Vikan - 19.10.1961, Blaðsíða 29

— Eg kem tessu af sjálf, svaraSi
hún. En hann lét sem hann heyrBi
þaO ekki, tók fatiB og fór aö þurrka
þaB.
•Tæja, hann reyndi þó aö vera vin-
gjarnlegur. EBa kannski gekk hon-
um eingöngu hæverska til. Ef hann
hefBi hara ekki komiB einmitt núna
.... varir hennar tóku aS titra og
augu hennar fylltust tárum. Hún
þorSi ekki aS treysta rödd sinni, og
biðja hann að láta sig eina. Átti þvi
ekki annars úrkosta en reyna aB
einbeita sér að uppþvottinum. . .
— ÞværBu alltaf upp úr saltvatni?
:spur8i hann.
— Eg skil ekki hvað þú átt viB. . .
—• Þú fellir tár í uppþvottarvatniB,
sagði hann. — Eg er búinn að telja
þrjú, síðan ég kom inn. Hann Iagði
frá sér handklæðið, tók um öxl henni
og neyddi hana til að líta framan I
:sig. — Þú grætur, Lísa . . .
Nei, svaraði hún og sneri sér undan.
— Slepptu mér. Eg er blaut um hend-
urnar.
— Og líka vot á vangann, sagði
hann og þerraði Þá kinnina, sem að
honum sneri. Svo tók hann undir höku
henni og bjóst til aS þerra hina kinn-
ina.
— Það hrökk eitthvað upp í augað,
•sagði hún og vissi ekki hvað hún
átti til bragðs að taka.
— Jæja, ástin mín. Hvað er það
eiginlega sem þig tekur svo sárt?
Ástin mln . . . orðið nfsti hana aB
'hjartastað. Og Þð fann hún einhvern
annarlegan yl læsast um sig.
— Ekkert. Eg er bara dálítið þreytt
. . . i slæmu skapi . .
— Ertu enn aS harma þennan Pét-
ur þinn? Er Það hann, sem þú ert aB
gráta ?
— Nei, jú . . ég . . . farðu . . .
Hún fann arma hans vefjast um sig.
— Þú ert ekki sérlega leikin í aS
skrökva, vina min, mælti hann ástúð-
Iega. — Þú hefur ekki hugsaB til
Péturs Farleys í marga mánuði. Ekki
sfðan þú komst hingað, svo mikið er
vist.
— Hvernig veiztu bað? spurð! hún
og lézt verða mððguð.
— Eg veit ekkert um það. En
Mikki fullyrðir þetta.
— Mikkl . . . hann hafði aldrei
neina hugmynd um það. Hvorki bann
né aðrir.
— Það er einkennilegt hvað fðlk
tekur eftir hlutunum, sagði Victor
alvarlega. — Mikki sagði, að Þú hefð-
ir tekið bér það nærri, þegar Pétur
opinberaði. en látið sem ekkert værl
Þegar hann kvæntist. Og nú roðnar
bú ekki, þótt á hann sé minnzt. Þú
elskar hann varla enn, Lfsa?
— Nei, það geri ég að vlsu ekkl,
viðurkenndi Lfsa. — En eitthvað varð
ég að segja, Victor . . . vegna Maur-
een.
— Maureen ætlar til Bretlands, og
þar ætlar hún að giftast einhverjum
Andy, mælti hann rólega. — Hún
hefur þráð hann stöðugt, enda þött
ekkert okkar hefði hugmynd um það.
Og nú skrapp hún til Nova Friburgo
. . . til að senda honum símskeyti.
— Andy, endurtók Lisa, og vissi
ekki hvaðan á sig stóð veðrið. Og
allt í elnu skildi hún hvað hafði vald-
ið hinu annarlega eirðarleysl Maur-
een og þunglyndi. Það hafði ekki
verið það, að hún óttaðist að missa
Victor — heldur harmaði hún Andy.
—• Er . . . . er þetta satt? spurði
hún furðu lostin.
Hann kinkaðl kolli. — Já, það er
satt. Móður þinnl fellur þetta illa.
