Vikan - 06.12.1962, Blaðsíða 54

á því. Allir, sem til þekktu í Skörð-
um’ voru á einu máli um að ást-
ríkí mikið tækist með þeim hjón-
um, og þó öllu heitara og innilegra
af ' Sigurbjargar hálfu. Virtist það
henni svo rik metnaðarsök að á
bar, að gera veg bónda síns sem
mestan á heimilinu, og þótti hjú-
unum sem þau mundu seint geta
auðsýnt honum alla þá virðingu,
sem henni þótti hann verður. Hitt
duldist ekki heldur, að hún vildi
sitja ein að honum, því að hún
þoldi ekki að hann sýndi nokkrum
öðrum alúð eða trúnað, og jafnvel
ekki móður sinni, en þau mæðgin
höfðu alltaf verið mjög samrýmd,
eins og títt er um móður og einka-
son. Gekk Sigurbjörg þar svo langt,
að hún mátti ekki einu sinni af því
vita, að Jón þægi ráð af Jórunni
um hina hversdagslegustu hluti, en
allir vissu að áður bar hann flest
undir hana, og mat engin honum
til minnkunar. Vafalaust hefur Jór-
unn fundið sárt til þess undir niðri
að vera þannig svipt syni sínum
frekar en eðlilegt gat kallazt, eink-
um er hún mátti ekki sýna honum
neina xunhyggju, ekki einu sinni
54 VIKAN
huga að skóm hans eða sokkaplögg-
um. En hún var greind kona og
raunsæ á eðli lífsins, og umburð-
arlynd við öfgar þess og sýndi því
tengdadóttur sinni sömu hógværð-
ina og öðrum, og alla þá hjartahlýju
sem hún kunni að taka, en ekki
heldur neitt fram yfir það; og var
því árekstralaust með þeim“.
„Enn síður rættist sú hrakspáin,
að erfiðlega mundi hinni ungu og
lífsþyrstu konu að ganga að umbera
sérvizku Jóns og dútl hans við
penna og pappír fram á nætur. Kom
ekki einu sinni til að á það reyndi,
því að Jón bóndi virtist ekki síður
fús í háttinn en hún. Fannst nú
mörgum hann gerast djarfmannlegri
í allri framkomu og eflast að sjálfs-
trausti — ekki hvað sízt eftir að
kona hans ól honum dóttur, þegar
tæp þrjú misseri voru liðin frá
brúðkaupinu. Var hún skírð María,
því að hún var fædd á Maríumessu,
og lét Sigurbjörg mjög í veðri vaka
að Jón hefði ráðið nafngiftinni.
Höfðu þó sumar grannkonurnar
hana grunaða um það væri hennar
ráð, til að komast hjá því að láta
dótturina bera nafn Jórunnar,
tengdamóður sinnar, og var ekki
laust við að henni væri láð það
nokkuð, því að bæði var Jórunn
annáluð sómakona og nafnið löng-
um giftudrjúgt í ættinni".
„Ekki virtist það þó ætla að bitna
á Maríu litlu, sem dafnaði vel,
gerðist meira að segja svo bráð að
öllum þroska að sumir töldu varla
einleikið og hugðu, eins og þá var
títt, að benti til þess að hún mundi
ekki langlíf verða. Sér í lagi var
fríðleika hennar við brugðið. Hafði
hún hið dökka og framandlega yfir-
bragð móður sinnar og leiftrandi
augnatillit, en var að öðru leyti
meir í föðurættina, grannvaxin og
fíngerð og svipurinn hreinn og ein-
lægur. Þangað brá henni líka um
fas og framkomu, því að hún var
hljóð og hlédræg og þó blíð í við-
móti, en fljótt þótti sýnt, að ekki
yrði hún allra og eins að hún mundi
fara sínu fram, ef henni byði svo
við að horfa. Mætti ætla að nú
hefði ekkert á skort, heimilisham-
ingjuna í Skörðum. En það fór á
annan veg ...“
Framhald í næsta blaði.
Frá heimslystum.
Framhald af bls. 13.
eins og voru einu sinni í tízku ■—
en þegar til kom, vildi millinn að-
eins tvo, en borgaði reikninginn upp
á fjóra. Svo sendillinn vildi selja
mér annan jakkann. Ég var tregur.
Oh, come, buddy, sagði hann. Ef
ég fer með þá aftur, græðir bara
fyrirtækið, því millinn borgaði
fjóra. Svo ég er engu að stela, þótt
ég selji þér einn, við græðum báðir.
Ég skal selja þér hann á hálfvirði.
Hann kostar 14 dollara, þú færð
hann á sjö. Og hann sýndi mér alla
reikninga, bæði frá fyrirtækinu og
auðkýfingnum. Og ég keypti helvít-
is jakkann. En hann datt náttúrlega
í sundur, um leið og ég fór í hann.
Ég rimpaði hann saman og seldi
hann seinna negra niðri í Suður-
Ameríku. Þetta var svo æpandi.
Síðan var þetta sama triks reynt
þrisvar við mig, með reikninginn og
öllu, en ég bara hló að þeim.
Einu sinni stóð ég á Times Square
og var að lesa ljósafréttirnar, þegar
einn fósinn kemur og þrífur eitthvað
-4
55
li