Vikan - 07.03.1963, Síða 19

Á stundum gat maður eyði-
lagt allt með vanhugsaðri
ágengni. Hann reis á fætur,
vafði hana örmum og kyssti
hana.
„Hamingjan góða, þetta er eins
og blaðaviðtal,“ sagði hann óttasleg-
inn. En svo tók hann að tala um
sjálfan sig; hikandi, því að það
haifði hann aldrei áður gert. Og
þegar hann var farinn að segja frá
á annað borð, var sem allt fengi
ósjálfrátt líf og lit, og yrði mun
athyglisverðara, en hann hafði
nokkurntíma gert sér grein fyrir.
Skrifstofan hans í New York, við-
skiptaferðalögin, lystibáturinn í
Long Island víkinni, gamli búgarð-
urinn í Karolína, jólin, þegar negr-
arnir sungu við bálið, veiðiferðirnar,
hestarnir, appelsínuekrurnar í Suð-
ur-Kaliforníu og íbúðarhúsið í Santa
Barbara, æskuárin í Kína, dvölin
á Filippseyjunum og Kúba, þátttaka
hans í styrjöldinni — hreint ekki
svo afleitt, hugsaði hann með sjálf-
um sér um leið og hann sagði frá.
Loks fór hann enn að tala um
appelsínuræktina. Hann átti til-
raunaekrur, þar sem appelsínuteg-
undirnar voru kynbættar, svo að
þær urðu stöðugt safameiri og ljúf-
fengari. Þær voru steinlausar, og
nú var eingöngu eftir að ná hinu
sérkennilega bragði og ilminum, sem
var af spænskum appelsínum ...
„Hugsarðu aldrei um neitt annað
en starfið, þegar þú ert við það?“
spurði hún.
„Hvað meinarðu? Nei, það held
ég ekki. Þannig eru allir karl-
menn ..."
Allt í einu tók hún sígarettuna
úr munni hans, sogaði reykinn
djúpt að sér nokkrum sinnum og
fékk honum hana síðan aftur. Þessi
smávsegilega, en óvænta athöfn var
á sinn hátt svo einlæg og innileg,
að hún fyllti hann eftirvæntingu og
þrá.
„Segðu mér meira,“ mælti hún.
„Hefurðu ekki fengið nóg af frá-
sögn minni enn?“ spurði hann og
brosti.
„Nei,“ svaraði hún og hristi höf-
uðið. „Það er svo ótal margt enn,
sem mig langar til að vita;‘ svo ótal
margt, svo að ég geti hugsað um
þig ... seinna." Hún þagnaði við
andartak og horfði beint í augu
honum. „Til að veita ímyndunar-
aflinu byr undir báða vængi,“ sagði
Framhald á bls. 49.