Vikan - 30.11.1961, Blaðsíða 41

sjóðnum,“ sagði hún ásakandi.
Einlægni hennar kom honum alltaf
jafnt á óvart, enda þótt hún ein-
kenndi aila framkomu hennar. „Því
ekki það,“ sagði hann og tók að virða
fyrir sér skófluna til þess að komast
hjá því að horfa i þessu björtu, hrein-
skilnislegu augu. „Það er karlmanns-
vinna, skilurðu. Taktu litlu skófluna
þína, og svo byrjum við ...“
. - AMKVÆMT sögninni, átti Timo-
\ thy Nord að hafa verið síðasti
v sjóræninginn á þessum sióðum.
Þeir, sem voru hér bornir og barn-
fæddir, vissu hinsvegar að hann hafði
aldrei verið annað en áfengissmyglari.
Skip hans hafði strandað við eyna,
hlaðið rommi, og sagði sagan, að Nord
hefði þá grafið peningafúlgu í seðl-
um, einhversstaðar inni í skóginum,
þar sem hann vissi að tollbáturinn
var á leið út í eyna. Ferðafólkið trúði
því líka statt og stöðugt, að Nord lægi
sjálfur grafinn einhversstaðar í eynni;
það hafði þó ekki við nein rök að
styðjast, því að Nord hafði veriö skot-
inn á götu í Boston af keppinautum
sínum, viku eftir strandið. Fjársjóð-
urinn var ófundinn enn.
Þau Vern og stúlkan gengu hlið
við hlið eftir fjörunni, klifu yfir
klettahöfða og komu niður að lítilli
og þröngri vik milli hamranna.
Nordsvik var hún kölluð, og flestir
þeirra, sem voru að leita að fjár-
sjóðnum, grófu þar — þó enginn vissi
eiginlega hvers vegna. Vern stakk
skóflublaðinu I sandinn og lét hall-
ast fram á haldið.
„Jæja, hvar eigum við að byrja?“
Stúlkan svipaðist um með eftir-
væntingarsvip eins og lítil telpa í
fjölleikahúsi. .,Við verðum að gera
okkur í hugarlund að við séum Nord
sjóræningi; reyna að hugsa eins og
hann hefur hugsað. Hann hlýtur að
hafa svipazt um eftir einhverjum
landslagssérkennum, sem hann gæti
miðað við staðinn, þar sem hann græfi
fjársjóðinn ..
„Þá hlýtur hann að hafa haft vasa-
ljós við höndina, þvi þetta var i niða-
myrkri.“
Hún gretti sig framan í hann.
„Vertu ekki með neina hótfyndni,"
sagði hún. „Fjársjóðsleit er alvöru-
mál.“ Vern glotti. „Ég er nú hrædd-
ur um það,“ sagði hann.
| ÚN kom auga á klettasnös, sem
vf-í hún hélt fram að væri eins og
sjóræningjaandlit, þótt Vern
þætti snösin öllu líkari geitarhaus.
Svo tóku þau mið af snösinni og
stærsta trénu uppi á höfðanum,
mældu línuna á milli þeirra í skref-
um, skiptu vegalengdina í tvo jafna
hluta og stúlkan gerði þar merki í
sandinn með tánni. „Hérna gröfum
við,“ sagði hún.
Undir hádegið höfðu þau grafið
upp tvær ryðbrunnar niðursuðudósir
og álitlegt safn af ölflöskuhettum.
Nú sem fyrr...
Beztu og
fallegustu
fötin frá okkur
Fötin sem
fara vel
índersai i Unth
Vern gróf þetta allt aftur, svo þeir,
sem ættu eftir að grafa þarna, yrðu
ekki fyrir algerum vonbrigðum; bauð
stúlkunni siðan heim í kofann til
morgunverðar.
„Býrðu aleinn hérna?" spurði hún.
„Ertu ekki hræðilega einmana?"
„Nei, ég kann vel einverunni,"
sagði hann, en vissi að því mundi
nú lokið. „Það búa nokkrir gamlir
fiskimenn þarna úti á tanganum,"
bætti hann við. „Ég heimsæki þá
endrum og eins og við fáum okkur
í staupinu og röbbum s'aman."
