Vikan - 27.09.1962, Side 17

Hann hamaðist við að höggva, þótt
hann sárverkjaði í allan skrokkinn,
hamaðist af ótta við að hann mundi
gefast upp, ef hann léti undan við
sjálfan sig og hægði á sér. Hann
hlaut að venjast erfiðinu smám sam-
an, og það mundi ekki líða á löngu,
áður en það hefði brennt síðustu á-
hrif margra ára áfengisnautnar úr
blóði hans. Þótt Það væru í rauninni
ekki nema fáeinir dagar síðan hann
hafði leitað á náðir ölvímunnar, þótti
honum sem það skipti vikum, og ekki
hafði hann Þorað að inna Alison eft-
ir því, hvað orðið hefði af flöskunum
tveim, sem hann átti að eiga eftir í.
flakinu, en voru nú horfnar þaðanr
— hvort hún hefði brotið þær líka.
Án þess að hann rétti sig upp eða
hætti að höggva, renndi hann augun-
um öðru hverju út yfir vatnið — Það
var eins og það drægi athyglina sem
snöggvast frá þreytunni og erfiðinu.
Og allt I einu kipptist hann við; það
var eitthvað á hreyfingu úti á vatn-
inu. Hann hélt Þó áfram að höggva,
og næst Þegar hann renndi augunum
út yfir vatnið, sá hann ekki neitt.
Það hlaut að hafa verið einhver mis-
sýn, hugsaði hann, og hamaðist enn.
Nokkrum andartökum siðar gat hann
þó ekki stillt sig um að renna aug-
unum þangað enn. Að þessu sinni
rétti hann skyndilega út sér og varp-
aði öxinni frá sér.
,,Hvað er að, Lincoln?" spurði Ali-
son.
Hann heyrði spurningu hennar, en
gaf sér ekki tíma til að svara henni.
I einu hendingskasti var hann kominn
þangað, sem fjölskotariffillinn lá.
hafði þrifið hann upp, gætt að því að
skothylkjahólfið væri fullhlaðið og
stungið á sig nokkrum skotum ti)
vonar og vara. Þegar hann var að
taka á rás niður að vatninu, sá hann,
að Prowse benti Þeim Alison og Grea-
torex út yfir vatnið, Þangað sem
greinamikil horn tveggja hreindýrs-
tarfa á sundi upp að ströndinni, har
yfir flöt þess.
„Þeir eru tveir.... Hamingjan
góða....“ heyrði hann Prowse hrópa.
Og Prowse hafði varla sleppt orðinu,
þegar Dahl stóð við hlið honum með
riffilinn undir annarri hendinni, en
greip hinni snöggt og fast um arm
honum, um ieið og hann hvæsti lágt
og reiðilega milli samanbitinna tann-
anna; „Steinþegiðu ... ef þú verður
til að fæla þá frá, skaltu að mér heil-
um og lifandi hitta sjálfan þig fyr-
ir....“ ,
Prowse leit á hann hatursaugum.
Beit á vörina og hrifsaði sig úr tak-
inu. en svaraði honum engu.
„Leggizt niður!" sagði Dahl lágt
og skipandi við hau hin um leið og
hann tók á rás, eins boginn og hann
mátt.i: gætti Þess vandlega að stíga
hvergi á lausan stein og láta kjarrið
skýla sér. Andartaki síðar var hann
kominn niður að vatninu, þar sem
tarfarnir virtust ætla að taka land.
og lagztur þar flatur í mosann bak
við lágar viðarhríslur.
Enn voru tarfarnir fimmtiu til sex-
tiu metra undan iandi, en nálguðust
ströndina jafnt og þétt. Þeir voru
mjög grunnsyndir, svámu hlið við
hlið, teygðu upp hausinn við og við
eins og þeir væru að svipast um,
hnusuðu. Til allrar hamingju stóð
vindurinn á land, svo þeir gátu ekki
fengið neinn þef af Dahl, þar sem
hann lá í leyni.
