Vikan - 06.12.1962, Side 5

Veraval...
Kæra Vika.
Andagift íslendinga í nafngiftum
er slík, að ég get ekki orða bundizt.
Það er hér um bil ómögulegt að setja
á stofn bílaverkstæði, sölubúð eða
samkomuhús, án þess að heiti þess
endi á VER. Þegar Moggahúsið var
skírt Vesturver, þótti það svo
snjallt, að allir verða að apa eftir
og hafa sitt VER. Á endanum er
þetta orðin sú mesta flatneskja sem
til er. Við höfum Valver, Austurver,
Heimaver, Sportver, Járnver, Þjórs-
árver og Húnaver. Það er svo sem
hægt að bregða sér í verið. Verin
eru víst miklu fleiri, ég man bara
ekki hvað þau heita í bili. Gott ef
ekki Timburver, Malarver, Norð-
austurver, Suðvesturver. Og því-
líkir möguleikar: Flugvöllurinn get-
ur heitið Flugver, nýja samgöngu-
miðstöðin í Vatnsmýrinni Bílver,
Bændahöllin Búver, sjúkrahúsið í
Fossvogi Krankver og ráðhúsið —
ef það skyldi nú einhvern tíma
koma — Ráðver. Þvílíkt Veraval.
Eða hvað finnst Póstinum?
Þinn einlægur G. S.
-------Sammála — alveg hjart-
anlega sammála. Þetta er svona
álíka mikið andríki og þegar
verzlanir eru kenndar beinlínis
við það, sem þær selja — ég á
við, eins og Blómabúðin Blómið,
Skóbúðin Skórinn, Bílasalan
Bíllinn eða hvað þetta nú heitir
allt saman.
Strætó enn...
Vika mín góð!
Ég hef séð ýmislegt um strætis-
vagna í dálkum þínum að undan-
förnu, en hvergi minnzt á það, sem
mér þykir einna bagalegast. Á
minni leið er oftast nær einn af nýju
stóru Volvobílunum sem Strætó á,
og langsamlega oftast sneisa-troð-
fullur. Ég reyni oftast að komast
alveg aftast, þangað sem stæðið er,
en það gengur oft illa, því fólkið
hnappast í þvögu fremst í gang-
inum og fer ekki með nokkru móti
aftar, þótt þar sé nóg pláss. En svo
er nú ekki allt unnið, þótt maður
komist alla leið aftur í. Þeir, sem
smíðuðu yfir bílinn, hafa hugsað
meira um straumlínuna en þægind-
in, því þeir hafa svo fínan boga
aftast á vagninum, að fullorðinn
maður getur ekki staðið aftast nema
í keng. Að því ég bezt veit, eru
fimm bílar til svona, en ég bið þig
um að koma því á framfæri við
SVR og Bílasmiðjuna, að taka
meira tillit til þægindanna en út-
litsins í framtíðinni. Gósi.
Og þéringar enn ...
Kæra Vika.
Þökk fyrir birtingu greinar minn-
ar í Póstinum 41. tbl., ásamt hóf-
legri athugasemd við hana.
En í hreinskilni sagt finnst mér
þar gæta nokkurs misskilnings á
því, er þar um ræðir, og í fullri vin-
semd vil ég benda á, að eftir að
hafa rætt nokkuð um þéringar á
víð og dreif, segir þar: „Því þá ekki
... o. s. frv.“ Þetta er framsett í
spurnarformi, einmitt til þeirra, sem
dá þéringar, og finnst mér því tæp-
lega hægt að draga þá ályktun þar
af, að það sé ótvíræð skoðun mín í
þessu tilliti, enda myndi sízt hvarfla
að mér að viðhafa þéringar í bæn
minni til Guðs míns.
Skilgreiningu þína á eðli þéringa
læt ég alveg liggja miUi hluta, en
ég get fúslega undirstrikað það síð-
asta. Hitt finnst mér sjálfsögð kurt-
eisisskylda að þéra þá, sem maður
finnur að vilja hafa slíkt, enda lítil
útlát í því.
