Vikan - 27.09.1962, Side 36

Gef
mér líka!
Svona, svona ungfrú góð. Ekki svona
mikið í einu! Sjáðu bara hvernig
mamma fer að: Lítið í einu en oftar.
En þú hefur rétt fyrir þér — maður
byrjar aldrei of snemma á réttri húð-
snyrtingu. Mamma þín hefir líka frá
æsku haft þessa reglu: Nivea daglega.
Gott er að til er N IY E A !
Nivea inniheldur Euce-
rit — efni skylt húðfit-
imni — frá því stafa
hin góðu áhrif þess.
Eiðurinn.
Framhald af bls. 21.
le'ita þar þeirra hluta. sem hún
ætlaði að taka með sér. Um leið
skall regnhryðjan á gluggunum og
einhverra hluta vegna gat hún ekki
að sér gert að líta um öxl yfir að
rúminu, þar sem bréfið lá á dýnu-
lausu botnfjölunum. Einhvers stað-
ar úti í reginu sló klukka 1 kirkju-
turni, sem sprengiurnar höfðu enn
farið fram hjá; hún taldi slögin ...
sex .. . stundvíslega, hamingjan
hjálpi mér, hvernig ætti ég að muna
klukkan hvað . .. eftir tuttugu og
fimm ár ...
Kornung stúlka stóð á tali við
einkennisbúinn hermann í trjágarð-
inum. Það var myrkt af kvöldi, þau
stóðu þar bak við trjástofn og voru
að kveðjast; hún gat ekki greint
andlit hans fyllilega og í tilfinn-
ingaróti kveðjustundarinnar fannst
henni sem hún hefði í rauninni
aldrei greint andlit hans fyllilega,
ekki svo að svipmót þess gæti
grópazt í vitund hennar. Ósjálfrátt
hafði hún rétt fram höndina, hann
hafði gripið um hana og þrýst henni
svo fast að barmi sér, að hnapparnir
á einkennisbúningnum særðu hana í
lófann, og þar sem þau voru að
kveðjast og henni mundi ekki veit-
ast tækifæri til að sjá andlit hans
svo ljóst, að hún gæti geymt mynd
þess í vitund sinni, var sársaukinn
í lófanum hið eina, sem hún gat
varðveitt um hann í minni sér. Leyf-í
isdögum hans var lokið, og eigin-J
lega var það heitust ósk hennar
þessa stundina, að hann væri þegar
farinn. Þetta var síðkvöld nokkurt
í ágústmánuði, sumarið 1916, og þau
voru að kveðjast og þar sem
hann kyssti hana ekki, þrýsti henni
ekki að sér, heldur hélt henni frá
sér og starði þögull á hana, greip
hana annarlegur ótti við hann og
henni fannst sem hún sæi holdlausa
hauskúpu og myrkar augnatóttir
undir skyggni einkennishúfunnar, og
þegar henni varð ósjálfrátt litið um
öxl og sá milli trjánna ljósbjarma úr
stofuglugganum heima, stóð hún á
öndinni og það var með erfiðismun-
um að henni tókst að stilla sig um að
taka á rás á ljósið, flýja sem fætur
toguðu í fang móður sinar og hvfsla
kjökrandi: Hvað á ég til bragðs að
taka... .hann er farinn....
Hann varð þess einhvern veginn
var að hrollur fór um hana, kann-
ski titraði hönd hennar milli lófa
hans. — Er þér kalt? spurði hann,
án þess þó að nokkurrar samúðar
gætti í röddinni.
— Þú ert á förum, svaraði hún.
Langt í burtu. .. .
— Ekki eins langt og þú heldur.
— Ég skil ekki....
— Þess gerist heldur ekki þörf,
sagði hann. Þú kemst að raun um
það. Og þú manst hverju við höf-
um heitið hvort öðru. . . .
— En. ég á við .. . ef. ...
— Þú bíður mín. Og þennan dag
og þessa stund í síðasta lagi eft-
ir tuttugu og fimm ár . ef ekki
!fyrr. Mundu það.
Andartaki síðar var hún frjáls að
því að taka á rás heim. Og þegar
36 VIKAN
henni varð litið inn um stofuglugg-
ann og sá móður sína og systur sitja
þar inni, án þess að hafa hugmynd
um hana eða ferðir hennar, þótti
henni sem þetta annarlega og óeðli-
lega heit, sem hún hafði unnið fyrir
nokkrum mínútum, stæði eins og
opin og ófær gjá á milli sjálfrar
hennar og allra annarra. Hún hafði
unnið eið, selt sig óafturkallanlega
og algert á vald einhverju óhugnan-
legu, en um leið svo voldugu afli,
að henni mundi aldrei takast að. . . .