BRAUÐOSTll
Það vottaði allt í einu fyrir glettni i sr MEISTARAVERK
augum hans. — Hún virðist hafa verið* „T7 XTci
SKAPARANS
farin að fella sig við þá tilhugsun,
að ég yrði tengdasonur sinn. . . en
hváð segirðu annars um það, Lísa?
Og hann þrýsti henni að sér.
Lísa hafði ekki áttað sig fyllilega
á því enn, að Maureen skyldi vera
lögð af stað til Nova Friburgo, og
ætlaði að senda Andy skeyti um að
hún kæmi til hans.
— Það væri leiðinlegt, ef mamma
yrði fyrir vonbrigðum, mælti hún
titrandi röddu.
Hann strauk lokka hennar og tár-
vota vangana, tók síðan undir höku
henni og horfði beint í augu hennar.
— Ertu viss um, það sé ástæðan?
spurði hann.
Áður hafði hún fullyrt Það, vegna
Maureen, að hún elskaði hann ekki...
Og nú þurfti hún ekki að segja ósatt
lengur. Loks gat hún sagt Það, sem
hún hafði alltaf þráð að mega segja
honum:
— Eg elska þig, Mic. Og ég mun
alltaf elska þig. . .
Sögulok.
Framliald af bls. 7.
allt, sem við neyttum, ég þurfti ekki
að gera annað en fylgja henni, hvert
sem hún fór, eins og tryggur hundur.
aði farið fyrir okkur bæði og einnig
Hún leit bókstaflega aldrei af mér.
En ég var líka steinhættur að hugsa
um flótta og lét mér vel líka allar
varúðarráðstafanir Mariu.
Svo var það um kvöldið, að við
sátum inni í veitingahúsi og borðuð-
um kyöldverð. Ég þurfti að bregða
mér afsíðis, þangað sem María gat
ekki fylgt mér. Þegar ég kom að
snyrtiklefadyrunum tók ég eftir því
að gangurinn náði þvert í gegnum
húsið og út í bakdyrnar, sem sneru
út að fjölfarinni götu. Meðan ég var
inni í snyrtiklefanum datt mér í hug,
að hér væri gullið tækifæri til Þess
að sleppa. En langaði mig í rauninni
til þess að sleppa? Ég var farinn að
sætta mig við tilhugsunina um svert-
ingjabörn, litla kolsvarta anga, eins
og þá, sem systir Mariu átti. En þá
flaug mér I hug, að ég myndi aldrei
geta um frjálst höfuð strokið, eftir
að ég kæmi til Kúbu aftur, hvert fót-
spor mitt yrði vaktað, svo ég fengi
ekki tækifæri til Þess að strjúka aftur.
Og ég, sem mat frelsið allra gæða
mest, eða svo hélt ég.
Þegar ég kom út úr klefanum,
skauzt ég gegnum ganginn, sem lá til
bakdyrana. Andartaki síðar stóð ég
úti á götu og stökk upp i strætisvagn.
Já, frelsið er öllu dýrmætara, dreng-
ir mínir.
New York er stór borg og eríiðara
að finna mann, sem vill leynast i slík-
um stað, en fordæmda sál í víti. Ég
var nokkra daga um kyrrt í borg-
inni og var lítið á stjái. Én á tiltekn-
um degi mætti ég um borð í skipinu,
sem ég var skráður á og fara átti í
skipalest til Murmask.
Jæja, til Murmask komst ég aldrei.
Skipið varð fyrir tundurskeyti og
brezkur tundurspillir bjargaði helm-
ingnum af áhöfninni þar á meðal mér.
Hinir fórust.
Eftir þetta var ég á hinum og þess-
um skipum. Árin liðu, og ég frétti
ekkert af Maríu. Skömmu eftir stríðs-
lokin var ég skráður háseti á far-
þegaskip sem sigldi í áætlunarferðir
milli Hong-Kong og Singapore. AB-
búnaður allur var hinn bezti á skipi
VIKAN 29