Dahl hafði lyft rifflinum í mið,
hafði ekki augun af hreindýrunum og
endurtók í sífellu í huga sér, að hann
mætti ekki fyrir nokkurn mun verða
of veiðibráður. Hann þrýsti skeftinu
fast að öxl sér og vanga og hendur
hans voru stöðugar, þótt hann fyndi
hverja taug í sér titra eins og þan-
inn streng, og hann gerði sér það
einu sinni ljóst, að honum var ger-
samlega horfin öll þreyta, og ekki
fann hann heldur til kulda þótt hann
lægi í frosnum mosanum, og svalur
stormurinn utan af vatninu næddi um
hann. Bíða, biða, biða, endurtók hann
í sifellu í huga sér, með fingurinn
krepptan að gikknum og augun fest á
hina tvo hornprúðu tarfa, sem svámu
að landi.
Þeir stefndu beint á hann. Nú voru
Sflþeir komnir svo nálægt, að þeir
kenndu grunns, slöngruðu dálítið til
um leið og þeir leituðu stórum klauf-
unum festu á stórgrýttum botninum.
Nú ösluðu Þeir upp að ströndinni,
reistu hálsinn, og eftir nokkur skref
tók vatnið þeim ekki í síður. Dahl
beindi riffilhlaupinu að bringunni á
öðrum þeirra, rétt innan við vinstri
bóginn, hugðist hæfa hann í hjarta-
stað um leið og hann væri kominn í
dauðafæri. Biða, bíða....
Allt í einu heyrði hann kallað spöl-
korn fyrir aftan sig.. . .Prowse gat
ekki lengur haft hemil á sér....
Tarfarnir snarstönzuðu og annar
þeirra reyndi að snúa við en hálfhnaut
á grjótinu á botninum. Nú synda þeir
til baka, hugsaði Dahl og hleypti af
skotinu, og um leið og tarfurinn, sem
hann hafði miðað á, hneig niður á
hnén, miðaði Dahl rifflinum á hinn,
sem snúið hafði við til hálfs; miðaði
á síðuna aftanvert við bóginn og
skaut. Um leið spratt hann á fætur,
tók undir sig stökk niður að vatninu
og miðaði rifflinum á haus tarfsins,
neðanvert við rót eyrans, skaut enn og
að þessu sinni á aðeins tuttugu feta
færi.
Nú lágu báðir tarfarnir i vatninu,
hreyfingarlausir. Hvernig má það
vera? hugsaði Dahl um leið og hann
gekk örugglega frá rifflinum upp við
stein og óð út í vatnið, að ég skuli ekki
hafa heyrt skothvellina? Isskænið við
ströndina ruddist frá fótum hans;
vitanlega var vatnið sárkalt, en hann
fann það ekki, varð þess ekki einu
hornum hans og reyndi að snúa
skrokknum svo hausinn vissi að landi,
tók vatnið honum í mjaðmir. Vél-
rænt og án þess að gera sér grein
fyrir þvl, sparn hann dofnum og til-
finningalausum fótunum við grjótið
í botninum, tók á án þess að verða
átaksins var, og innan skamms hafði
hann líka dregið þann tarfinn á
grunn.
Um leið var eins og hann ætti sér
ekki neinn tilgang lengur, vissi hvorki
í þennan. heim né annan, vissi ekki
einu sinni af sjálfum sér, þegar hann
óð í land eins og svefngengill, og án
þess að gera sér grein fyrir þvi. Hann
hornprúðir, lágu á grynningunum....
Hann heyrði kallað á sig með nafni
einhvers staðar órafjarri, fann að tek-
ið var undir hendur sér, og jafnvel
snertingin var honum fjarlæg. Hann
fann sig lyftast upp ú vatninu, það
var eins og myndin af hreintörfunum
á grynningunum dofnaði smám sam-
an fyrir annarri mynd, andliti Ali-
son.... eins og einbeitt augnaráð
hennar hrekti hina myndina á brott
og hann fengi aftur vitund sína.
