Vikan - 24.01.1963, Síða 43

Ekki höfum við vit á því, hvort
Geir tókst vel eða illa með sitt flug,
en Júlíus var að minnsta kosti ró-
legur, svo okkur er það óhætt líka.
Við tókum eftir því, að hann talaði
oftast við flugmanninn á ensku, og
spurðum, hvort enska væri alþjóða-
flugmál. Okkur var sagt, að víðast
hvar i heiminum væri enska notuð
í viðskiptum við flugvélar, nema á
íslandi, þar er íslenzka notuð í sam-
skiptum við inlendar flugvélar. En
til dæmis í Danmörku fara öll við-
skipti við flugvélar fram á ensku.
ÓLÆRÐIR UNDIR STÝRI.
Áður en við fórum, bauð Júlíus
okkur að setjast undir stýri og fara
smáferð upp í loftið. Ég fór á und-
an, og Sveinn og Júlíus hjálpuðust
að því að koma mér upp. Þetta er
ekki svo mikill vandi í sjálfu sér,
það er bara að hreyfa rétta takka
í réttar áttir og réttar stengur mátu-
lega langt og hreyfa stýrið rétt og
fara rétt eftir réttum mælum. En
svo settu þeir höfuð(skepnu)paur-
arnir á svæsnasta óveður, og linkið
tók hinar furðulegustu æfingar upp
og niður, til hliðanna og í allar átt-
ir í senn. En mér tókst að halda
henni í loftinu, þrátt fyrir erfið skil-
yrði, og lenti snilldarlega ■— með
góðri aðstoð Júlíusar, sem færði fyr-
ir mig alla takka og stengur og gíra
og hélt í stýrið. Á sömu leið fór
hjá ljósmyndaranum, nema hvað
setti að honum svæsnasta hlátur-
kast, þegar skrúfað var frá óveðr-
inu . . .
Það er ómetanlegt gagn að þessu
tæki. Ef æfa ætti blindflug á flug-
vélum eingöngu, veitti tæpast. af
einni flugvél aðeins til þess, og allir
sjá, hvernig það kæmi út fjárhags-
lega. Áður fyrr varð að senda flug-
menn Flugfélagsins til útlanda í
linkflug þar, en nú er þetta sem
sagt hægt hér heima, og notað af
fleiri aðilum en Flugfélagi íslands.
Flugnemar nota þetta mikið, og
eins þeir, sem eru að æfa sig undir
að fá blindflugsréttindi. Meðal ann-
ars hefur Björn Pálsson, hinn kunni
sjúkraflugmaður, verið að búa sig
undir blindflugsréttindi, með því að
æfa sig í linkinu hjá Flugfélagi fs-
lands.
allt fyrir öryggið.
Við höfum nú, í þessum tveimur
greinum, fylgzt að nokkru leyti með
þjálfun flugliða hjá Flugfélagi fs-
lands, og séð, að þar er mikið unnið
til þess, að farþegarnir njóti hins
mesta öryggis og beztu þjónustu,
ekki síður, EF óhapp bæri að hönd-
um. Öll þessi fyrirhöfn byggist á
þeirri staðreynd, sem áður hefur
verið bent á, að hægt er að draga
úr — jafnvel koma í veg' fyrir —
hryggilegar afleiðingar af völd.um
éhappa, sem alltaf geta hent, hvar
sem er, ef allir eru með á nótunum,
vita nákvæmlega hvað gera skal og
geta gert það hratt og örugglega.
Það eykur þægindakennd þess sem
ferðast, að vita það, að félagið, sem
hann ferðast með, leggur á sig mikla
fyrirhöfn og fjárútlát til þess að
tryggja öryggi hans þótt óvenjuleg-
ustu atburði beri að.
FALIN f FJÖLLUM.
Ein neyðaræfing er eftir, þótt við
hefðum ekki tækifæri til að fylgj-
ast með henni sjálfir að þessu sinni.
Það er æfing í því, að búast um
uppi í óbyggðum með þeim útbún-
aði einum, sem er í flugvélunum.
Við báðum Svein Sæmundsson að
segja okkur frá einni slíkri æfingu,
en hann tók þátt í slíkri útilegu
með flugáhöfn í fyrra:
í framhaldi af flugliðaþjálfun-
inni, sagði Sveinn, — var farið með
tvær og tvær áhafnir á einhvern ó-
byggðan stað utan við bæinn, til
þess að æfa þær í að búast um á
þeim útbúnaði, sem er í flugvélun-
um, og ná sambandi við umheim-
inn með þeim tækjum, sem til þess
eru ætluð. Ég fór með í eina slíka
ferð í marz í fyrra, til þess eins að
kynnast þessum lið þjálfunarinnar.
