Vikan - 06.12.1962, Page 45

sem vitjað hafa staðarins. Þessi
kapella er ekki stór. í mesta lagi
40 fermetrar. Og 2—3 metrar undir
loft. Birtan er mild af skini ótal
kerta, sem standa í háum stjökum
og niður úr loftinu hanga flúruð
ljósker. Allt gjafir frá kirkjum og
kirkjudeildum. Veggir eru tjaldað-
ir dúkum, þungum og flúruðum og
það sér hvergi í stein. Við stað-
næmdumst þarna, gagntekin af há-
tíðleik stundarinnar eins og börn
sem horfa á jólatré. Svo gengum
við fram fyrir stjörnuna undir
altarinu. Hún skín þar með lát-
lausri fegurð, stór silfurstjarna í
gólfinu. Greypt ofan í marmarann
á þeim stað, sem arfsögnin telur,
að María hafi fætt son sinn frum-
getinn. Og undir henni orðin: Hic
de virgine Maria Jesus Christus
natus est. Hér fæddist Jesús Kristur
af Maríu mey.
Þarna er líka þröng hliðarstúka,
öll þakin marmara. Þarna á jatan
að hafa staðið og þar er altari,
helgað vitringunum þrem. Nú gefur
þetta að sjálfsögðu ekki hugmynd
um jötu og kannski verður einhver
fyrir vonbrigðum, sem heldur að
hann geti litið sviðið eins og það
var nóttina helgu. Ekki held ég,
að neinn úr okkar hópi hafi flutt
þá hugmynd með sér. Ég sá ekki
betur en, að allir nytu þessarar
stundar. Kannski hugsar maður með
sér: Skyldi ég eiga eftir að koma
hingað aftur, — eða verður þetta
í eina og síðasta skipið.
Svo fletti Ingólfur fararstjóri
upp á jólaguðspjallinu og las. Þessi
orð, sem fylla flesta kristna menn
lotningu, hvort heldur þeir hlýða
á þau í stofunni heima hjá sér eða
í kirkju á jólunum, þau urðu svo
sterk og ljóslifandi þarna. Mér
varð ljóst, að ég mundi sjá fyrir
mér kapelluna og stjörnuna í gólf-
inu hvenær sem ég heyrði þau aftur.
Og ekki aðeins það, heldur Bethle-
hem með þröngum götum og lág-
reistum húsum.
Svo sungum við öll saman jóla-
sálminn „í Bethlehem er barn oss
fætt“ áður en við yfirgæfum stað-
inn.
★
Ég geng út í sólskinið að nýju
og niður í þrönga hliðargötu út frá
torginu við kirkjuna. Hér er allt
svo yndislega smátt í sniðum.
Furðulegt að nútíma túrismi skuli
ekki hafa unnið hér skemmdar-
verk. Þess sjást ekki nein merki.
Allt er upprunalegt, en um leið
frumstætt. Það er kannski óviður-
kvæmileg óskhyggja að vilja hafa
það þannig. Þetta fólk á vitaskuld
skilið betri föt og veglegri bústaði.
Jafnvel skótau. En þá er þetta ekki
lengur sú Bethlehem, sem minnir
á daga Krists. Nú er spurningin að-
eins: Hversu lengi verður því forð-
að, að sú alþjóðlega menningarflóð-
alda, sem allt sléttar út, hvolfist
einnig yfir þessa staði.
Meðan ég hugleiði þetta svífa að
mér nokkrir prangarar. Sveedish?
Svenska kronor? Nei, ég var ekki
sænskur. Og labbaði áfram. English
pounds? Krúsifix, vindlingaveski úr
olívutré, asnar úr leðri? Aðeins
nokkra pjastra.
Þeir lifa á minjagripasölu í
Bethlehem. Og þurfa kannski ekki
svo mjög mikið til þess að geta
lifað. Gera ekki sömu kröfur til lífs-
gæða og við á norðurhjara heims.
