Vikan - 06.12.1962, Síða 18

HINRIK I MERKINESI
SPJALLAR VIÐ VIKUNA UM
ÆTTERNI OG GÁFNAFAR
HUNDA, NEÐANJARÐARHEIMA
MINKA, SJÓSÓKN FRÁ
KIRKJUVOGI,
STANGARVEIÐI
Á NORÐURLANDI,
FJÓSASKÍT OG VELMEGUN.
Þegar við renndum Volkswagninum
frá Fal heim að hliðinu að Merkinesi
í Höfnum, stóð ungur sveinn uppi á
túngarðsveggnum og bauð góðan dag.
Við spurðum hann að heiti. — Ég heiti
Atliævareyþórsson, svaraði piltur. —
Einmitt, svöruðum við, — og þú munt
vera dóttursonur Hinriks í Merkinesi.
Það reyndist rétt vera, og aðspurður
tjáði hann okkur, að afi hans væri
heima. Hann gekk með okkur heim
yfir túnhólinn í áttina að bænum, og
sagði okkur ennfremur, að hundtík sú
gulbrún, er kom með gjammi og öðr-
um vinahótum á móti okkur, héti
Lotta.
Hundsgjammið gerði vart við okkur,
og Hinrik bóndi í Merkinesi kom á móti okkur
fyrir bæjarhornið. — Blaðaviðtal? Einu sinni
skrifaði Sigurður O. Björnsson á Akureyri mér
og bað mig um mynd af mér á forsíðu á Heima
er bezt og eitthvað spjall inn í blaðið. Ég skrif-
aði honum um hæl og sagði honum, að það væri
ekkert svoleiðis af mér að hafa. Einn daginn er
ég kannski á dýraveiðum suður um allt nes,
næst kominn út á sjó á skak, og svo getur vel
verið að hilli undir rassinn á mér með veiði-
stöng norður í landi.
— En þú kannt nú frá ýmsu að segja.. Vær-
irðu ekki tilleiðanlegur að spjalla svolítið við
Vikuna, ef við lofum því að setja þig ekki á
forsiðuna?
Hinrik hló góðlátlega: —• Gangið í bæinn
piltar. Það er fyrsta skrefið.
Við gengum til stofu og hundarnir og sveinn-
inn Atliævareyþórsson fylgdu okkur eftir. Tíkin
Lotta var kát sem fyrr, þreif neftóbaksdós af
borðinu og lagði hana í kjöltu mína.
— Hún er vinaleg, tíkin, sagði ég.
— Hún lætur eins og hvolpur. Það er ekkert
lát á látunum í henni, þótt hún sé orðin þriggja
ára. Annars er hún af Thors-ættinni, en það
máttu ekki setja í blaðið. Svoleiðis var, að
Björn Thors — er hann ekki blaðamaður líka?
— átti forláta tík, og einu sinni auglýsti hann
tíkarhvolpa gefins. Um sama leyti átti ég sex-
tugsafmæli, og mér var gefinn þessi tíkar-
hvolpur. Hundar eru ómissandi við minkaveið-
ina, ekki hvað sízt hér, þar sem minkurinn á
sér annan heim í hrauninu og fjörugrjótinu.
Þessi hérna —• og Hinrik bendir á annan hund,
stærri og rórri — er eldri og ráðsettari. Hann
heitir Þorgrimur, kallaður Toggi.
Já, hundarnir mínir. Ég get ekki verið án
þeirra. En það er vandi að venja minkahund.
Hann má til dæmis ekki drepa rottur. Það er
ekki hægt, að þeir fari að snuðra eftir rottum,
þegar þeir eiga að fá mink. Það verður að taka
rottuna af þeim strax og rassskella þá kannski,
og segja þeim að þeir megi þetta ekki. Það
er svo merkilegt með hundana, að ef maður
venur þá á að skilja mannamál, gegna þeir því
sem maður segir. Það er eins og þeir finni, að
þeir eiga að skilja mann, og þá leggja þeir
sig eftir því. Það er oft, að ég ligg öðrum megin
við klett og rýni á minkaholu. Þá kemur hund-
urinn og vill fá að gægjast líka. Þá segi ég
svona, ósköp lágt: Farðu hinum megin. Og þá
fara hundarnir bak við klettinn og koma hinum
megin og standa þar á verði.
Bob, hundurinn, sem ég átti á undan Togga,
hann var alveg sérstaklega skynsamur. Ef ég
dauðskaut mink, steinhætti hann að gelta. En
ef ég hitti illa eða alls ekki, hélt hann áfram
að gjamma eins og vitlaus væri, jafnvel þótt
minkurinn lægi eins og dauður. Og ég segi
alltaf, að hann hafi getað talið minkana.
Einu sinni sagði ég við hann. Farðu hérna
út í hraun og leitaðu að mink. Hann snuðraði
svolítið í kring um mig, og svo var hann farinn.
Ég hugsaði ekki um það meir, fyrr en ég heyrði
hann gjamma, þá fór ég af stað með byssu og
járnkarl þangað sem Bob gelti. Svo kom mink-
ur, ég skaut hann, en Bob vildi ekki líta við
honum heldur gelti áfram. Einu launin, sem
hundarnir fá, er að leika sér svolítið að minkn-
um dauðum, hrista hann til og bíta. Nei, hann
vildi það ekki, gjammaði áfram, og svo kom
annar. Enn vildi Bob ekki fara að leika sér,
og svo kom sá þriðji. Þá hætti Bob að gelta,
og fór að leika sér. Svona var þetta oftar.
Nú er svo komið, bæði fyrir aukna þekkingu,
betri tæki og ekki sízt hundana, að minkurinn
er í stórundanhaldi hér. í hitteðfyrra fékk ég
59 minka, árið eftir ?1 og í ár hef ég ekki
fengið nema 16. Og þó hef ég ekkert smá svæði,
frá Reykjanesi að Garðskaga, hælinn, ilina og
tána. Og það eru afleitt margar víkur og vogar
á þessu svæði og margar smugur í grjótið fyrir
minkinn. Sérstaklega er það í stórgrýtis hraun-
skriðu þar sem kallað er á Draugum milli
Kinrik spyr liunda sína, hvort minkur sé í holunni.
18 VIKAN