Tvær áhafnir fóru, en auk þess
Garðar Guðmundsson, sá sem sér um
öryggistækin og meðferð þeirra,
og ég. Við fórum að morgni með
fjallabíl eitthvað út fyrir bæinn,
hvert vissi enginn nema bílstjórinn
og einn starfsmaður Flugfélagsins í
varð þó meint af. En ég fór beint
í bólið, þegar ég kom heim klukk-
an tvö um daginn, dauðþreyttur og
syfjaður!
—- Og hvar voruð þið þessa nótt?
— Uppi í Skálafelli. ★
sh.
Hliðarspor,
Framhald af bls. 21.
oft brugðið sér í smáferðalög, jafn-
vel til útlanda, en svona langt hafði
hún aldrei farið áður, þó að hann
væri æði oft búinn að fara í verzl-
unarfarðir til Spánar.
Guðbjörgu fannst hún hafa yngzt
um mörg ár þessar tvær síðustu
vikur, sem hún hafði ekki gert
annað en skemmta sér, klæðast fal-
legum fötum og ferðast. Verst að
— Láttu ekki sona, Jón, peran er sprungin!
Reykjavík. Það var farið út af al-
faraleið, síðan fór bíllinn, en áhafn-
irnar fóru að búa um sig og reyna
að ná sambandi við umheiminn.
Meðferðis var eingöngu það dót,
sem er í flugvélunum, svo sem tveir
gúmmíbátar, loftskeytatæki, neyð-
arsendir, flugdrekar fyrir loftnet,
blys, rakettur og ýmislegt smádót,
og eingöngu kaldur matur.
NEYÐARMERKI.
Við sömdum við radíóþjónustuna
um það, að mega senda út áður á-
kveðið signal þrjár fyrstu mínút-
urnar á hverjum klukkutíma, en
flugvélar varnarliðsins og vélar Fí
vissu um þetta merki.
Svo voru bátarnir blásnir upp og
snjóhús byggð, horft eftir flugvél-
um og dundað við að búa allt í hag-
inn. Flugvélunum tókst fljótt að
miða okkur út, í þetta sinn var á-
ætlunarflugvélin frá Akureyri fyrst
til að finna okkur. Hún flaug svo
að segja beint á staðinn. Áður höfð-
um við heyrt í flugvél frá varnar-
liðinu. Hún var á réttri leið, en fór
ekki nógu norðarlega. Einnig leit-
uðu skótar, meðal annars fann
skátaflokkur úr Hafnarfirði, hóp
flugliða í Skálafelli.
Áhafnirnar æfðu sig líka í að búa
til merki á jörðina. Það eru ákveðin
merki, sem tákna að ailir séu á lífi
og ómeiddir, eða hvað sem nú við
á í hvert sinn. Svo var búizt til
nætur, það var að vísu þröngt í
bátunum, en það var þó þurrara
þar og betra að gista en í snjóhús-
unum.
Svo kom bíilinn um morguninn
og' sótti mannskapinn. Svefn tókst
sæmilega um nóttina, en það var
hráslagalegt og heldur kalt. Engum
Jónatan skyldi þurfa að fara frá
henni — hún þekkti engan á gisti-
húsinu nema dönsku hjónin, sem
þau höfðu spilað bridge við. Jæja,
hún var svosem ekkert barn, hún
gat víst séð um sig þessa daga.
Það var komið laugardagskvöld.
Guðbjörg var að hafa fataskipti fyr-
ir kvöldmatinn. Hún hafði sofið all-
an seinnihluta dagsins, en nú varð
hún að koma sér á fætur, dönsku
hjónin höfðu boðið henni að koma
með sér eftir mat á einhvern
skemmtistað, sem þau höfðu heyrt
svo mikið hælt. Hvað átti hún að
vera fín? Jú, hvíti kjóllinn var
ágætur, dálítið fleginn í bakið, en
hún gat haft sjal. Hún athugaði sig
gaumgæfilega í speglinum. Allt í
lagi. Þeir kunnu sannarlega að laga
á manni hárið hérna — það sindraði
eins og gull og þó hún segði sjálf,
þá var hún bara lagleg kona, full-
þroska, ekki of holdug og fæturnir
höfðu nú alltaf verið ein mesta
prýði hennar, sagði Jónatan. Skórn-
ir spilltu þeim þá ekki!
