Vikan - 22.08.1963, Blaðsíða 33

'------ -- ----— - • -.........-
KELLY KALDI.
Framhald aí bls. 17.
elli, og það var auðheyrt á
röddinni að honum stóð ekki á
sama. „Ég nenni ekki að þrátta
við þig lengur. Annað hvort flýg-
urðu með okkur beinustu leið til
Havanna, eða þú kemur með okk--
ur liggjandi á grúfu, steindauður
með kúlu i hausnum. Þú ræður
sjálfur hvorn kostinn þú tekur,.
en þér er vissara að vera fljót--
ur að ákvarða þig!“
Hugsun Kellys tók smám sam-
an að skýrast. Það var eins og:
höfuðhöggið hefði dreift þoku
efasemdanna og hiksins úr huga i
hans. í fyrsta skiptið síðustu i
mánuðina var honum ekki ein-
ungis ljóst hvað hann ætti að i
gera, heldur og líka að liann
mundi gera það. Hann fann ekki
til liiks eða vafa. Á einni svip-
stundu var hann aftur orðinn
Kelly kaldi, sá Kelly-sem flogið
hafði sprengjuflugvélinni forðum
til Schweinfurt — og heim aftur.
Einkennilegt það. Einhvers
staðar undir yfirborði liugsan-
anna var því sem hvíslað að hon-
uni, að ef til vill gætu þeir at-
hurðir, sem þá höfðu nærri rið-
ið honum að fullu, orðið til þess
að bjarga honum nú.
„Láttu mig hafa stefnuna til
Havanna, Lee“, sagði hann eins
ög ekkert væri um að vcra.
„Þá ertu loksins farinn að
hugsa skynsamlega", sagði Mor-
elli. Þvínæst kallaði hann afllm-
í áhafnarklefann: „Þú ábyrgist
þau þarna aftur í, Joe!“
„Já“, svaraði Joe.
Kelly heyrði það á rödd hans,
að honum leizt ekki á þetta
ævintýri. Væri Joe þessi tekinn
réttum tökum, mundi auðvelt að
fást við hann, kjarkur hans mundi
bila, öldungis eins og kjarkur
Lees aðstoðarflugmanns hafði
bilað, þegar á reyndi. Lee fletti
sundur landabréfunum skjálfandi
fingrum. Kelly vissi ofurvel
stefnuna til Havanna. Hann hafði
einungis spurt til að vinna tima;
dýrmætan tíma, því að nú var
ekki nema tuttugu og sex min-
útna flug eftir til Tampa flug-
vallarins.
Nú gerðist það að Joe kallaði:
„Heyrðu — það blæðir iskyggi-
lega úr þessum náunga hérna, .
Morelli! Og eitthvað finnst mér
líka ískyggilegt við andardrátt
hennar, stúlkunnár. I-Ivað eigum
við að gera, ef annað hvort þeirra
hrekkur upp af í liöndum okkar?“
Það leyndi sér ekki að hann var
hræddur.
Þá er það ákveðið, hugsaði
Keelly með sér og beit hörkulega
á jaxlinn. Hann varð að koma
þeim, Maríu og Bender, sem fyrst
i hendur læknunum.
„Ætli mér standi ekki á sama
hvort þau hjara eða drepast",
kallaði Morelli til Joe. Þvi næst
sneri hann sér að Lee aðstoðar-
llugmanni. „Þú ert nokkuð lengi
;að finna út stefnuna, kunningi“,
sagði hann. „Kannski þú hafir
líka gott af að fá einn vef úti-
látinn á kjammann ..
Lee missti landabréfin úr hönd-
um sér. Hann laut fram, svit-
inn rann og bogaði af honum.
Hann reyndi tvívegis að segja
eitthvað, og það var ekki fyrr en
I þriðja skiptið, að ljonum tókst
að láta til sin heyra, þegar hann
iskýrði frá stefnunni.
„Hvað segirðu?“ spurði Keily.
Klukkan var 2:29:37 síðdegis.
tímánuður. Evan Kelly var
tréttrva þrjátíu og þriggja ára um
anorgii uninn, þegar hann lagði af
:sta@ með sprengjuflugvéladeild
sína n,np í þokuna yfir flugvell-
únum á Bretlandi. Þetta var fljúg-
:andi wiriki, B-17, sem höfðu feng-
ið skipun um að fljúga langt inn
:yfir :Þýzk, aland til árása. Langa
Jéið ,a® n'arki. Langa leið til
ibaka. -Og imestan hluta leiðarinn-
ar ,án fylg, dar orrustuflugvéla.
Fljúgandi virkin urðu því að
treysta eíngöiigu á sínar eigin
hyssur ■ sér til varnar.
Maímánuður- ,Þá var Evan Iíelly
grannur og hár vexti, með mikið
hráfnsvart hár, slétt andlit og
rólegt, íhugult augn aráð. Það var
þessi þögla ró, sem j-honum brást
aldrei á hverju sem gekk, sem
hann hafði hlotið -^jðurnefnið
fyríi, Kelly kaldí; Áhöfn fljúg*
andi vírkisins bar óskorað traúst
til hans. Hann brást ekki, hvort
heldur var að fljúga hina ákveðnu
leið að skotmarkihti eða heim
aftur.
