Vikan - 27.09.1962, Síða 2

Loksins!
lilarblær svo eölilegur, aö öll-
um sýnist hann ekta.
Stórkostleg uppgötvun frá Noxzema! Hressandi Cover Girl smyrst svo eðlilega og fullkomlega. Það inni-
heldur sérstök sóttvamarefni, sem bæta húðina og hjálpa að koma í veg fyrir húðtruflanir.
Hið nýja Cover Girl er svo létt og
fer svo yndislega vel á andlitinu . . .
og þar að auki dásamlega gott fyrir
húðina. Ólíkt mörgum „Make-ups“,
sem bæta húðina ekki neitt (oft
jafnvel skaða liana) fær húðin með
notkun Cover Girl, sérstök bætandi
efni. Berið á yður „Cover Girl
Make-up“ á hverjum morgni. —
Strjúkið yfir með Cover Girl stein-
púðri á daginn. Með því fáið þér
ekki aðeins fegurra útlit, heldur
verður húðin fallegri. Það er því
ekki að undra þótt Cover Girl sé
uppáhalds fegurðarlyf milljóna
stúlkna.
NÝTT COVER GIRL raeð sérstakri efnasamsetningu frá Noxzema.
HEILD SÖLUBIRGÐIB
FRIÐRIK BERTELSEN & CO. H.F.
Simi 36620. Laugaveg 178
f fullri ulvöru:
Hvor hæðist
að hinum?
Afsprengi atómaldar hafa skotið
upp kollinum á öllum vígstöðvum.
Veraldarómenning hleðst upp eins
og mykjuhaugur á miðjum vetri.
Sumir segja, að þetta sé afleiðing
heimsstyrjaldanna beggja; óumflýj-
anleg eftirköst stríðsáranna, er svo
oft sagt í afsökunartón.
Eitt af einkennum þessa tímabils
er mýgrútur af spánnýjum lista-
stefnum og „listastefnum“. Smáborg-
arinn er í sorglegri klípu, því að
hann getur ómögulega gert upp við
sig, þrátt fyrir óendanlega mikla á-
reynslu, hvar hann á að standa,
hverju hann á að trúa, hvað ber að
meta og hverju á að kasta. Senni-
lega eru hinir, sem ekki telja sig til
smáborgara, í engu minni vandræð-
um. „Listamennirnir" eru skrýtnir
og hinir, sem njóta eiga ávaxta sköp-
unargleði þeirra, eru líka skrýtnir",
segja þeir, sem „vitið“ hafa og horfa
með merkissvip út í loftið og reyna
ekki að bera það við að skilja kjarn-
ann frá hisminu.
1 skítugri kompu undir súð á
efstu hæð flatmagar „listamaðurinn"
og kímir. Síðasta „ljóðabókin“ hafði
fengið mjög lofsamlega dóma. List-
fræðingar dagblaðanna höfðu allir
„fundið einhvern innri kraft í Syn-
króniseraðri ofdýrkun á vélvæðing-
arhugsun nútíðarkynslóðar í sam-
hljómi stundarfyrirbrigðisins". Það
var ágætt. — Eða var þetta „mál-
verkasýning“?
En hvers vegna flatmagar lista-
maðurinn í skítugri kompu uppi
undir súð? Honum er nauðugur einn
kosturinn. Bæði hann og umhverfið
verða að vera skítug. Hann má ekki
hafa efni á að kaupa sér sápustykki,
því þá væri hann enginn listamaður.
Svo er líka smáborgaralegt að þvo
sér og það, sem listamaðurinn verð-
ur að forðast eins og heitan eldinn,
er að vera smáborgaralegur. Það er
meðal annars þess vegna, sem hann
má ekki vinna. Hann getur ekki
verið þekktur fyrir að vera eins og
náunginn á hæðinni fyrir neðan, sem
vinnur á skattstofunni og fer á
hverjum degi á fætur klukkan kortér
fyrir níu.
Nei, þá er betra að vera listamað-
ur og þurfa ekkert að vinna. Það er
bara dálítið vont að vera svangur,
en það kemur ekki svo oft fyrir.
Fólk kennir í brjósti um hann og
gaukar að honum tíkalli. Svo eru
sumir hræddir um að hann gæti
orðið frægur einn góðan veðurdag,
og þá væri helvíti snjallt að hafa
einhvern tíma gefið listamanninum
jakka, þegar hann var að drepast úr
kulda og gat ekki haldið á sér hita
fyrir brennivínsleysi. — — Og svo
segir fólk, að það sé ekkert fyrir því
haft að fara glæsilega í hundana!
Eins og það sé enginn vandi að vera
bítnikk og þurfa alltaf að hafa ut-
anaðlærð gullkorn á takteinum, þeg-
ar einhver hlustar. Þetta er hvorki
meira né minna en djöfuls púl.
Þetta með ljóðabókina var reynd-
ar ekki svo erfitt. Hún varð til eina
kvöldstund, þegar hann var orðinn
„ljóðin“ skírð: Ást og sítrónusafi,
leiður á aðgerðarleysinu. Fyrst voru
Framhald á bls. 43,