Vikan - 24.01.1963, Qupperneq 46

tvo ctollara, sem rétt nægSu fyrir
brýnum nauðsynjum, og að þessar
peningagjafir liefðu komið á veg-
um þekktra kirkjustofnana.
Atkinson beindi nú máli sínu til
dómarans. „Yðar náð,“ sagði hann.
„Ég harma það mjðg, að ákærði
sér sér ekki fært, trúar sinnar
vegna, að standa hér fyrir máli
sínu. Vörninni er því lokið.“
Mikill óánægjukliður fór um sal-
inn.. Áheyrendur höfðu beðið þess
með mikilli eftirvæntingu að sjá
prins Michael verja sig. Dómarinn
licimtaði þögn í salnum. Saksókn-
arinn stóð þá upp og gerði grein
fyrir málinu frá hálfu Michigan-
ríkis.
„Verjandi liins ákærða hefur
gefið í skyn, að liann gæti sannað
liér margt, meðal anars ýmsar sak-
ir á lögregluna. Hann fullyrti aft-
ur og aftur, að liann mundi sanna
að samsæri hefði verið gert af fast-
eignasöhim og kaupmönnum gegn
ákærða, einnig af borgurum og
söfnuðum norðurhluta Detroitborg-
ar. En ég spyr yður, hefur hann
sannað nokkuð af þessu?“
Oscar Springer hélt áfram að
lirekja mál verjanda, en hann flutti
mál sitt áherzlulaust og dauflega.
Kviðdómendur og áheyrendur
hlustuðu annars hugar, en söknuðu
auðsjáanlega einhvers áhrifameira.
Vonbrigðin lágu í loftinu.
En þá var saksóknari allt i einu
Hvar er örldn hans Nóa?
llngírú Yndisfríð
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A .
Síðast þegar dregið var hiaut
verðlaunin:
ÆVAR GUÐMUNDSSON,
Brekkugötu 13, Hafnarfirði,
Nú er það örkin hans Nóa, sem
ungfrú Yndisfríð hefur falið í
blaðinu. Kannski i einhverri
myndinni. Það á ekki að vera
mjög erfitt að finna hana og ung-
frú Yndisfríð heitir góðum verð-
launum: Stórum konfektkassa,
sem auðvitað er frá Sælgætis-
gerðinni Nói.
Nafn
Heimilisfang
Örkin er á bls. Sími
og fyrirvaralaust farinn að veifa
pappírsstranga.
„Verjandi gaf líka í skyn, að
Bernice Bickle hefði ekki verið
óspjölluð mey, þegar ákærði framdi
glæp sinn gagnvart henni. Hann
ásakaði hana um að hafa haft sam-
band, eins og hann orðaði það, við
aðra menn og hótaði henni að birta
einhverja leynilega játningu, sein
hún átti að hafa gcrt. Hann not-
færði sér, að hún var að þrotum
komin eftir yfirheyrslurnar, til
þess að vekja hjá ykkur grunsemd-
ir um hreinleika hennar. Þegar
hann var beðinn að leggja fram
þessa játningu, kom liann sér und-
an því, með þvi að vitna í ein-
hverja lagakróka. En núna — núna
er ég með þessa játningu í hönd-
unum, játningu, sem Eliza Court,
sem situr hér við lilið ákærða,
neyddi barnið til að skrifa —
þetta svivirðilega plagg, sem verj-
andinn var hræddur við að leggja
fram. Þegar ég nú les það fyrir
ykkur, munuð þið sjá . . .“
„Mótmæli!“ hrópaði Atkinson af
öllum mætti. „Yðar náð, þetta
skjal hefur verið tekið óleyfilega
og má ckki notast sem sönnunar-
gagn. Þar að auki er þetta trúnað-
armál, sem óleyfilegt er að birta,
þar sem nöfn saklausra manna
koma þar fyrir!“
„Þar á meðal nafn sakleysingj-
ans Bernice Bickle!“ hrópaði Oscar
Springer.
„Herrar minir! Herrar minir!“
Kinne dómari sló í borðið með
hamri sínum hvað eftir annað með-
an æstar raddir málafærslumann-
anna yfirgnæfðu kliðinn í salnum.
„Farið í sæti yklcar!“
Eögfræðingarnir reyndu að kom-
ast að samkomulagi við dómarann
í hálfum hljóðum og salurinn ólg-
aði af æsing og forvitni. Michael
Mills og Eliza Court hvísluðust á
og óttinn í svip þeirra var öllum
sýnilegur. Á bekknum bak við þau
sat Benjamin Franlin Purnell með
öðrum helztu fylgimönnum þeirra.