„Hlauptu!" mælti hún skipandi
röddu, um leið og hún tók undir arm
honum og dró hann með sér „Hlauptu
.... hlauptu.... “

sinni var, þegar hann rann til á steini
á botninum og skall kylliflatur í kaf,
brölti á fætur aftur og öslaði í gegn-
um Isskænið unz hann náði taki á
hinum miklu hornum tarfsins, sem
hann hafði fellt I fyrsta skoti, og tók
að draga hann upp á grunnið.
Vatnið tók Dahl í mitt læri, og á
meðan skrokkurinn hálfflaut, þurfti
ekki mikið átak til að draga hann, en
bot'ninn var stórgrýttur, Dahl óð mik-
ið til aftur á bak og tvívegis var það
einungis takið á hornum tarfsins, sem
bjargaði honum frá að skella aftur
yfir sig i vatnið. Um leið og skrokkur-
inn tók niðri, þyngdist drátturinn, en
Dahl sparn fótum við botnsteinana
og hætti ekki fyrr en hann þóttist
Þess fullviss, að skrokkinn gæti ekki
rekið út aftur. Það var fyrst þegar
hann öslaði enn af stað eftir hinum
tarfinum, að hann tók eftir því, að
hann fann ekki lengur til fóta sinna;
Þeir voru orðnir svo dofnir af kulda,
að hann gat ekki með neinu móti
vitað hvar hann steig og skall tví-
vegis í kaf og nú hafði veiðiæðið runn-
ið það af honum, að kuldinn sagði til
sín, og það svo um munaði. Tennurn-
ar glömruðu í munni hans og likami
hans nötraði og skalf eins og í
krampaflogi, en engu að siður ösl-
aði hann og brölti eins og ósjálfrátt
út að tarfinum, sem síðar féll og lá
utar, og Þegar hann loks náði taki á
FRAMHALDSSAGAN
6. HLUTI
EFTIR
LAWRENCE EARL
skalf og nötraði frá hvirfli til ilja,
tennurnar skullu saman í munni hans,
en hann fann það hvorki né vissi.
Tveir hornprúðir og feitir hreintarfar
lágu hreyfingarlausir á grynningun-
um, þar sá hann Þá, eins eftir að hann
hafði snúið við þeim baki, það var
eins og öll vitund hans hefði rýmt
fyrir þessari mynd, eins og hann hefði
sjálfur þokað úr tilverunni fyrir
henni.
Þar sá hann þá enn, þegar hann
féll flatur um stein. Vatnið var ekki
dýpra en svo, að herðar hans stóðu
upp úr, en hann reyndi samt ekki að
brölta á fætur eða skríða síðasta spöl-
inn, því að hann vissi ekki að hann
lá í vatninu, varð þess ekki einu sinni
var, þegar það leitaði í vit hans, níst-
andi kalt. Tveir hreintarfar, feitir og
Hann hlýddi skipun hennar, án þess
að gera sér grein fyrir því, hreyfði
fæturna eins og svefngengill, án
þess að finna til þeirra.
„Hraðara....“ skipaði hún og dró
hann með sér. „Hraðara, Lincoln,
hraðara....“
Eins og í draumi fann hann það,
án þess að hann sæi það eða heyrði,
að hann var allt í einu kominn inn
í nælontjaldið; fann að Ailson færði
hann, skjótum og öruggum handtök-
um, úr úlpunni, utanyfirbuxunum og
skyrtunni.
„Færðu hann úr nærbrókunum",
sagði hún við Greatorex og hvarf út
úr tjaldinu.
Greatorex lauk við að afklæða hann,
tók handklæði og þurrkaði og neri
Framhald á bls. 42.
VIKAN 17