Vikan - 06.12.1962, Síða 62

©
LOFTLEIÐIS LANDA MILLI

£LLEFU ERLENDIR ÁFANGASTAÐIR CLpUDMASTER FLUGVÉLARNAR
GÓÐKUNNU OG FYRIRGREIÐSLAN Á FLUGLEIÐUNUM TRYGG3A FARÞEGUM
LOFTLEIÐA ÞÆGILEGAR HRAÐFERÐIR HEIMAN OG HEIM
„ „Farðu að sofa, Rebekka," tók
hann fram í fyrir mér. „Ég vil ekki
tala um það — ekki í kvöld.“
Nei, hann vildi ekki tala um það,
aðeins hugsa um það. Fram og til
baka gekk hann alla nóttina um
gólfið. Alla nóttina hlustaði ég, þar
til þreytan yfirbugaði mig. Næsta
morgun var hann farinn. Hann
hafði etið eina brauðskorpu, það
var allt og sumt.
„Hann kemur aftur í kvöld,“
reyndi ég að hughreysta sjálfa mig
með.
En Simon kom ekki þetta kvöld,
og ekki það næsta eða þar næsta.
Ég varð veik. Mig verkjaði í höf-
uðið og þegar ég reyndi að borða,
varð mér flökurt. Það gat verið
hitasótt, hugsaði ég, en það gátu
h líka verið áhyggjur, það var öllu
•i. 62 VIKAN
liklegra.
Áhyggjur? Hvað var ég að
nöldra? Líklega hafði Simon talið
skipshafnir sínar á að koma aftur
og nú hafði veiðzt vel. Eða kannski
hafði komið leki að einum bátn-
um.
Kannski, kannski, kannski!
Fjórðu nóttina eftir brottför
Simonar svaf ég, en mjög óreglu-
lega. Eina stundina var líkami
minn heitur og kófsveittur, en aðra
kaldur sem snjóar Libanons. Kval-
irnar í höfðinu jukust.
En loks, þrátt fyrir veikindin,
varð mér ljóst, að ég varð að leita
hans. Þessi fullvissa gaf mér kraft
til að fara um morguninn niður að
Galileuvatni. Ströndin var undar-
lega auð, nema þar sat gamall mað-
ur og gerði við net. Bátarnir voru
dregnir upp á ströndina og þung
stormský sveimuðu fyrir ofan.
Þögnin var eins og mara.
Ég slagaði til gamla mannsins.
Hann pírði upp til mín og gömul
augu þekktu mig.
„Ertu að leita að Simoni?" spurði
hann.
„Já.“
„Þú finnur hann ekki. Hann er
farinn.“
„Farinn?" hvíslaði ég hásri röddu.
Hann hló.
„Farinn með trésmiðnum."
Hann hafði sagt þetta — sagt það,
sem ég hafði vitað allan tímann.
Ég sagði ekkert.
„Ha, ha. Ég sá það allt,“ sagði
hann flissandi. „Simon var að eiga
við net, þegar Nasaretmaðurinn
gekk framhjá. Hann stanzaði beint
fyrir framan Simon. Fylgdu mér,
sagði hann, ekkert annað. Og Simon
kastaði öllu, sem hann var með í
höndunum og fór. Þannig var það
með Andrés. Það var eins og þeir
væru ekki með sjálfum sér, ef þú
vilt vita mína meiningu.“
„Ég spurði þig ekki,“ sagði ég
hranalega og sneri mér frá honum.
Hefði ég ekki verið svona máttlaus
í hnjáliðunum, hefði ég hlaupið.
Tárin fylltu augu mín og háls. Þau
voru beisk eins og gall, og ég var
reið. Mig verkjaði í hjartað.
„Hann er ræfill,“ tautaði ég. „Að
yfirgefa mig vegna — vegna þessa
kjaftaskúms, þessa guðleysingja og
falsspámanns, og láta mig ekki vita
með einu orði.“
Ég byrjaði aftur að gráta. Hann
hafði verið eiginmaður dóttur minn-
ar. Hann var allt, sem ég átti eftir
í þessari veröld, og ég, já, ég verð
að viðurkenna það, ég var farin
að elska hann sem minn eigin son
— meira en Andrés, meira en alla
aðra.
Nú var komið ofsarok og þrum-
urnar drundu allt í kringum mig.
Regnið barðist á mér, svo ég varð
blaut inn að skinni. Einhvern veg-
inn gat ég staulazt heim. Ég hafði
óþolandi kvalir í höfðinu og ég
vissi, að ég hlaut að vera mjög veik.
Þegar ég reyndi að drekka, skalf
ég svo að vatnið komst ekki inn
fyrir glamrandi tennurnar.
Seinna lá ég á dýnunni minni
og það var eins og rauðar bylgjur
flæddu yfir höfuðið á mér. Ég gat
séð dauðann, svartan og ormétinn,
sitja hjá mér. Hann sló á gagn-
augu mín með hnefunum og þef-
urinn af honum gerði mér óglatt.
Ég fann að ég var að falla inn í
myrkrið, í svarta holu, þaðan, sem
ég vissi að ég ætti aldrei aftur-
kvæmt.
Aður en ég næði botninum, greip
mig einhver. Hann tók mig í fang
sér og bar mig upp úr gryfjunni,
upp í skínandi birtu. Ljúf hljóm-
list fyllti vitund mína og kvalirnar
hurfu úr líkama mínum, voru
stroknar burt af fingrunum, sem
snertu hönd mína.
Ég opnaði augún.
„Rebekka!“ sagði ókunni maður-
inn.
„Drottinn?" hvíslaði ég. Ekkert
annað nafn hæfði honum.
Hann brosti. Ásjóna hans var ó-
lýsanleg, skínandi af ástúð og með-
aumkvun, þrungin vizku og skiln-
ingi. Friður fyllti huga minn —
friður, sem var ofar öllum mann-
legum skilningi.
Mattheusarguðspjall, 8. kapítuli,
14.—15. vers:
„Og er Jesús kom í hús Péturs, sá
hann tengdamóður hans, er lá með
sótthita. Og hann snart hönd henn-
ar, og sótthitinn fór úr henni; og
hún reis á fætur og gekk honum
fyrir beina.“
Samkvæmisleikir.
Framhald af bls. 17.
Að þræða nál á flösku.
Setjið flösku á gólfið og setjizt
á hana, þannig að stúturinn vísi
fram á milli fótanna. Leggið síðan
hælinn á vinstri fæti upp á tána
á hægri fæti, og þræðið nál í þeirri
stellingu. í þessu geta verið svo
margir þátttakendur, sem verkast
vill, og sá vinnur, sem getur þrætt
sína nál í réttum stellingum.