Glamur í mataráhöldum, kliður
af inannamáli, lyktin af ólivenolíu
og kryddi, allt þetta blandaðist sam-
an í vitund hennar, er hún kom í
borðsalinn. Hana langaði að soga
þessa mynd í vitund sína, glæsi-
braginn yfir hvítum og gylltum
salnum, prúðbúið fólkið, fagur-
skreytta borð og glóandi vín í
glösum.
— Gott kvöld, frú Árnason, ég
vona að yður sé ekki á móti skapi
að við tókum með okkur gamlan
vin, sem við hittum óvænt í dag?
sagði Jensen, hýrlegi danski vín
kaupmaðurinn. — Þetta er Horst-
Hansen, sundkappi, sem þér hafið
áreiðanlega heyrt nefndan. Frú
Árnason frá Islandi.
Guðbjörg rétti fram höndina og
leit með athygli á manninn, sem
stóð við hlið hennar, holdskarpur,
hávaxinn, ófríður, en glæsilegur. —
Komið þér sælir, herra Horst-Han-
sen. Auðvitað hef ég lesið um yður,
ég er ein af mörgum aðdáendum
sem þér eigið á íslandi, sagði hún
blátt áfram.
Þetta varð skemmtileg máltíð.
Borðfélagarnir voru glaðværir og
Guðbjörgu fannst eins og hún hefði
þekkt þau aila ævi. Hún spurði
Horst-Hansen margs úr sundferli
hans, sem hún kannaðist við af
íþróttafregnum blaðanna og sagði
honum að lokum, að hún hefði einu
sinni fyrir langa löngu sett íslands-
met í skriðsundi, þó að það væri
nú ekki mikið met á heimsmæli-
kvarða. Og þá urðu þau enn sam-
stiiltari og hann bað hana að kalla
sig Einar og hún sagði að hann
skyldi bara kalla sig Guggu.
— Hæ, hæ, börnin góð, takið því
með ró, við eigum eftir að fara í
næturklúbb, sagði Jensen og hló út
að eyrum. Við skulum sýna þessum
spænsku nautabönum að Skandinav-
ar kunni að skemmta sér. Af stað nú.
Bíllinn nam staðar á sjávarbakk-
anum. — Eigum við að fara til
sjós? spurði Einar og tók undir
handlegginn á Guðbjörgu. Þau
gengu upp stiga, sem óneitanlega
líktist skipsstiga, en þegar upp kom,
sást að skipið var úr steinsteypu.
Salurinn var eftirlíking af þilfari,
í stað veggja var strengdur strigi
milli súlna. Hljómsveitin lék af
skaphita og leikni, rokkið var í
salnum, nema þegar skemmtiatriði
fóru fram.
—• Nú drekkum við kampavín og
það ekkert spraut, sagði Jensen og
átti innilegar samræður við þjón-
inn um víntegundir. Einar bauð
Guðbjörgu upp í dans og eins og
hana grunaði, þá dansaði hann al-
veg dásamlega.
Kvöldið leið, kampavínið var sval-
andi milli dansa, það hitnaði í saln-
um og allt í einu var loftinu rennt
til hliðar, svo að sá upp í stjömu-
stráðan, flauelssvartan himininn.
— Þekkirðu stjörnurnar? spurði
Einar og þrýsti Guðbjörgu fastar
að sér, er hún hallaði höfðinu aft-
urábak til að líta upp. -— Eigum
við að telja þær? Kanntu þann
leik?
— Ég er búin að gleyma honum,
svaraði hún brosandi. Hann færði
höndina ofar á baki hennar, svo að
lófi hans nam við bert bakið á henni.
— Ertu viss? Á ég að reyna? spurði
hann og horfði í augu hennar.
— Góði minn, ég er ráðsett mið-
aldra kona, svaraði hún, en gat þó
ekki stillt sig um að leggja vang-
ann að höku hans. Ætli að himinn-
inn hryndi í höfuðið á nokkrum þó
að hún leyfði sér að vera ung eina
kvöldstund?
— Kemurðu með mér á ströndina
í fyrramálið, spurði Einar? -— Ég
hef gaman að sjá hvernig þú syndir.
-— Ekki fyrr en ellefu, sagði hún
og lét sem hún yrði þess ekki vör,
að varir hans snertu enni hennar.
Hljómsveitin hætti að leika og
Jensen stakk upp á því að þau
gengju heim. Kampavínsbólurnar
eru allar í fótunum á mér, hló
hann. Haltu mér við jörðina, Karó-
lína. Og Karólína hló og klappaði
manni sínum á vangann og svo
VI.KAN 43