Vikan - 27.09.1962, Side 21

Frú Drover lagði bögglana frá sér á borðið og hélt upp á efri hæðina.
Þetta dót, sem hún var komin til að sækja, lá niðri í kistu uppi í svefn-
herberginu.
En auk þessa erindis hafði hún ákveðið að líta hérna inn af öðrum ástæð-
um. Hún vissi að maður sá, sem hún og nágrannarnir, sem allir höfðu flúið
hverfið af sömu ástæðum og þau hjónin, höfðu ráðið til að hafa eftirlit með
húsunum, var fjarvistum úr borginni þessa viku, svo hún vildi gjarna full-
vissa sig um að allt væri í lagi. Satt bezt að segja þá bar hún ekki fullt
traust til hans þótt hún hefði ekki beinlínis sannanir fyrir því að hann
vanrækti eftirlitið, og það var alltaf ýmislegt, sem nauðsyn bar til að
fylgjast með. Til dæmis þessar sprungur, sem myndazt höfðu í veggina í
síðustu loftárásinni ... ekki svo að skilja að nokkur viðgerð kæmi til greina
að svo stöddu, en það var samt betra að hafa auga með öllu ...
Breiða birturák lagði út um dagstofudyrnar, fram í anddyrið. Þegar frú
Drover var komin að stiganum upp á efri hæðina, varð henni litið á borð-
ið, sem stóð út við vegginn í anddyrinu. Henni brá svo, að hún snarstanzaði.
Á borðinu lá sendibréf og utanáskriftin sýndi að það var til hennar sjálfrar.
Henni datt það fyrst í hug að eftirlitsmaðurinn væri kominn heim aftur —
hefði litið inn, hirt bréfið upp af gangdregl-
inum fyrir innan hurðina og lagt það þarna
á borðið. Harla ótrúlegt var það samt að
pósturinn færi að smeygja bréfi inn um
rauf á hurð, þegar hann hlaut að sjá að
húsið væri mannlaust og yfirgefið, auk þess
sem þeir í pósthúsinu vissu að allan póst til
þeirra hjóna átti að senda þangað, sem þau
dvöldust nú, og höfðu heimilisfang þeirra í
sveitinni. Og þótt svo að eftirlitsmaðurinn
væri kominn heim, gat hann ekki haft neina
hugmynd um að hún yrði á ferðinni hér í
dag, eða hvenær hún yrði á ferðinni, svo
það var ófyrirgefanlegur trassaskapur af
honurn að fleygja bréfinu þarna á borðið, í
stað þess að leiðrétta utanáskriftina eins og
við átti og skila því aftur í póst.
Gröm í skapi tók hún bréfið upp af borð-
inu. Þá tók hún eftir því að það var ekki
frímerkt. Nú-jæja þá gat það ekki verið
neitt áríðandi. Senniiega reikningur eða ein-
hver félagsorðsending. Hún lagði enn af
stað upp stigann og hélt á bréfinu í hend-
inni — hugðist athuga það nánara, þegar
hún væri komin upp í svefnherbergið og
hefði dregið tjöldin frá glugganum.
Svefnherbergisglugginn vissi út að garð-
inum, og sá út yfir næstu húsagarða. Sólin
var nú algerlega hulin myrkum regnskýj-
um og óhugnanlega drungalegt og dimmt yf-
ir, næstum því draugalegt þótt enn væri
dagur á lofti. Kannski var það þess vegna,
að það setti að henni óskiljanlegan beyg,
þegar hún brauí upp bréfið, sem ekki var
nema fáeinar línur.
„Kæra Kathleen.
Þú manst eflaust hverju við hétum hvort
öðru, þegar við skildum síðast, að hittast
aftur sama dag að tuttugu og fimm árum
liðnum. Með öðrum orðum í dag. Ég varð
að vísu dálítið uggandi um efndirnar, þeg-
ar þú hvarfst á brott úr borginni, en treysti
því samt að þú haldir loforð þitt og verðir
komin í tæka tíð. Ég bíð þín og vona að
þú komir stundvíslega til stefnumótsins
... W.“
Frú Drover athugaði dagsetninguna —
bréfið hafði verið skrifað í dag. Henni varð
svo mikið um að hún fleygði frá sér bréfinu,
eins og hún hefði brennt sig á því, tók það
samt upp aftur, skoðaði rithöndina og varð
náföl við. Skyndilega varð henni ljóst að
hún hafði breytzt mikið í útliti, svo hún gekk
að speglinum, strauk rykið af honum á bletti
og starði á sína eigin mynd — mynd fer-
tugrar konu með uppglennt augu undir
hirðuleysislega niðurbrotnu hattbarði. Hún
hafði ekki einu sinni haft rænu á að dyfta
sig áður en hún fór út úr veitingastofunni,
þar sem hún fékk sér tesopann. Perlufestin,
sem hún hafði þegið í brúðargjöf af eigin-
manni sínum minnti hana á að eitt sinn
hafði þessi magri og hrukkótti háls verið
mjúkur og ávalur. Og svo voru það krampa-
drættirnir við vinstra munnvikið, afleið-
ing langrar og þungrar legu eftir að hún átti
þriðja drenginn ... að öðru leyti var svip-
urinn rór og settlegur .. .
Hún flúði sitt eigið andlit eins skyndilega
og hún hafði leitað til móts við það, gekk
að kistunni, sneri lyklinum í skránni, lyfti
lokinu, kraup á kné til að auðvelda sér að
Framhald á bls. 36.
VIKAN 21
SMÁSAGA
EFTIR
ELIZABET
BOWEN.