Vikan - 30.11.1961, Blaðsíða 18

Það er efcki allíaf gaman að vera hátt uppi
Það er margt, sem ber aS varast í þessu lífi, ef vel á að
fara. Menn verða að kunna fótum sínum forráð, og kunna skil
á því hvað menn mega gera og hvað ekki.
Menn vita t. d. að ef þeir hlaupa hlindandi út á miðjan
Laugaveginn, er það sama og að senda dauðanum skraut-
ritað boðskort. Sama er að segja um að fara á smákænu út á
flóa i 12 vindstigum, og alveg sérstaklega ef maður gleymir
árunum heima. Þetta á maður að vita sjálfur, og margt, margt
annað.
En það er varla hægt að æt'ast til þess að menn viti hve
hættulegt það getur verið að skreppa út i bæ með myndavél
undir hendinni —- bara til að taka myndir.
Samt er það staðreynd.
Það vita allir að það er ekki sama hverju maður tekur
mynd af, og þeir, sem eru með hálfgerða de-llu, láta sér ekki
detta I hug að taka t. d. mynd af hílum á götunni, húsum,
skipum eða jafnvel fólki, nema eitthvað sérstakt sé við það,
sem er óalgcngt og féir hafa séð áður. Þessvegna er það,
pð maður v"rður shini'’um að ’eggja husánn í bleyíi lil að
finna skemmtilegt myndatökuefni — og jiá dettur manni
stundum í hug að gera furðulegustu hluti án þess að taka
hættuna nægilega vel með í reikninginn.
Sum:r skríða þá niður j hohir os he’la, aðrir klifra upp á
fjöll, kletta, hús eða staura og enn aðrir gera G. m. v. h.
(Guð má vita hvað).
Ég klifraði upp i stiga.
Framhald á bls. 47.
STIGAME’NNSKA
sérstaklega þegar maður horfir niður —
því hátt uppi og hátt uppi er ekki alltaf það sama,

Eftir útliti og framkomu að dæma, var Raoul Liddle heiðar-
legur og virðingarverður málafræðslumaður — engan i
sveitaþorpinu Mossford grunaði, að hann stæði á barmi
gjaldþrotsins. Svipur hans var hýr og vingjarnlegur, og
bar ekki minnsta vott um hin hrapallegu vandræði, sem steðj-
uðu að honum, Þegar hann ók upp að gömlu liúsi, sem stóð
dálitið afsíðis i útjaðri bæjarins. Hr. Rossiter hafði aldrei leitað
til hans áður, en i Mossford var gamli maðurinn álitinn hálf-
gerður sérvitringur. Hann bjó aleinn í þessu stóra, fornlega liúsi
— hafði aðeins húshjálp, sem kom á hverjum degi. Ilann fór
aldrei út úr húsinu, og hafði þess vegna beðið Liddle að koma
til að gera frumdrög að erfðaskrá.
Rossiter kom sjálfur til dyra. Hann var í gömlum, þvældum
innisloi)]). Hann bauð gestinuin inn i setustofuna, sem var i
álíka mikilli vanhirðu og hann sjálfur. — Ég vil láta selja þetta
allt, og uppliæðin sem fæst fyrir það á að skiptast jafnt milli
þeirra góðgerðarstofnana, sem ég hef nefnt, sagði gamli mað-
urinn að lokum.
— Þér metið húsið og innanstokksmunina á um það bil milljón
krónur, hr. Rossiter?
— Já, eitthvað i kringum það, sagði gamli maðurinn vin-
gjaornlega og var dálitið upp með sér. — Og svo eru það fri-
merkin úr safni afa míns. Þau eru mjög verðmæt. Að mér látnum
vil ég að þau verði seld á uppboði, og að peningunum verði
sem Liddle hafði umsjón með, yrðu gerðir
upp tafarlaust, svo horfurnar voru hreint
ekki glæsilegar.
Strax þegar skyggja tók kvöldið eftir, ók
hann heim að húsi Rossiters. Hann lagði
vagninum þannig að liann sást ekki frá
veginum. Það voru fáir á ferli, og það byrjaði
að rigna um leið og hann barði að dyrum.
— Afsakið ónæmið, hr. Rossiter, en það
eru nokkur atriði, sem mér finnst að við
þurfum að ræða betur áður en ég geng frá
erfðaskránni.
— Gerið svo vel að koma inn. Húshjálpin
mín er farin, en ef yður langar i te get ég
vel hellt upp á ketilinn.
— Nei, þakka yður fyrir, sagði Liddle,
og varð súr á svipinn, þegar hann sá að
gamli maðurinn hélt á svarta kettinum.
-— Eru þetta ekki þrumur? sagði Rossiter.
