærir sig um það að
verða fyrir háði og spéi fyrir hjákátlegan
klæðaburð og þessvegna er öruggast að halda sig
að því, sem hefðin hefur helgað.
Tilbúinn karlmannafatnaður hefur rutt sér
mjög til rúms á síðari árum, og hann hefur
einkum þann kost að vera ódýrari eins og öll
önnur fjöldaframleiðsla. Margir vilja hins vegar
leggja í einhvern aukakostnað til þess að komast
hjá því að ganga í nákvæmlega eins fötum
og heill herskari annara manna, sem þeir mæta
daglega. Það eru líklega fremur hinir eldri,
sem hafa þann hugsunarhátt og þeir eru þá
kannski eitthvað farnir að gildna um miðjuna
og eiga erfiðara með að finna tilbúin föt, sem
klæða þá eins og skyldi.
Vikan hefur farið í leiðangur til þeirra aðila, sem fjöldafram-
leiða og selja karlmannaföt í Reykjavík. Þeir samræma útlenda
tízku og óskir innlendra viðskiptavina og hafa allir á boðstól-
um fatnað, sem hver og einn getur látið sjá sig í, hvar sem er.
viica.'í \7