Annars er það venjulega svo, ef
menn greinir á um sama málefni,
að hvorum aðila finnst hann hafa
lagt fram meiri rök sínu viðhorfi
til framdráttar en mótherjinn, og
er raunar lítið við því að segja. Fyr-
ir allmörgum árum þurfti ég að
leggjast á sjúkrahús á Akureyri. Þá
voru þéringar „í fullum gangi“.
Læknir og hjúkrunarkonur þéruðu
alla sjúklinga. En nokkuð fannst
okkur kaldhæðnislegt, þegar hjúkr-
unarkonur þéruðu deyjandi mann
allt fram að andláti, en hér var að-
eins um fastmótaðan vana að ræða,
ekkert annað. Nú fyrir fáum árum
þurfti ég að leita sjúkrahúsvistar
aftur. Þá heyrði ég hvorki lækna né
hjúkrunarkonur eða annað starfs-
fólk þéra nokkurn mann, og miklu
fannst mér andrúmsloftið hlýlegra.
Fyrir stuttu hefi ég leitað til læknis
(sérfræðings) í Reykjavík. Hann
viðhafði engar þéringar, og fannst
mér hann standa mér mun nær fyr-
ir það. Og hér í heimahögum mín-
um þarf ég aldrei á þéringum að
halda. Ég get ekki að því gert, en
mér finnast þéringar eins og nokk-
urs konar skilveggur milli manna,
og líklega hefur upphaflega tilvera
þeirra einmitt miðað í þá átt.
Læt ég svo útrætt um þetta, enda
líklega komið nóg af „svo góðu''.
Með vinsemdarkveðjum til Vik-
unnar.
St. G., Akureyri.
Ath.: í tólftu línu ofan frá, ann-
ars dálks, sá ég, að í grein minni
hefur fallið niður lítið „og“, sem
— Er ég ekki margoft búinn að
banna þér að leika þér að matnum?
HVAD IINGUR NEMUR
á að vera milli 2. og 3. orðs, en
það breytir töluverðu, eins og sjá
má, um það, er þar ræðir.
---------Gott og vel. En ég fæ
ekki séð, hvers vegna þú ert að
fjargviðrast út af því, að hjúkr-
unarkonurnar hafi þérað menn,
jafnvel „allt fram í andlátið" —
ef fólk þérast á annað borð finnst
mér hreint engin ástæða til að
það fari að bjóða hvort öðru dús,
einungis af því að líkur eru á því,
að annað fari að hrökkva upp af.
Og þessi „skilveggur“, sem þú
talar um — ég fæ ekki annað séð,
en að slíkur skilveggur sé oft á
tíðum æskilegur. Það virðist vera
einhver árátta með íslendingum
— þeir verða alltaf að vera svo
anskoti persónulegir í öllum sín-
um samskiptum. — Og loks: ef
þú skrifar mér enn eitt bréf, fer
ég að þéra þig.
Lykill að leyndarmáli...
Kæra Vika.
Ég er stödd í svo miklum vand-
ræðum, en vona nú, að þú getir
hjálpað mér.
Ég á dagbók, sem er hægt að
læsa, en um daginn henti það óhapp
mig, að ég týndi lyklinum, svo að
ég get ekki opnað bókina (því að
hún var læst, þegar ég týndi lykl-
inum). Nú ætla ég að spyrja þig,
hvort hægt sé að kaupa svona lykil.
Og hvar? — Með kærri kveðju.
Ein í vanda stödd.
--------Ég ætla bara að vona
þín, og allra dagbókareiganda
vegna, að svona lyklar séu ekki
á hverju strái. Það væri allt ann-
að en huggulegt til þess að vita,
að einhver og einhver næði sér
bara í svona Iykil og færi að
hnýsast í einkamál manna úti
um hvippinn og hvappinn. Þú
verður veskú að rífa þessa dag-
bók þína upp með einhverju
móti.