Hún tók því með stillingu, þegar
henni barst tilkynningin um það
nokkrum mánuðum síðar, að hann
væri týndur og að öllum líkindum
fallinn. Fjölskyldan sýndi henni ekki
einungis hóflega samúð, heldur dáð-
ist að þreki hennar, en að sjálfsögðu
gat engin af henni syrgt hann vegna
hans sjálfs, þar sem það hafði ekk-
ert kynnzt honum; það harmaði ein-
göngu, að hún skyldi hafa misst unn-
ustann og vonaði að sorg hennar
fyrndist áður en langt um liði....
og hefði það líka verið sorgin ein,
þá mundi hún áreiðanlega hafa
fymzt og gleymzt innan tíðar. En
það var ekki sorgin ein, ef um
nokkra sorg var að ræða, það var
eiðurinn, og hvað hann snerti virt-
ist hvorki vera til fyrning eða
gleymska .. gjáin, sem umkringdi
hana og einangraði frá öllu og öll-
um. Það kom ekki til þess að hún
þyrfti að taka afstöðu gagnvart að-
dáendum sínum; árum saman var
hún gersvipt allri hæfni til að vekja
á sér athygli karlmanna, hvað þá
meir. Það var ekki fyrr en hún var
komin um þrítugt, að hún hafði náð
sér það aftur, að hún gat tekið
nokkra hlutdeild í þeim kvíða, sem
fjölskyldan bar fyrir framtíð henn-
ar af þessum sökum. Og þegar hún
var orðin fullra þrjátíu og tveggja,
var það henni því talsverður léttir,
þegar William Drover tók að veita
henni þá athygli, sem ekki varð mis-
skilin. Svo gengu þau í heilagt
hjónaband og settust að í þessu húsi
í Kensington, og þar bjuggu þau
þangað til sprengjuárásirnar hröktu
þau á brott. Hjónaband þeirra var
að öllu leyti eðlilegt og öraggt, og
henni kom aldrei til hugar, að þar
yrði nein breyting á. Og sízt af öllu
hafði henni nokkru sinni komið það
í hugarlund, að fylgzt væri með
hverri hreyfingu hennar alltsjáandi
augum.
Hvemig sem því var varið, þá var
ekki unnt að skilja orð bréfritarans,
hvort sem hann var dauður eða lif-
andi, öðruvísi en sem hótun. Og allt
í einu varð henni það ógerlegt að
liggja þarna lengur á hnjánum við
kistuna með tómt herbergið að baki
sér; hún reis því á fætur og tók sér
sæti á stól úti við vegg. Svo lokaði
hún augunum og reyndi að ímynda
sér, að það væri eyðibragur hússins
og tómleiki, sem gerði henni þessar
blekkingar og þetta bréf væri ekk-
ert annað en hugarburður. En um
leið og hún lauk upp augunum sá
hún hvar bréfið lá á rúmbotninum.
Hún þorði ekki einu sinni að hug-
leiða þá dularfullu staðreynd, að
bréfið skyldi ekki aðeins bíða henn-
ar í harðlæstu húsinu, heldur og
vera dagsett í dag. Hvernig í ósköp-
unum mátti nokkur manneskja í
Lundúnum vita, að hennar væri von
til borgarinnar einmitt í dag? Væri
eftirlitsmaðurinn kominn heim aft-
ur, á undan áætlun, hafði hann ekki
neina ástæðu til að búast við henni
til borgarinnar. Hann hefði áreiðan-
lega tekið bréfið og póstlagt það
aftur, eftir að hafa breytt heimilis-
fanginu. Og þegar hún athugaði það
nánar, komst hún auk þess að raun
um, að þess sáust engin merki að
eftirlitsmaðurinn hefði komið í dag
og hvað þá? Bréf, sem smeygt er
inn um hurðarrauf, labbar sig ekki
sjálft yfir þvert anddyri og hoppar
up á borð. Þar hlaut mannleg hönd
að hafa verið að verki — en eftir-
litsmaðurinn var sá eini óviðkom-
andi, sem hafði lykil að húsinu. Það
hlaut því einhver að hafa verið á
ferli, sem komizt hafði inn að öðr-
um leiðum. Það fór hrollur um hana,
og hún þorði ekki að hugsa þá hues-
un til enda. Kannski var hún ekki
ein í húsinu þessa stundina. Kann-
ski beið einhver hennar niðri
beið hennar unz,. . Hvenær hafði
stefnumótið verið ákveðið? Ekki gat
það hafa verið klukkan sex, því að
klukkan var orðin sex.