— Jú, sagði Liddle, og gekk á eftir honum
inn i forstofuna.
— Hann er hræddur við þrumur, sagði
Rossiter og strauk kettinum til að róa hann.
•— Fáið yður sæti, bætti hann við og um
skipt jafnt á milli þeirra góðgerðarstofnana sem ég nefndi í
erfðaskránni.
— Eru frímerkin hérna? spurði málafærslumaðurinn.
— Já, fl.est þeirra. Viljið þér líta á þau?
— Já, ég hefði ekkert á móti hví-------hvað cr þetta?, sagði
hann allt í einu og reis á fætur í ofboði. — Ég biðst afsökunar,
sagði hann, þegar hann hafði áttað sig. — Ég tók ekki eftir
kettinum, mér er meinilla við ketti — ef ég á að segja eins
og er, varð mér dálitið bilt við. Kötturinn stökk upp á stólbakið
hjá húsbónda sinum. — Ég sé að þér eruð mikið gefinn fyrir
ketti, sagði Liddle.
Rossiter kinkaði kolli. — Þetta er bara kettlingsgrcy — en
hann missti eina löppina í gildru — það eru meiri bölvuð
verkfærin þessar gildrur, hr. Liddle.
— Viðbjóðsleg, samþykkti Liddle. Kötturinn horfði á hann
og það var illkvittnislegur glampi i gulum augunum.
— Hérna eru frímerkin, sagði Rossiter, og rétti honum blátt,
upplitað albúm.
— Þér liafið rétt að mæla, hr. Rossiter. Þau eru mjög verðmæt,
sagði málafræðslumaðurinn. Allt i einu rak hann í rogastanz. Hann
virti fyrir sér blokk með sex óraufuðum fjögurra peninga frí-
merkjum frá Ceylon. — Þetta er stórkostlegt sagði hann. "
Gamli maðurinn brosti ánægjulega. — Fyrir hundrað árum
keypti einhver þau á póstliúsinu fyrir tvær krónur. í dag eru
þau tuttugu þúsund króna virði.
— Það er hægt að fá meira fyrir þau — miklu meira, sagði
Liddle. — Haldið þér að þau séu í nógu öruggri geymslu hérna?
bætti hann við.
— Ég hef geymt þau í bankanum, en ég sótti skjalaskrinið
mitt til að athuga verðmætin áður en ég semdi erfðaskrána.
Albúmið var i því.
Á heimleiðinni var Liddle i þungum þönkum. Hann vissi að
hann gæti ekki haldið þessu gangandi mikið lengur, og bráð-
um mundi allt komast upp. Litla, bláa albúmið myndi koma
i góðar þarfir. Daginn eftir fékk hann bréf frá starfsbróður
sínum, sem krafðist þess að reikningarnir viðvikjandi fasteign,
leið buldi þrumuskúrin á húsinu. — Það
er gott að fá dálitla vætu.
— Já, það er ágætt, sagði Liddlc, og sló
skjólstæðing sinn af aflefli með blýliólk, sem
hann dró fram úr erminni. Gamþ maðurinn
lineig niður og lá grafkyrr. Kötturinn stökk
niður á gólf og Liddle reyndi að ná til hans
með blýhólknum, um leið og hann skauzt
undir borðið með leifturhraða. Hann sá
glytta i gular glyrnurnar í myrkrinu, og
þeytti blýhólknum í áttina til hans. Hann
hitti ekki, en kötturinn straukst við fætur
hans um leið og hann stökk fram á gang-
inn og hvarf út i myrkrið.
Þetta hafði allt gerzt á svipstundu, og
Liddle gekk nú að bókahillunni og fór að
leita að albúminu. Það voru aðeins nokkrar
bækur i liillunni og albúmið var ekki meðal
þeirra. Loksins fann hann þó skjalaskrínið
og braut það upp. Þar lá bláa albúmið.
Hann var með hanzka á höndunum, og hann
flýtti sér að róta í nokkrum skúffum eins
og innbrotsþjófur mundi liafa gert. Iiann
nam staðar til að fullvissa sig um að allt
liti þannig út að lögreglan áliti að aðvíf-
andi flækingur hefði verið að verki. Þegar
hann gekk fram að dyrunum sá hann, að
einn forstofuglugginn stóð opinn.
Allt var hlótt, þegar hann kom út. Óveðrinu
liafði slotað, og tunglið varpaði daufum
geislum á trén, sem skyggðu á húsið, svo
það sást ekki frá þjóðveginum. Hann hafði
rennt niður bilrúðunni áður en hann fór
inn og framsætið var dálítið rakt. Tíu rnín-
útum siðar var hann kominn heim. Klukkan
rúmlega níu hringdi síminn.
Framhald á bls. 39.
VIKAN 19
18 VIKAN