Vikan - 30.11.1961, Blaðsíða 15

Hvað segir landsprófs
nefnd um þetta?
VARÐ MÉR AÐ FALLI
EFTIR DR. MATTHÍAS JÓNASSON.
GEÐRÓ TRYGGIR ÁRANGUR.
Flestir nemendur finna til nokkurs óróa, þegar þeir
leggja út i mikilvægt próf. Vitundin um þýðingu prófsins
og ásetningur þeirra að duga nú vel, skapar sálræna
þenslu eða spennu, sem altekur persónuleikann. Hjá
ólíkum einstaklingum eru áhrif hennar þó mismunandi.
Á suma orkar hún örvandi, svo að samstilling allra
vitsmunaþátta verður óvenjulega nákvæm. Það éru nem-
endur, sem njóta sin vel á prófi, svo að allt virðist liggja
opnara fyrir og vera þeim nærtækara en venjulega. Hjá
miklu fleira veldur spennan þó truflun, sem getur aukizt
við óvænta erfiðleika. Nemandinn á þá örðugt með að
einbeita sér, erfiðleikarnir vaxa honum í augum og
hugsunin verður stjörf og ófrjó. í slíku ástandi leysir
nemandinn prófið miklu verr af hendi en svarar til
þekkingar hans, svo að hann sjálfur og aðrir standa gáttaðir yfir mis-
tökunum.
Geðró og hóflegt sjálfstraust eru skilyrði fyrir góðum prófárangri.
Undir slíkum geðblæ verður hugsunin slcýrust og afkastamest. Nem-
endur ættu þvi að varast að æsa sig upp í alltof harða spennu á prófi.
Hún getur lokað skilningi þeirra og ruglað þá. Og auðvitað ber kenn-
urum að varast allt, sem setji nemendur í óþarfan vanda og auki
þannig sálspennu þeirra. Kennari má t. d. ekki láta nemendur rekast
á óvænta erfiðleika, fremur en leiðir af kunnáttuleysi þeirra sjálfra.
Einkum á þetta við um skrifleg próf, þar sem kennarinn er hvergi
nærri, að leysa nemandann úr viðjum meinlokunnar og vekja sjálfs-
traust hans að nýju. Á skriflegu prófi verður nemandinn að treysta
aigerlega á sjálfan sig. Prófverkefni þarf þvi að vera þannig samið,
að nemandinn ráði sæmilega við fyrstu atriðin, svo að honum vaxi
sjálfstraust og áræði og sálræna ofspennu lægi, áður en hún leiðir
til sálstjarfa og hugarfjötra.
ÓVÆNT HINDRUN TRUFLAR.
Ungur vinur minn lýsti fyrir mér reynslu sinni á landsprófi i vor.
Frásögn hans er góð lýsing ó sálstjarfa, sem sprettur af ofspennu
og magnast við óvænta erfiðleika.
„Ég vissi að ég væri fallinn, ef ég fengi lágt í stærðfræðinni. Fyrstu
þrjú dæmin voru bókstafadæmi og sýndust ekkert afskaplega þung.
En ég strandaði strax í fyrsta dæminu. Ég sá enga leið að leysa það.
Eftir því sem ég braut heilann meira, þvi ringlaðri varð ég. Samt
gafst ég ekki upp. Ég þóttist viss um, að einhver meinloka sæti í
mér, og ég þyrfti bara að reyna upp aftur og aftur til þess að koma auga
á aðferðina. En allt sat við sama. Ég flaut í svita og rakar hendurnar
blettuðu prófblaðið.
Loks gafst ég upp við dæmið og tók til við nr. 2. Það var einfalt
dæmi, eins og við höfðum marglært. En ég var orðinn svo ruglaður,
að ég trúði ekki minni eigin skynsemi. Bráðum tókst mér þó að leysa
Framhald á bls. 51.
ÞEKKTU
SJÁLFAN
ÞIG
— Togaðu bara dálftið f snúruna.
Mín er nefnilega alltof löng!
Þeir hljóta að hafa verið
brjálaðir f músík. Hugsaðu
þér bara . . . þeir hafa þurft
að trekkja hann upp með
hendinni. . .
— Það er ekki gott veiðiútlit
hér á skrifstofunni, allir for1-
stjórarnir eru hamingjusamir
eiginmenn.
—- Þetta er frá skattstofunni. Þeir og þú heldur. Jón minn það
vilja gjarnan vita hvaðan við fáum gæti einhver komið hingað á
peningana til að borga skattinn með. morgun.
YIKAN 15