Vikan - 30.11.1961, Side 40

þflá €Hj íeihuk.
að halda þvottinum hvítum og bragglegum ef þér noti*>
Sparr í þvottavélina. Sparr inniheldur CMC, sem ver
þvottinn óhreinindum og sliti. Sparr gerir hvítan þvott
hvítari og mislitan litsterkari. Kynnið yður verðmuninn á
erlendum þvottaefnum, og yður mun ekki koma til hugai
að nota annað en Sparr upf> frá því. SAPUGERÐIN FRIGG
— HafSi hann gert erfSaskrá
áður? Hafi einhver komizt á snoðir
um að hann yrði gerður arflaus
— þér skiljið hvað fyrir mér vakir
hr. Liddle. Liddle kinkaði kolli.
Hann minntist ekki á það, en þessi
erfðaskrá var auðvitað ógild — hún
var ekki undirrituð.
— Það er tvennt, sem er ein-
kennilegt í sambandi við þennan
atburð. Einhver hefur komið þang-
að í bíl um sjöleytið í kvöld, um
það leyti sem morðið var framið.
— Sá nokkur bílinn?
— Nei, en bletturinn, sem hann
hefur staðið á er tiltölulega þurr.
Hann hefur augsýnilega staðið þar
meðan þrumuskúrin gekk yfir i
kvöld.
— Það hlýtur að hafa verið um
sjöleytið, sagði Liddle, ég ók heim
í þrumuveðrinu.
— Svo er það kötturinn, sáuð
þér köttinn hans í gær?
— Já, mér er illa við ketti. Hann
hafði misst eina löppina í gildru,
sagði hann mór. Það leit út fyrir
að honum þætti mjög vænt um
köttinn. Leynilögreglumaðurinn
kinkaði kolli.
— Hann er horfinn. Hann var
þar þegar húshjálpin fór þaðan
um fimmleytið í dag. Iiún man
eftir því að lmn gaf honum mjólk
á undirskál. Klukkan átta i kvöld
var hann horfinn. Ég býst ekki við
að þetta skipti miklu máli, en hús-
hjálpinni varð eitthvað svo tiðrætt
um köttinn.
— Hann hefur sennilega orðið
liræddur vesalings litla dýrið, og
kemur í leitirnar, þegar hann er
búinn að jafna sig.
— Jæja, jjakka yður kærlega fyrir
og afsakið ónæðið. Nú er ai'tur kom-
in hellirigning. Þetta er ijóta veðrið.
— Eruð þér ekki í bíl? spurði
Liddle.
— Nei, sá eini, sem stöðin hef-
ur til afnota, var úti. Við verðum
að fara gangandi til baka.
— Ætlið þið beint á lögreglu-
stöðina?
— Já.
— Þá skal ég aka ykkur þangað,
ég þarf að fara út hvort sem er.
Þeir gengu með honum niður að
bílskúrnum. Hann var ánægður með
þessi máialok. Hann opnaði bíl-
skúrshurðina og kveikti ljósið. Hann
tók andköf og starði á bilinn full-
ur skelfingar. Lögreglumennirnir
sáu fljótt hvað oili skelfingu lians.
Við bakrúðuna á bílnum sat lítiil-
svartur köttur, þögull og lireyfing-
arlaus eins og myndastytta. Það
glytti í gul augun i rafmagnsljósinu,
og þeir sáu iimlestu iöppina í
gegnum glerið. Lögreglumennirnir
litu hvor á annan, og stilltu sér
svo upp sinn hvorum megin við
Liddle. Ailt i einu sneri liann við
eins og hann ætlaði að flýja.
— Verið rólegur, sagði leynilög-
reglumaðurinn, og greip þéttings-
fast um handiegg Liddles.
— Þetta er týndi kötturinn ■—
eftir lýsingunni að dæma. Hvernig
komst hann inn i bilinn yðar, hr.
Liddle?
— Ég — ég... Liddle þagnaði.
— ■ Bílskúrinn var lokaður, hélt
lögreglumaðurinn ál'rain. Kötturinn
hlýtur að hafa verið í bílnurn, þegar
þér ókuð heimieiðis í gær.
Það varð stundárþögn og köttur-
inn og Liddle störðu hvor á annan.
■— Ég verð að biðja yður að koma
með okkur á stöðina, sagði leyni-
lögreglumaðurinn að lokum. — Við
verðum að athuga þetta betur.
Grafið efir fjársjóði.
Framhald af bls. 11.
stárði út yfir haíiö. Hún átti tíu daga
sumarleyfi, sex daga eftir . ..
Honum varð gengið út í áhalda-
skúrinn bak við kofann. Þar átti að
vera skofla, ef hann mundi rétt.
Hún virtist verða bæði undrandi
og glöð, þegar hún sá hann, morg-
uninn eftir, koma með skóflu um öxl.
Hún reis úr sandbóli sinu og kom
hlaupandi til móts við hann, og berir
fætur hennar mótuðu lítil spor í
sandinn.
„Þú œtlar þá að grafa eftir fjár-
40 •