Hvar í ósköpunum ... ?
Hvar í ósköpunum var hann í
sveit, þessi 13 ára drengur, sem rakti
raunir sínar við ykkur? Vil ég vekja
athygli ykkar á því, að í sumar var
víðast hvar svo slæm heyskapar-
tíð, að ekki getur að jafnaði hafa
verið um 10—15 tíma vinnu að ræða,
því að nú til dags er ekki nema
um vélavinnu að tala, nema aum-
ingja drengurinn hafi lent hjá ein-
hverjum erkimolbúum.
En svo um kaupið. Þrettán ára
barn, sem á að vinna fyrir fæði,
þjónustu og kaupi, það verður að
píska það undir drep. Unglingur-
inn er að vaxa og þarf þar af leið-
andi bæði mikið og gott fæði. Nú,
á þessum aldri eru drengir yfirleitt
sóðar og þurfa þar af leiðandi miklu
meiri þjónustu en fullorðnir. En til
að benda þessum aurasjúku ung-
mennum á bálkaldar staðreyndir,
þá er þeim bezt að fara á Ráðninga-
skrifstofu landbúnaðarins og fá þar
upplýsingar um sveitavist.
Börn eru álitin ómagar á fram-
færi foreldranna til 16 ára aldurs,
en svo innan við fermingu á að
borga þeim kaup. Ég hef ekki á
móti því að gefa börnum einhverja
þóknun fyrir að vilja vera í sveit
úr því að þau eru orðin 12 ára, en
kaup ekki fyrr en þau eru 14 ára,
og þá svona hálft kaup, því að 16
ára komast þau á fullt kaup. En
ef þau fá fullt kaup áður en þau
eru 16 ára, er ekki að neinu að
keppa fyrir þau. Þessar 900—1000
krónur, sem þau fá, sem eru í snatti
í búðum og öðru, eru ætlaðar til
að borga heim af þeim, svo að raun-
verulega á barnið ekki nema 100—
200 krónur af kaupinu, og þau eyða
því yfirleitt jafnóðum —- en það,
sem þau fá í sveitinni, eiga þau þó
allt í buddunni á haustin, þegar þau
koma heim. Oft er vikið að þeim
kartöflum og kjöti til að gefa
mömmu í soðið, en það reikna þau
bara sem sjálfsagðan hlut, en allt
kostar peninga, ekki sízt í sveitinni,
þar sem allt er miklu dýrara en í
bænum, því að ekki er nema um
kaupfélög að ræða til að verzla
við og því engin fjölbreytni í vöru-
vali eða verði eins og í kaupstöðum,
þar sem margar búðir eru og hægt
er að verzla þar, sem verðið er
lægst.
En, sem sagt, þá haf-a þessar 500
krónur, sem drengurinn fékk, verið
fjandans nóg handa honum, ekki
sízt, fyrst hann vanþakkaði þær.
Svo þakka ég fyrir allt það ánægju-
lega efni, sem Vikan birtir.
Kær kveðja og bezta ósk um
framtíðina.
Kona í sveit.
p. s. Er það satt, að öll bréf og
svör séu samin af einum af blaða-
mönnunum ykkar? Ég trúi því
nefnilega ekki. Draumaráðningarn-
ar eru tóm tjara, en anzi gaman
að þeim samt. Er það draumaráðn-
ingamaðurinn, sem sér um Póstinn?
— — — Það hefði sannarlega
þurft vissan skammt af andríki
til að skálda upp þetta bréf. Nei,
vissulega eru bréfin ekki búin
til — fjöldi bréfa, sem berast
Póstinum, er svo gífurlegur, að
það væri hreinasti tímaspillir að
setjast niður og semja þessi bréf,
því að úr nógu er að velja. —
Við draumráðingamaðurinn höf-
um aldrei verið kynntir. Mér
finnst þetta líka tóm tjara hjá
honum, en það máttu alls ekki
láta fara lengra.