„Það hlýtur að vera garnan," sagði
hún. „Má ég koma með Þér eitthvert
kvöldið?"
Hann kunni því vel, að hún bað
svona umsvifalaust.- Hann hreifst af
sakleysi hennar og'einlægni. „Já, ef
þig langar til þess,“ svaraði hann.
Um kvöldið fylgdi hann henni
þangað, sem báturinn hennar lá
bundinn við bryggju. „Sjáumst á
morgun," sagði hann og ýtti bátnum
frá. Og svo kallaði hann á eftir henni:
„Heyrðu — hvað heitirðu annars?"
„Emilía," svaraði hún. „Dálítið
gamaldags, finnst þér það ekki?“
„Ég heiti Vern,“ sagði hann og
horfði á eftir bátnum og veifaði til
hennar í kveðjuskyni.
ÆSTU daga grófu þau eftir
fjársjóðnum, syntu í víkinni
og köfuðu eftir skeljum og
kuðungum; reru til fiskjar í litla
bátnum hennar og steiktu nýjan fisk
í kvöldmatinn. Fjórða daginn, sem
þau voru saman, reikuðu þau um
skóginn, nutu kyrrðarinnar og rædd-
ust við í hálfum hljóðum.
„Hvenær hættir. þú að trúa á
drauma þína, Vern?“
„Ég veit það ekki, en það hlýtur
að vera orðið langt siðan. Sennilega
um svipað leyti og ég varð að fara
að vinna fyrir mér.“ Já, hugsaði hann,
það hefur sennilega verið um það
leyti. Eða á Salomonseyjunum — 1
styrjöldinni. Hann vildi þó ekki kenna
styrjöldinni um vonbrigði sín, það
var of nærtæk skýring. Að vísu eyði-
lagði styrjöldin margt i lífi ungra
manna; fyrst og fremst drauma
þeirra um æsileg ævintýri en hitt
mundi sjaldgæfara, að hún eyðilegði
metnað þeirra.
„Finna sögupersónur þínar aldrei
það, sem þær leita að?" spurði hún.
Henni virtist það alvörumál.
„Jú, venjulega, — en þeim helzt
yfirleitt ekki á því, sem þær finna,
nema skamma hrið. Glata því fyrir
hirðuleysi, græðgi eða nautnafýsn."
Emilía gretti sig. „Þannig mundi
ég ekki láta sögur enda. Ég mundi
láta persónurnar hafa unnið til þess
að njóta þess, sem þær fyndu — og
lifa hamingjusömu lifi til æviloka."
„Fólk finnur líka stundum annað
og betra en það, sem það er að leita
að,“ mælti hann annars hugar. „Eig-
um við að heimsækja fiskimennina
í kvöld?"
Hún tók viðbragð. „Getum við
það? Ég hefði mikið gaman af því.“
Hann naut þess að fylgjast með
svipbreytingum hennar, hvernig and-
lit hennar ljómaði af barnslegri gleði.
Og hann fann vakna hjá sér sterka
löngun til að vefja hana örmum og
kyssa hana.
Um leið fann hann til óeðlilegrar
feimni — það var orðið langt síðan
hann hafði náin kynni af kvenmanni,
en það var ekki það, að hann van-
treysti sér, heldur óttaðist hann að
hún mundi misskilja tilfinningar hans,
halda að hann vildi aðeins hagnýta
sér aðstöðuna — einsetumaður, fal-
leg ung stúlka, ein i eyju, reikandi
um afskekktan skóg. Hann mátti ekki
vekja með henni tortryggni.
Honum varð hugsað til Janice,
konu sinnar. Þau voru bæði tuttugu
og sjö ára, þegar þau gengu í hjóna-
bandið, en hún vildi ekki með nokkru
móti eignast barn. „Við skulum biða
með það, þangað til efnahagurinn
verður öruggari." „Við skulum bíða
með það, þangað til þú hefur skrifað
skáldsöguna þína um hafið ...“ Svo
beið hún bana i bílslysi. Ef til vill
var það sá atburður, sem svipti hann
VIKAN 41