Vikan - 04.04.1963, Blaðsíða 46

eftir hjá honum, og hann hafði
komizt á lag með að stjórna svo
þurftum sínum, að hann sinnti þeim
ekki nema þegar honum þótti hent-
ugast. Hann hætti einnig að eta
hádegisverð. Connie gaf honum að
borða á morgnana, áður en hún fór
í vinnuna, síðan bragðaði hann
hvorki vott né þurrt fyrr en hún
kom heim aftur að vinnu lokinni,
heldur lá hreyfingarlaus og lét hug-
ann reika. Smámsaman var þetta
vökudraumlíf hans orðið með af-
brigðum frjótt og fjölskrúðugt.
Hann gerði ekki neitt til að örva
það sjálfur, hafði ekki nein áhrif
á það eða beindi því að neinu sér-
stöku, heldur lét draumsýnimar
koma og fara ósjálfrátt, og undir-
meðvitund hans bætti stöðugt öll
sín fyrri met, varðandi sköpun
hinna furðulegustu kynjamynda,
sem liðu óslitið framhjá hugskots-
sjónum hans í myrkrinu og þögn-
inni. Það kom nú varla fyrir að
hann væri hetjan í þeim frásögn-
um, ekki einu sinni þátttakandi,
heldur einungis hlutlaus áhorfandi.
Ekki fann hann heldur hjá sér neina
löngun til neins annars. Hann gerði
sér grein fyrir því, að það var hans
eigin hugsun, sem skóp þessar mynd-
rænu frásagnir, en aðeins á óbein-
an hátt, þannig að hann varð sér
þess aldrei meðvitandi að hann væri
höfundurinn eða ætti nokkurn þátt
í þeirri sköpun sjálfur.
Og til þess að flýta enn meir
þessu, sem hann vissi ekki hvað var,
hætti hann að leggja sér til munns
annað en fæðumauk, og Connie
mátti hvorki salta það né krydda á
nokkurn hátt. Soðin egg voru of
bragðljúf, kjöt of safamikið. Og
hann nærðist eingöngu á mjúku og
bragðlausu fæðumauki, sem hann
þurfti einungis að renna niður, og
hann vissi að nú færi hann að nálg-
ast eitthvert takmark, þótt hann
vissi hins vegar ekki í hverju það
var fólgið. Og hann þóttist sæll og
haming j usamur.
Connie var líka sæl og hamingju-
söm, og það var ekki laust við að
hún skammaðist sín fyrir það. Móð-
ir hennar heimsótti hana oft nú
orðið, var stundum yfir nóttina og
*vaf þá á legubekknum frammi í
dagstofunni. Þær ræddust oft og
lengi við. Móðir hennar hafði mestu
andúð á Norman, taldi hann sér-
góðan, og hafði andúð á dóttur
sinni fyrir að halda uppi vömum
fyrir þetta heimskulega tiltæki hans.
„Hlustaðu nú á mig, væna mín,“
sagði móðir Connie, „láttu hann
bara eiga sig, piltinn. Sjáðu bara til
hvort hann verður lengi að snaka
sér framúr, þegra hann fer að
svengja."
„En ég vil ekki vita hann þjást,
mamma.“
„Það er honum sjálfum fyrir
beztu. Og því í ósköpunum ertu
eiginlega að hanga hjá honum?“
„Ég elska hann, mamma. Og hann
er eiginmaður minn,“ svaraði
Connie.
„Eiginmaður — þó þó! Hann er
enginn maður, og hafðu það. Kjöt-
flykki og ekkert annað. Kemur
hann nokkurn tíma nálægt þér eins
og karlmaður?"
„Já, svo sannarlega. Það er ein-
ungis umheimurinn, sem hann er
að flýja. Öll þessi vandamál, sem
hann gat ekki leyst. Hann hagar
sér hvað það snertir eins og lítill
drengur. Ég verð að leggja mig fram
við að skilja hann.“
hlustalokurnar.
„Halló, tengdamamma!" var Nor-
man vanur að segja og um leið
brosti hann glaðlega. En hann
ræddi aldrei við hana; það var í
mesta lagi ef hann spurði hana
hvernig henni liði. Og það kom yfir-
leitt ekki fyrir að hann tæki af sér
hlustalokurnar til að heyra hvað
„Ég fæ ekki séð neina ástæðu til
þess. Láttu hann um að skilja sjálf-
an sig. Það er ekki eins og þú yng-
ist með árunum, gættu að því. Ef
ég væri í þínum sporum, léti ég
hann eiga sig og leitaði uppi ein-
hvern annan.“
Ekki var það þó alltaf, að þær
þrefuðu þannig. Lengst af sátu þær
og röbbuðu saman um daginn og
veginn, og smám saman færðist
samband þeirra í sama horf og verið
hafði áður en Connie giftist.