Andlit hans var sem stirðnað af
heilagri vandlætningu. En þegar
Kinne dómari úrskurðaði, að sak-
sóknarinn mætti lesa játninguna,
mátti næstum lieyra hláturinn, sem
lýsti af þessum undarlegu augum,
umkringdmn rauðgullnu hári og
skeggi.
Hann hafði að lokum fundið játn-
inguna, þar sein hún hafði verið
faiin í skúmaskoti í Guðshúsinu.
Þegar hann hafði lesið hana, varð
honum ljós orsök þess, að verj-
andi vildi ekki leggja hana fram
sem sönnunargagn. Áður en réttar-
höldin byrjuðu morguninn eftir,
liafði hann laumað henni til að-
stoðarmanna saksóknarans.
Framhald í mesta blaði.
Allt fyrir unga
fólkið.
Framhald af bls. 15.
Hann er nýfluttur til Vínar, þar
sem hann er að leika og syngja í
nýrri austurrískri kvikmynd, sem
heitir Unsere tollen Nichten. Annars
er hann frægur í sínu heimalandi
fyrir söng, bæði í sjónvarp, útvarp
og inn á plötur, en þar að auki
hefur hann ferðast um „das Vater-
land“ og sungið fyrir fólk í stórum
samkomuhúsum.
Hann á heima í Múnchen, og þar
staflast upp pósturinn frá aðdáend-
um hans. Nýlega bað hann þýzkt
vikublað fyrir kveðju til þessara ó-
þekktu vina sinna, og bað þá um
leið að hafa þolinmæði, því hann
kæmi ekki heim til Múnchen fyrr
en einhvern tíma í vor . ..
Dauðs manns
spegill.
Framhald af bls. 25.
„Svo að þér komuð hingað til
þess að sjá með eigin augum, hvem-
ig ástatt væri?“
„Já.“
,,0g hvað svo?“ sagði Poirót.
„Nú, Hugo hafði vitanlega rétt
fyrir sér! Fjölskyldan var öll geggj-
uð! Nema Rut, sem virtist vera al-
gerlega með fullum sönsum. Hún
hafði eignazt sinn eigin vin og var
eins áfjáð í giftinguna og ég.“
„Þér eigið við hr. Burrows?"
„Burrows? Vitanlega ekki. Rut
gæti aldrei fallið fyrir svoleiðis
vindbelg."
„Hver var það þá, sem hún hafði
fengið ást á?“
Súsanna Cardwell þagði, náði sér
í vindling, kveikti í honum og sagði
svo:
„Þér ættuð heldur að spyrja hana
að því. Þegar öllu er á botninn
hvolft, þá kemur það mér ekki við.“
„Hvenær sáuð þér hr. Gervase
síðast?" spurði Riddle majór.
„Við tedrykkjuna.“
„Fannst yður hann á nolckurn
hátt einkennilegur í fasi?“
Stúlkan yppti öxlum.
„Ekkert fremur venju.“
„Hvað gerðuð þér eftir te-
drykkju?"
„Lék borðknattleik við Hugo.“
„Þér sáuð ekki hr. Gervase aftur?“
„Nei.“
„Ilvernig var með skotið?"
„Það var dálítið einkennilegt.
Sjáið þér til, ég hélt að búið væri
að hringja í fyrra sinnið, svo að ég
flýtti mér að klæða mig, þaut út
úr herberginu, þóttist þá heyra
seinni hringinguna og blátt áfram
hentist niður stigann. Fyrsta kvöld-
ið, sem ég var hér, varð ég einni
mínútu of sein í miðdegisverðinn,
og Hugo sagði mér, að það hefði
munað minnstu að ég fyrirgerði
allri von um hjálp frá gamla mann-
inum, svo að ég blátt áfram fór í
loftköstum. Hugo var rétt á undan
mér og svo heyrðist eins og einhver
einkennilegur smellur, sem Hugo
sagði að hefði komið frá tappa úr
kampavínsflösku, en Snell neitaði
því, enda fannst mér það ekki hafa
komið frá borðstofunni. Ungfrú
Lingard sagði að það hefði komið
ofan af lofti, en svo kom okkur sam-
an um að bíll hefði tekið bakslag
og við þyrptumst inn í borðstofuna
og gleymdum þessu alveg.“
„Yður kom alls ekki til hugar, að
hr. Gervase kynni að hafa skotið
sig?“ spurði Poirot.