Einhver sagði, að sextán þúsund
manns væru í borginni, nálega allt
Arabar. En þeir eru vmdantekning
að því leyti, að flestallir eru kristn- I
ir. Ég var að reyna að taka eftir
því, hvort ég sæi einhvern mun á I
framkomu fólksins, en varla get ég I
sagt, að ég yrði þess var. Þó hitti
ég einn mjög geðfelldan kaupmann
þarna á götunni, sem langaði til
þess að fá sent, sem ég skrifaði um
Bethlehem. Hann gaf mér þurrkuð
blóm og bað mig að færa konunni
minni frá sér. Og heimilisfangið
vildi hann fá líka. Hann mundi I
senda konunni smávegis jólagjöf.
Það er alltaf gaman að hitta svona
menn. Það verður eins og bjartara
yfir minningunni um staðinn fyrir
vikið.
Og neðar í brekkunni: Tvær kon-
ur sem hnoðuðu brauðdeig á steini.
Þeim var sama um myndavélina;
hafa líklega verið kristnar. Svo kom
einn síðhempumaður með dúkað
höfuð og tíu ær á hæla honum. Allar
með upphafinn virðuleikasvip. Því-
líkt götulíf.
Við báðum bílstjórann að nema
staðar í hlíðinni utan við Bethle-
hem. Þaðan blasti hún við þessi
helga borg, undir hádegissól. En ut-
an við hana: Óbyggðir vellir þar
sem hirðar gæta fjár í haga og hafa
langa stafi í höndum.
Úlfaldarnir við brunn vitringanna
voru þar enn og héldu áfram að
horfa í norður.
★
Aftur í Jerúsalem og nú líður
að lokum. Nokkrar frúr fóru að
leita að verzlunum. En þær fundu
ekki skó. Og ekki töskur heldur.
Það er gengið í nýjar götur: Kannski
pr eitthvað nýtt þar. Sumt er fest
í minni, sumt á filmum.
Maður drekkur í sig mynd þess-
ara staða og varðveitir andrúmsloft
þeirra með sjálfum sér. Og aðra
mynd geymi ég, sem varð á vegi
okkar á leiðinni út á flugvöllinn:
Hverfi nýrra og glæstra einbýlis-
húsa, tígulegri og sýnu íburðar-
meiri en til eru í Laugarásnum hjá
okkur. Það er misskipt mannanna
láni í Jerúsalem eins og víðar.
Jerúsalem er ekki þess konar
borg, að maður gleymi svipmóti
hennar og úfcliti. Hún hlýtur að
standa ljóslífandi í minningu allra,
sem þangað hafa komið. Þó er þar
afskaplega lítið um fegurð, ekkert
glaðvært borgarlíf, engir breiðir
búlevarðar. Þvert á móti; þorgin
hímir í kös. Það er eins og húsin
snúi bökum saman, tilbúin að
hrinda áhlaupi. Við hvert einasta
fótmál eru sögulegar minjar, óþrot-
legur brunnur fyrir þann, sem nógu
vel er að sér í heilagri ritningu og
sögu almennt. Við fundum víst flest
til þess að vera ekki harðari af okk-
ur í þessum fræðum, en það bætti
ótrúlega mikið úr vankunnáttu okk-
ar, að fróðir leiðsögumenn voru með
á öllum skoðunarferðum. Undir-
búningur Ferðafél. Útsýnar fyr-
ir þessa ferð, hefur verið framúr-
skarandi; hvert smáatriði stóðst, sem
lofað hafði verið og fararstjóm Ing-
ójfs Guðbrandssonar er fyrirmynd.
Við lítum Jerúsalem úr lofti eins
og svipmynd, sem líður hjá, því
Gullfaxi er fljótur í ferðum. Nú er
ferðinni heitið til Cairo ofar nökt-
um fjöllum og sólbrunnum eyði-
mörkum. En frá því segi ég síðar.
e&
Næsta grein: MANNLÍF f MIKLA-
GARÐI birtist í Vikunni 20. des.
PRALON-PEYSAN er framleidd úr undraefninu
PBALON í eftirtöldum litum: brúnsprengt, græn-
sprengt, ljósblátt og hyítt.
Er væntanleg í verzlanir næstu daga,
HEILDVERZLUN.
Þórhallur Sigurjónsson
Þingholtsstræti 11. — Símar 18450 og 20920.
i’ j
VIKAN 45« i
í
JACKIE
bolpeysan