Vikan - 04.04.1963, Blaðsíða 51

Dægur Óttans. Framhald af b!s. 29
Júlía uppgötvaði, að hún gat
hlegið í öllum þeim glundroða, sem
alltaf var ríkjandi eftir hverja
skurðaðgerð. Hún minntist þess, að
einu sinni hafði farið um hana
hrollur, er hún virti fyrir sér, hvern-
ig grisjun og sáraumbúðum, sprautu-
glösum og rauðblettuðum blóðflösk-
um ægði saman. Það mundu líða
að minnsta kosti tvær stundir, áður
en aftur yrði hægt að framkvæma
skui’ðaðgerð þarna. Hún þráði að-
eins að komast í rúmið sitt í hjúkr-
unarkvenníbústaðnum — og í hug-
anum fór hún yfir hvert atkvæði,
sem Andy hafði sagt við hana að
skilnaði.
„Heldur þú, að Sloane láti okkur
sleppa í þetta skipti?"
„Annars hárreyti ég hana,“ sagði
Vicki. „Hún hefur sjálf verið skurð-
stofuhjúkrunarkona einu sinni, þó
að minnsta kosti tuttugu ár séu nú
liðin síðan. Hún veit ósköp vel,
hvað það táknar að vera að sálast
úr bakverk.“ Hún þagnaði snögglega,
þegar sjálf yfirhjúkrunarkonan kom
inn frá ganginum.
Þótt Emily Sloane væri orðin
fimmtug, var hún enn teinrétt og
léttstíg eins og ung stúlka. Enginn
hershöfðingi hefði getað borið ein-
kennisbúninginn sinn með meiri
virðuleika en hún, og enginn starfs-
maður sjúkrahússins (ofan frá Mar-
tin Ash og niður úr) naut meiri virð-
ingar en hún — eða vakti meiri
ótta annarra. Eins og flestar góðar
hjúkrunarkonur hafði Emily unnið
sig upp smám saman. stig af stigi,
án þess að nokkur veitti henni að-
stoð að tjaldabaki. Það var eitthvað
óvenjulegt við yfirbragð hennar,
cins og tíminn hefði enginn áhrif
á hana, og hún var eitthvað svo
hlédræg í fasi, eins og hún hefði
fyrir löngu dregið sig í hlé frá dag-
legu lífi. Eins og venja hennar var
hafði hún ekki komið nálægt skurð-
stofunni, fyrr en læknarnir voru
farnir. Nú var hún reiðubúin að taka
stjcrnina í sínar hendur.
„Talbot og Ryan — þið getið tekið
ykkur frí núna.“Hún talaði lágt og
rólega, en valdsmannstónninn í
röddinni var eins og keyrissmcllir.
„Hvor ykkar á að vera á verði í
nótt?“
„Það er ég, ungfrú Sloane," svar-
aði Júlía ósjálfrátt. án þess að skipta
sér af því, að Vicki hafði gefið henni
olnbogaskot. „En ég er fús til að
vera hér áfram, ef ég get orðið yður
að liði.“
Þegar Emily brosti, eins og hún
gerði í þetta skipti, kom hún Júlíu
til að hugsa um ýmislegt; erfiðleik-
ana á námsárunum, fyrstu krufning-
una, sem hún hafði verið viðstödd
og hafði haft þau áhrif á hana, að
hún hafði fallið í öngvit umsvifa-
laust, og heimþrána, sem hafði þjáð
hana. Hún var þá enn of ung til að
gera sér grein fyrir, að starfshrynj-
andi sjúkrahússins mundi brátt
koma í staðinn fyrir þörfina fyrir
heimilislíf, og hún hafði einnig verið
of upptekin af sjálfri sér til að
skilja, að starfið, sem hún hafði val-
ið, gat fengið einstaklinginn til að
gleyma þörfum sjálfs sín.
Það var eins og allar þessar end-
urminningar rynnu saman í Emily
Sloane, er hún stóð þarna fyrir
framan hana, hvítklædd og háttvís.
Henni virtist á köflum erfitt að
trúa því, að yfirhjúkrunarkonan
væri lifandi vera. Rætnar tungur
sögðu líka, að hún væri ekki til
fyrir utan hinn hvíta búning sinn —
hún hefði sett aukahitamæli á þann
stað, þar sem hjartað ætti að vera.
En jafnvel eindregnustu andstæðing-
ar hennar gátu ekki neitað því, að
hún var fyrirmynd hjúkrunar-
kvenna.
„Ungfrú Ryan finnst ekki, að þér
eigið að taka meir að yður en
þér eruð neydd til,“ sagði Emily
Sloane, ,,og hún veit, um hvað hún
er að tala. Farið þér nú bara til
herbergis yðar, ungfrú Talbot. Þér
fáið vafalaust fullnægt löngun yðar
til starfa, áður en nóttin er á enda.“
Þegar Emily var orðin ein í skurð-
stofunni og leit yfir glundroðann
þar, andvarpaði hún feginsamlega.
Hún hefði getað kallað á hvern
þeirra tólf nema, sem voru undir
stjórn hennar, með því einu að taka
— Ég segi þér það í sjöunda sinn,
þetta er ekki sígarettukveikjarinn,
heldur sturturnar!
símann, en hún hafði nautn af því
að taka til á eigin spítala — og
það með þvílíkum hraða, að nemarn-
ir höfðu fengið svima af aðdáun. Af
einhverri ástæðu var hún alltaf á-
nægðari, þegar sérstaklega mikið
var að gera. Þegar hún hafði nú
ríki sitt út af fyrir sig, gæti hún
meira að segja látið svo sem hún
væri alheil og velupplögð til starfa.
Hún hafði heldur ekki verið sér-
staklega þjáð síðan um morguninn,
og þótt hún vissi með sjálfri sér,
hver væri ástæðan íyrir þrautu.n-
um — - hún var ekki í neinum vafa
að því leyti — var enn auðvelt að
gera sér í hugarlund, að ótti henn-
ar væri ástæðulaus. Það mundi
verða nógu snemmt að horfast í
augu við sannleikann morguninn
eftir, þegar hún fengi að vita um
árangurinn af prófuninni. I kvöld
var einungis um það að ræða að
bretta upp ermarnar og ljúka ræst-
ingunni sem allra fyrst.
Framhald i næsta blaði.
RAFMAfíNSELDAVELAR
MARGAR GERÐIR
35 ÍRA ICI1\SI.A
Ódýrasta eldavélin á
markaðnum
Eldavélasett til innbygging-
ar í ný eða gömul eldhús, 2
gerðir, einnig með gióðarrist
Gerð 4403-4 fáanlegar með
3 eða 4 hellum, glópípu
eða steyptum (heilum),
klukku og Ijósi, glóðarrist
og hitaskúffu.
Gerð 2650 - 3
steyptar hellur,
auðveldar í hreins
un, með bökunarofni
H.F. RAFTÆKJAVERKSMIÐJAN HAFNARFIRÐI
VIKAN 14. tbl. — gj