Vikan - 22.08.1963, Blaðsíða 34

yfir skotmarkið, gusu ótal dökkir
reykjarhnoðrar upp úr loftvarn-
arbyssunum og kúlurnar hvinu
allt í kring.
Sprengjulestarhlerarnir opnuð-
ust!
Virkið kipptist til í Joftinu og
allt í einu varð Kelly þess var,
að aðstoðarflugmaðurinn greip
til hans. Hamingjan góða — hann
er orðinn brjálaður! hugsaði
Kelly og sá að andlit hans var ná-
fölt eins og dánargríma og lieyrði
hann öskra hásum rómi i hljóð-
nemann: „Burt . . . burt úr þessu
víti . . . hurt . . .“
Fleira sagði hann ekki í bili,
því að hæjtri hnefi Kellys skall
leiftursnöggt og hart á kjálka
hans og hann seig saman í sæt-
inu að svo miklu leyti sem ör-
yggisbeltin leyfðu. Kelly þótti
sem eilífð löng hefði liðið, þegar
hann lieyrði loks rödd sprengju-
varparans í eyrnafónunum til-
kynna að allt væri í lagi, og fann
virkið hækka sig í lofti um leið
og það var laust við hinn þunga
og hættulega drápsfarm sinn.
Iíelly beindi stýrinu liart til
vinstri og um leið og virkið tók
krappa beygjuna til baka, sá hann
þá sjón, sem hann mundi aldrei
gleyma.
Annað fljúgandi virki koin út
úr eldinum frá loftvarnarbyss-
unum, en tók beygjuna þveröfugt
og stefndi heint á þá. Stefnið
hafði verið skotið af þvi, og nú
nálgaðist það þá eins og helsærð
ófreskja.
Kelly dró að sér stjórnvölinn
eins hart og hann frekast mátti
og bjóst við árekstrinum í sömu
andrá, en í stað hins ógnþrungna
höggs fór snarpur rykkur um
skrokk virkisins og siðan flaug
það áfram, eins og ekkert hefði
í skorizt. Hann heyrði rólega
rödd i hlustarfónunum. „Snerti
sprengjulestarhlerana — reif
skyttubyrgið með skyttunni und-
an skutnum.“
Sem snöggvast fann Kclly til
flökurleika, en sigraðist á hon-
um von bráðara. Hann tók á því,
sem hann átti til og innan skannns
flaug hann heim á leið í fylking-
arbroddi þeirra fljúgandi virkjá,
sem enn voru eftir í deild hans.
Það var löng leið til baka, óend-
anlega löng, og það eitt víst, að
orrustuflugvclar fjandmannanna
mundu gera að þeim liarða hrið,
áður en sú leið væri á enda. Hann
heyrði enn sömu, rólegu röddina
i hlustarfónunum. „Sprengjulest-
arhlerarnir hafa rifnað af.“
Þá vissi hann það.
Síðastliðna tvo mánuði hafði
það, sem gerðist í þessu árásar-
flugi til Schweinfurt, ásótt hann
hvað eftir annað. Hann hafði
dreymt þá - það var ekkert óeðli-
legt við það, að þeir atburðir vitj-
uðu hans í draumi, einu sinni,
eða oftar og þá með löngu milli-
bili, en hann hafði dreymt þetta
hvað eftir annað, nótt eftir nótt.
Það var jafnlengi, sem hann hafði
átt í höggi við þennan stöðuga
vafa 0£f hik, sem gerði iionum
illkleift að taka nokkra ákvörð-
un, og enn örðugra að framkvæma
það, sem liann þó vissi réttast.
Síðast þegar liann ók út á flug-
völlinn fyrir nokkurri stundu.
Hann hafði beinlínis átt í þræt-
um við sjálfan sig. Taktu þessu
rólega, Kelly. Ekki neitt heimsku-
flan. Þú ert að öllu leyti eins
fær flugmaður og þú hefur nok k-
urntíma verið. Kannski enn fær-
ari. Þig hefur aldrei lient neitt
slys ekki einu sinni óhapp.
En honum hafði ekki tekizt að
sannfæra sjátfan sig. „Hvern
ertu að reyna að blekkja,“ spurði
hann. „Þú hefur séð fara þannig
fyrir öðrum. Og nú er röðin ein-
faldlega lcomin að þér. Og þér er
eins gott að viðurkenna það, áður
en það er um seinan. Farðu úr
einkennisbúningnum áður en þú
verður sjálfum þér að hana —
og það sem verra er, öðrum
líka.“
„Hef éft ekki sagt, að þér hafi
ekkert farið aftur?“ spurði hann
sjálfan sig.
„Einmitt það . . . Hvers vegna
geturðu ekki sofið nema þú neyt-
ir sterkra svefnlyfja? Og livað
veldur þessuin óliugnanlegu
draumum, sem stöðugt ásækja
þig? Og livers vegna saztu stjarf-
ur og ráðþrota við stjórnvölinn,
þegar þú mættir orrustuþotunni,
þarna um daginn “
„Það varðaði ekki nema hrot
úr andrá. Þú áttaðir þig strax . . .“
Orrustuþotan hafði komið út úr
skýjaþykkni, flogið beint fyrir
liann og síðan horfið inn i skýja-
þykkni. aftur Það hafði ekki tekið
nema brot úr andrá, en í þeirri
sömu andrá hafði Iíelly ]iótt sem
hann sæi laskaða virkið koma
æðandi beint á hann.