„Mamma er komin, Norman,“
kallaði Connie svo hátt að Norman
komst ekki hjá að heyra, þrátt fyrir
tengdamóðir hans hefði til málanna
að leggja.
Þau Angela og Larry Pervis litu
inn endrum og eins, en þegar þau
höfðu, eins og af skyldurækni, rétt
stigið inn fyrir þröskuldinn í svefn-
herberginu, settust þau að í dagstof-
unni og röbbuðu við Connie. Þau
voru vinir hennar enn sem fyrr, en
það var því líkast sem tognaði óðum
á öllum tengslum — þrenningin
hefur aldrei verið heppileg, hvað
langvarandi vináttu snertir. Eitt
sinn buðu þau Connie heim, og þá
kom á daginn að þau höfðu líka
boðið heim ókvæntum kunningja
sínum á hennar aldri svo þau yrðu
fjögur talsins. Kvöldið varð henni
óumræðilega þreytandi, hún hafði
ekki hugmynd um hvaða skilning
hún átti að leggja í þetta tiltæki
þeirra, og þó var enn lakara að hún
fann að hún hafði sjálf ekkert á
móti nánum kynnum af framandi
karlmanni og blygðaðist sín sárlega
fyrir ístöðuleysi sitt — og daginn
eftir átaldi hún Angelu harðlega
fyrir það í símanum að hafa vitandi
vits reynt að fá sig til að gerast
Norman ótrú. En svo leið það hjá,
og þau heimsóttu hana eftir sem
áður, og þó að ljóst væri að þau
álitu ekkert annað ganga að Nor-
man en hengilmænuhátt og dáð-
leysi, gerðu þau ekki neina tilraun
til þess aftur að koma henni í kynni
við aðra karlmenn.
Connie var hvað eftir annað að
því komin að fá sálfræðing til að
athuga Norman, en þegar á átti að
herða, gat hún ekki með neinu móti
fengið sig til þess. Hún var ákaf-
lega fátöluð og fálát í starfi sínu
nú orðið, en afkastameiri en nokkru
sinni fyrr, og í byrjun marzmán-
aðar fékk hún launahækkun. Þeg-
ar hún sagði Norman það, brosti
hann í viðurkenningarskyni, en
engu að síður fann hún að hann
hafði ekki minnsta áhuga á því.
Hún gældi við þá uppástungu
móður sinnar að láta hann sjá um
sig sjálfan og vita hvernig færi.
Ekki sjálfrar sín vegna, sagði hún
við sjálfa sig, heldur hans vegna.
Loks gerðist það eitt föstudags-
kvöldið, að hún bar honum ekki
neinn mat. Hún sat döpur og ein-
mana yfir sínum eigin kvöldverði,
og hver munnbiti vakti með henni
samvizkubit og sektarkennd. Ekki
minntist hann neitt á mat það kvöld.
Þegar hún lagðist allsnakin hjá hon-
um, bjóst hún við að hann mundi
spyrja um mat, en hann gerði það
ekki. Ekki heldur á laugardaginn,
en þegar leið á sunnudaginn, og hann
hafði ekkert innt hana eftir mat,
brast hana kjark. Hún bar honum
margfaldan skammt af maukinu, og
hann gerði því skil að miklu leyti.
En hann minntist ekkert á það að
hann hafði verið matarlaus í nærri
tvo sólarhringa.
Miðvikudaginn næstan á eftir til-
kynnti Norman henni að hann vildi
ekki að hún rekkjaði hjá honum
lengur. Það truflaði hann, sagði
hann, og þegar hann fann fyrir hör-
undi hennar gegnum náttfötin, þótti
honum það hrjúft eins og sandpapp-
ír, sagði hann. Nú vildi hann rjúfa
síðustu tengslin við umheiminn,
mælti hann enn fremur, snertiskynj-
unina. Þetta mælti hann án nokk-
urrar tilfinningasemi, hlutlaust og
fræðilega, rétt eins og hann væri
að leggja einhverjum öðrum en sjálf*
um sér lífsreglurnar af læknislegri
nákvæmni. Hún grét, en honum
varð ekki hvikað, og hún varð að
gera sér að góðu að sofa á legu-
bekknum frammi í dagstofunni.
Hann vildi ekki einu sinni leyfa
henni að baða sig eða dyfta framar.
Hún beið þess að honum kynni að
snúast hugur, en því var ekki að
heilsa; hún bað hann þess á hverju
— VIKAN 14. tbl.