Vikan - 22.08.1963, Blaðsíða 13

„Mig langar ekki heldur til að minnast
á það,“ sagði hann.
En orðin voru sögð engu að síður.
„Ég geri mér það Ijóst, að þú hlýtur að
fara,“ sagði hún að lokum. „En við getum
látið það lönd og leið í bili.“
„Getum við það?“
„Við verðum að gera það. Mér varð sam-
talið við Dmitri lærdómsríkt. Maður getur
ekki forðazt það, sem koma skal.“
HVAÐ þau Katyu og Grant snerti var
stefnan ráðin. Það leið ekki svo dagur, að
þau hittust ekki.
Hún trúði honum fyrir öllu, sagði hon-
um allt. Um Rodion. Um starf sitt. Um tor-
tryggni stjórnarvaldanna í hennar garð. Þeg-
ar hún hafði sagt honum allt sem viðkom
henni sjálfri, varð henni að orði: „Það var
þess vegna, sem ég gat ekki varizt neinum
af rökum Dmitri, þegar við ræddumst við.
Hann spurði mig hvort hann ætti nokkra
framtíð fyrir höndum, sem framtíð gæti
kallazt, eftir að hann hefði verið dæmdur
til dvalar í betrunarskóla. Hann gerði sér
ljóst, að hann yrði alltaf tortryggður. Og
ég gat ekki fullvissað hann í einlægni um
hið gagnstæða, því að ég vissi það af sárri,
eigin raun, að hann hafði rétt fyrir sér. Og
það eins, þótt ekkert yrði að minni persónu-
legu afstöðu fundið, heldur aðeins eigin-
manns míns.“
„Ég skil. Eitthvað þessu svipað hafði ég
einmitt gert mér í hugarlund. Og nú skil
ég það einnig, að við verðum að vera hálfu
varkárari en nokkru sinni fyrr.“
„Það er ekkert framar að óttast. Ekkert
skiptir máli framar. Að sjálfsögðu vörumst
við að vekja á okkur athygli að óþörfu. En
Framhald á bls. 50.
— — Um leið og
hann kom fyrir leiti,
sá hann hermennina.
Hann nam staðar,
lá hreyfingarlaus bak
við stein. Eftir
nokkkra stund tók
hann að hörfa undan.
VIKAN 34. tbl. — -JO