Fljúgandi virkið var fullfermt
af sprengjum og benzini og því
seinfært upp úr þokunni, en loks
náði það þó þeirri hæð, sem til
var ætlazt, eftir að hreyflarnir
liöfðu yerið knúðir til hins ýtr-
asta á klifinu. Smám saman komu
hin fljúgandi virkin upp úr þok-
unni og fylktu sér unz deildin
var öll orðin ein samvirk lieild.
Kelly sá úr 20.000 feta hæð
þegar strönd Englands hvarf aft-
ur undan og meginlandið hlasti
við framundan. Það fór titringur
um liinn tnikla skrokk virkisins,
þegar skytturnar hleyptu af byss-
ununi til að sannfæra sig um að
þær væru í lagi.
„Ekki er veðrið amalegt", varð
Ivelly að orði við aðstoðarflug-
manninn.
Þessi aðstoðarflugmaður hét Ed
Noble, og þetta var í fyrsta skipt-
ið, sem hann tók þátt i árásar-
flugi. Hann kom í staðinn fyrir
Ollie Wilson, sem fengið hafði
botnlangabólgukast. Noble kink-
aði kolli, og Kelly veitti þvi at-
hygli að svitinn rann af enni
hans, það sem sá til fyrir ofan
súrefnisgrimuna.
Það getur tekið á taugarnaf,
Svona í fyrsta skiptið, hugsaði
Kelly.
Skotinarkið var enn langt und-
an þegar fyrstu þýzku orrustu-
flugvélarnar birtust. Það var eins
og þær væru dregnar flugliratt
á lóðréttum streng upp í loftið,
hver á eftir annarri, og á hroti
úr andrá höfðu þær fylkt sér til
atlögu. Um leið titraði loftið af
skothríðinni frá þeim; fljúgandi
virkin létu ekki á svari standa
og ramman púðurþef lagði íyrir
vit inn í stjórnklefanum.
„Guð minn almáttugur — hví-
líkur sægur,“ stundi Noble. Hann
sat sem stjarfur í sæti sinu, og
með lokuð augun.
Eitt af fljúgandi virkjunmn
hallaðist á annan vænginn, dok-
aði við hrot úr andrá eins og
það leitaðist við að ná jafnvægi,
en steyptist síðan beint niður
eins og logandi blysi væri varji-
að til jarðar. Kelly sá ekki neín-
ar fallhlífar í kringum það. Hon-
um varð litið á armbandsúr sitt.
Enn var stundarfjórðungs flug
eftir að skotmarkinu. Fljúgandi
virkið, sem hann stjórnaði, kiiopt-
ist allt í einu til, og Kelly vissi
hvað orðið hefði, áður en hann
heyrði rödd skutskyttunnar í
eyrnafónunum, sem tilkynnti að
virkið, sem fór næst á eftir þeim
í fylkingunni, hefði tætzt sundur
af sprengingu.
„Fallhlífar?“ heyrði Kelly sjálf-
an sig spyrja.
„Ekki get ég séð það,“ svaraði
skyttan.
Það var Paul Newman, sem
hafði stjórnað þessu virki. líelly
þótti, sem hann fyndi enn i vitum
sér ilminn af vindlinum, sem
þessi félagi hans hafði gætt hon-
um á í tilefni af því, að honum
hafði borizt sú gleðifrétt að heim-
an að kona hans hefði fætt lion-
um son.
Þeir flugu enn.
„Þrjár minútur að skotmark-
inu,“ sagði flugleiðsögumaðurinn.
Það urðu siðustu orðin, sem liann
mælti i þessu lífi. 20 mm sprengi-
kúla þaut i gegnum stefni virkis-
ins og sprakk inni í klefanum og
drap hann samstundis. Spreng-
ingin var svo hörð, að Iíelly þótti
sem hann væri sleginn með hamri
í liöfuðið. í sömu svifum hæfði
önnur sprengikúla einn hreyfil-
inn, sem tók óðara að brenna;
ósjálfrátt studdi Ivelly á rauða
rofann og fylgdist með því er
spaðarnir hægðu snúninginn unz
þeir stöðvuðust alveg. Tveir
snöggir rykkir gáfu til kynna að
sprengikúlur hefðu hæft aftur-
hluta virkisins, en það var eng-
inn tími til að athuga livaða tjóni
þær höfðu valdið, þvi að nú var
skotmarkið beint framundan.
Noble starði galopnum augum
framundan sér, eins og hann sæi
inn í einhvern annan ógnum
þrunginn heim. Hann tautaði eitt-
hvað í hljóðnemann, sem Kelly
gat ekki greint. Um leið og þá bar
CONSUL COBTIIMA
TAUNUS18M
CARDINAL
METSÖLUBÍLL
ÁNORÐURLÖNDUM.
Árgangur 1964 til afgreiðslu strax.
Verð frá kr. 146.000,00.
FORD-UMBOÐIÐ — SÍMI 2 24 70
SVEINN EGILSSON HF
VIKAN 34. IU. > 22