„Víst tókst þér að átta þig
strax. En brot úr andrá getur
nægt til þess að ]>ú sért dauða-
dæmdur maður, þegar þú situr
undir stýri í flugvél. Og ekki að-
eins þú, heldur og öll áhöfnin og
farþegarnir. Hvernig geturðu
verið viss um að ekki fari aftur
eins fyrir þér, þegar bráð hætta
steðjar að næst — og hvað þá?“
„Allt 1 lagi, ég verð að sætta
mig við það,“ hafði Kelly sagt
við sjálfan sig, þegar hann steig
út úr bílnum við flugstöðina. Að-
eins i ]ietta eina skipti, og svo
Iiætti ég fyrir fullt og allt. Von-
andi kemur ekkert fyrir, og þegar
maður er lentur á Tampa, fer
ég úr einkennisbúningnum.“
Það lá við að hann væri i sól-
skinsskapi, þegar hann kom inn i
afgreiðslusalinn. Eins og þeirri
fargþungu byrði, sein á honum
liafði hvílt síðustu vikurnar,
væri skyndilega af honum létt.
Kl. 2:29:37 síðd.
„Hvað sagðirðu? spurði Iíelly.
Lee aðstoðarflugmaður laut
nær honum, vætti varirnar og
reyndi að segja eitlhvað, en rödd-
in brást honum. Um leið skall
hægri linefi Kellys leiftursnöggt
og hart á vinstri kjálka hans, og
aftur um leið og höfuð hans
rykktist aftur á bak, og þá svo
hart, að froðan spýttist út úr
vitum hans þegar hann hneig
niður í sætinu eins og öryggis-
beltin leyfðu.
Mér þykir leitt að ég skuli
neyðast til að leika þig svona
harkalega, félagi, hugsaði Kelly.
En þú hefðir ekki reynzt maður
til að hafa í fullu tré við þessa
bófa, og ég varð einhvernveginn
að koma í veg fyrir að þ'ú reynd-
ir að fljúga vélinni til Havanna.
„Hvern fjandann sjálfan mein-
arðu?“ öskraði Morelli.
„Ég ætla að fljúga vélinni til
Tampa,“ hvæsti Kclly kaldi milli
samanbitinna tannanna. „Nú er
það ég cinn, sem get flogið henni,
og ef þig langar til að þrýsta á
gikkinn, þá skaltu bara gera það,
helvizkur bófinn þinn.“
Sem snöggvast þóttist Kelly
eins og viss um að Morelli mundi
þrýsta á gikkinn. Það var eins
og hann fyndi á sér æðisgengna
reiði hans, og hann var við öllu
búinn — skothvellinum, sársauk-
anum og myrkrinu, sem þurrkaði
út alla skynjun og lif.
„Flugvél þrír-'einn-fjórir kallar
flugturninn á Ta,mpa“, mælti hann
rólega í hljóðnemann, og furðaði
sjálfan á að ekki skyldi heyrast
minnsti titringur í röddinni.
„Tveir bófar hafa reynt að ræna
flugvélinni, en lendum samt. Kall-
ið lögregluna á ...“
Hann lauk ekki setningunni, því
að hann var lostinn skammbyssu-
skeftinu við gagnaugað öðru
sinni. Hann lineig fram á stýrið,
barðist af öllum lífs og sálar-
kröftum við að halda meðvitund-
inni og hugsa skýrt um leið og
hann fann flugvélina stefna hart
niður á við og liann heyrði Mor-
elli öskra.
„Taktu stefnuna til Havanna
samstundis, bölvaður þrjóturinn
þinn. Annars skal ég skjóta þig í
hausinn, að niér heilum og lif-
andi...“
„Þú verður hvorki heill né lif-
andi til lengdar", hvæsti Iíelly
kaldi að honum, um leið og hon-
um tókst með allt að því ofur-
mannlegri áreynslu að rétta sig
upp í sætinu og sigrast á kvöl-
inni í höfðinu og ásókn magn-
leysisins og myrkursins. Hann
leit um öxl til Morelli; sá hvar
Joe stóð, gulgrænn í framan af
skelfingu á höllu gólfinu.
„Flugvélin skellur í sjóinn,
beint á stefnið“, kallaði Kelly
eins hátt og hann mátti. „Hefurðu
nokkurn tíma séð sjórekið lik,
Morelli? Þú verður varla sér-
lega fríður ásýndum, þegar þig
rekur að landi og marflærnar
hafa étið allt hold framan úr
þér og af fingrum þínum og tám.
Þá er þó skárra að skömminni
til að fá kúlu i hausinn og vita
ekki meir ... Skjóttu, helvízkur,
ef þú hefur kjark til!“
„Réttu flugvélina við ...“ vein-
aði Joe. „Réttu liana við!“
En þá sleppti Kelly kaldi báð-
um höndum af stýrinu og lagði
þær á lær sér. Þeir tóku báðir
eftir þvl, Joe og Morelli, og eins
fór það ekki fram lijá þeim,
að flugvélin stefndi liratt niður á
við. Það gat ekki verið nerna
um sekúndur að ræða, kannski
brot úr sekúndu, og þó að Mor-
elli væri harður í horn að taka,
stóðst hann ekki mátið. Rödd hans
var hás og skræk, þegar hann
tók til rnáls.
„Allt í lagi... til Tampa þá.
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ORKIN HANS NOAi
l»að er alltaf sami lcikurinn í hénnl Ynd-
isfríð okkar. Hún hefur falið örkina hans
Nóa einhvers staðar í hlaðinu og heitir
góðum verðlaunum handa þeim, sem getur
fundið örkina. Vcrðlaunin cru stór kon-
fektkassi, fullur af bezta konfckti, og
framleiðandinn er au.ðvitað Sælgætisgerð-
in Nói,

Nafn
HclmiU
Örkln cr á bls.
í*4
'2M
Síðast er dregið var hlaut verðlaunin:
SÓLRÚN KRISTJÁNSDÓTTIR,
Vífilsstöðum.
Vinninganna má vitja á skrifstofu
Vikunnar.
— VIKAN 34. tbl.