„Má ég spyrja, finnst yður lík-
legt, að mér dytti slíkt í hug?
Gamli maðurinn virtist hafa gaman
af að láta sem mest til sín taka.
Mér kom aldrei til hugar, að hann
gæti gert slíkt. Mér er ómögulegt
að skilja, hvers vegna hann gerði
það. Ég býst við að það sé bara
af því, að hann var ekki með öll-
um mjalla.“
„Óheppilegur atburður."
„Mjög svo — fyrir Hugo og mig.
Mér er sagt, að hann hafi alls ekk-
ert eftirlátið Hugo, eða ekkert telj-
andi.“
„Hver sagði yður það?“
„Hugo veiddi það upp úr Forbes
gamla.“
„Jæja,. ungfrú Cardwell." —
Riddle majór þagnaði andartak. „Þá
held ég að það sé ekki fleira. Haldið
þér, að ungfrú Chevenix-Gore líði
nógu vel, til þess að koma niður
og tala við okkur?“
„Ég geri ráð fyrir því. Ég skal
segja henni það.“
Poirot greip fram í.
„Aðeins andartak, ungfrú. Hafið
þér séð þetta áður?“
Hann hélt á loft kúlublýantinum.
„Já, við notuðum hann í kvöld,
þegar við vorum að spila bridds.
Ég held, að Bury ofursti eigi hann.“
„Tók hann hann, þegar þið hætt-
uð?“
„Hef ekki hugmynd um það.“
„Þakka yður fyrir, ungfrú, þá er
það ekki fleira.“
„Gott, ég skal biðja Rut að koma.“
Rut Chevenix-Gore gekk inn í
stofuna eins og drottning. Hún var
rjóð í kinnum og bar höfuðið hátt.
En augu hennar voru á verði, eins og
hjá Súsönnu Cardwell. Hún var í
sama kjólnum eins og þegar Poirot
kom% Hann var föl-aprikósugulur á
lit. Á öxlina hafði hún nælt bleik-
rauðri rós. Fyrir klukkustund síðan
var hún fersk og í blóma, nú draup
hún.
„Jæja,“ sagði Rut.
„Mér þykir ákaflega leitt að gera
yður ónæði,“ hóf Riddle majór máls.
Hún tók fram í fyrir honum.
„Auðvitað komizt þér ekki hjá,
að gera mér ónæði. Þér verðið að
gera öllum ónæði. En ég get sparað
yður tíma. Ég hef ekki allra minnstu
hugmynd, hvers vegna gamli maður-
inn fyrirfór sér. Allt, sem ég get
sagt yður er, að það var algerlega
ólíkt honum.“
„Tókuð þér eftir nokkru óvenju-
legu í framkomu hans í dag? Var
hann dapur, eða óþarflega æstur
— urðuð þér yfirleitt vör við nokk-
uð óeðlilegt?“
„Það held ég ekki. Ég tók ekki
eftir bví ...“
„Hvenær sáuð þér hann siðast?"
„Við tedrykkju.“
„Þér fóruð ekert til skrifstofunn-
ar •— seinna?"
„Nei. Ég sá hann síðast í þessari
stofu. Hann sat þarna.“ Hún benti
á stól.
„Einmitt. Þekkið þér þennan blý-
ant, ungfrú?“
„Bury ofursti á hann.“
„Hafið þér séð hann nýlega?“
„Satt að segja man ég það ekki.“
„Hafið þér nokkuð orðið vör við
— missætti á milli hr. Gervase og
Bury ofursta?“
„Ut af Paragon Rubber félaginu,
eigið þér við?“
„Já.“
„Hvort ég hef. Gamli maðurinn
náði ekki upp í nefið á sér út af
því.“
„Hann hefur ef til vill haldið, að
hann hafi verið prettaður?"
Rut yppti öxlum.
„Hann þekkti ekki undirstöðu-
atriðin í fjármálum.“
„Má ég,“ sagði Poirot, „spyrja
yður einnar spurningar — dálítið
nærgöngullar spurningar?"
„Sjálfsagt, ef yður þóknast.“
„Hún er þessi — hryggir það yð-
ur, að — faðir yðar er dáinn?“
Hún starði á hann.
40 VIKAN