Vikan - 30.11.1961, Side 21

um.
— Jan, svaraði hún rólega. Þú hef-
ur alltaf haldið því fram, að þú værir
mér trúr. En hvað mundir þú nú
segja, ef ég vissi hið gagnstæða?
-— Maud; þú ætlar þó ekki að fara
að beita þvingunum, reyna að fá mig
til að viðurkenna eitthvað með að-
dróttunum og ágizkunum. Ég virði
þetta ekki einu sinni svars.
— Jan, kveinaði hún. Það er þá
satt ... það er einhver . . . það er
eitthvað, sem þú leynir mig.
Hann sat þögull og hugsi um hrið,
og þegar hann tók til máls aftur,
var röddin ekki eins reiðileg og áður.
— Maud ... það er margt, sem ég
leyni þig, og margt sem þú leynir
mig. Og ekki nóg með það, heldur
er það svo ótalmargt, sem við dyij-
um okkur sjálf ...
—• Ekki ég. Ég er alltaf einlæg
og hreinskilin.
— Ég veit það. Þú ert hreinskilin
eg heiðarleg, þegar um er að ræða
það, sem þú vilt sjálf, eða óskar eftir.
ETn hinu, sem þér kemur óþægilega,
leynir þú jafnvel sjálfa þig. Þú ert
ekki ein um það. Ég geri það víst
líka.
— Jan ... Þú veizt að ég hef aldrei
leynt þig neinu ...
— Já ... já, ég veit það.
■— Hún ... sú, sem þú vilt ekki
kannast við fyrir mér, elskar hún
þig. Elskar hún þig af einlægni og
af allri sál, eins og ég ... eða er
hún bara á karlmannsveiðum? Og
elskar þú hana?
— Maud; mér kemur ekki til hug-
ar að ræða þessa ímyndun þína ...
— Jan, mundir þú játa það fyrir
mér, ef um aðra stúlku væri að ræða?
spurði hún varfærnislega.
— Maud ... ef um aðra stúlku
væri að ræða, mundir þú Þá vilja
vita það?
— Auðvitað; auðvitað vil ég að
þú sýnir mér fyllstu hreinskilni, eins
•£ ég þér.
— Eigum við að gera tilraun ...
vera hvort öðru fyllilega hreinskil-
in og sjá hvernig það gengur?
— Hvað áttu við?
—- Setjum sem svo, að um aðra
stúlku sé að ræða. Setjum sem svo,
að hún elski mig og ég elski hana.
Að samband okkar sé þar með dauða-
dæmt, og ég bíði þess eins, að þú
látir skynsemi þína ráða, og krefjist
ekki framvegis þeirra tilfinninga af
minni hálfu, sem ekki eru fyrir hendi.
Hvað mundir þú þá segja við því?
Maud stóð á öndinni.
— Jan, þetta er ekki satt ... Það
má ekki vera satt. Ég mundi aldrei
fá afborið það. Ég gæti ekki lif-
að ...
—• Þarna sérðu, greip hann fram
í fyrir henni. Þú krefst Þess af mér,
að ég viðurkenni að um aðra stúlku
sé að ræða. En þó ég geri ekki annað
en látið sem ég viðurkenni það, glat-
arðu allri stjórn á þér. Hvað er það
eiginlega, sem þú ert að leitast við
að kalla fram? Að þú fáir ástæðu
til þess að ganga örvæntingunni á
vald? Ég skil þig alls ekki.
— Jan ... Jan, hvíslaði hún í ang-
ist. Segðu að það sé ekki satt. Þú
mátt ekki yfirgefa mig. Ég get ekki
iifað, ef þú yfirgefur mig. Jan ...
Og þá strauk hann henni um hárið,
ósjálfrátt. Þannig fór það alltaf.
Jafnskjótt og þau nálguðust það, sem
var sannleikskjarninn í þessu sam-
bandi þeirra, varð hún gripin slíkri
örvæntingu, að hann kenndi sam-
vizkubits.
— Ég ætla að fara núna, sagði hún.
Nei, þú þarft ekki að fylgja mér.
Ég er fullkomlega róleg og fær um
að aka sjálf. Þú verður bara að lofa
mér því, að þú komir með mér í
samkvæmið hjá Báckman úti í eynni
Framhald á bls. 45.
Það var eins og hann ætti mál sitt
að verja fyrir rétti, gagnvart slungn-
um og miskunnariausum dómara.