Vikan - 22.08.1963, Blaðsíða 37

halda fyrir eyrun.
Þegar allt var um garð geng-
ið, fékk hann leyfi til að læðast
inn til móður sinnar ... Fyrst
ætlaði hann varla að þekkja
hana, þar sem hún lá í rúminu
föl og þreytuleg. Djúpir skuggar
undir augum hennar, sem ann-
ars ljómuðu ávallt af gleði, báru
vott um þann sársauka, sem hún
hafði orðið að þola. En móðir
hans hafði ekki verið ung, það
hafði honum að minnsta kosti
fundizt, en Megan var svo ung
og sterk ...
Þegar hann bar bakkann inn
í stofuna, sat hún enn og las í
bókinni. — Ógleði á morgnana
stafar eingöngu af of spenntu
ímyndunarafli. Maginn er hita-
mælir á tilfinningarnar. Ef mað-
ur er svangur eða æstur, verður
maginn rauður og aumur; ef
maður er hræddur, verða slím-
himnur magans hvítar og kald-
ar og það orsakar ógleði. Auð-
vitað!
Og það var bein afleiðing af
þessu, að um morguninn lá
Megan og svaf vært með úfið
höfuðið á öxlum Davids. En hann
reyndi að hugsa ekki um þann
vott af ógleði, sem hann fann
fyrir í maganum. En ekki var
hann reiður neinum, honum
fannst hann ekki vera æstur eða
hræddur. Hann var bara með
ógleði.
Hann hafði auðvitað heyrt að
slíkt gæti komið fyrir. Að milli
konu og manns, sem voru bund-
in svo nánum böndum, gat kom-
ið upp eins konar fjarskynjun
samhygðar. En honum fannst
það hlægilegt. Það hljómaði eins
og ein af þessum kjánalegu
kenningum Megans, eins og til-
vitnun í einhvern kafla grænu
bókarinnar.
Eftir því sem tíminn leið, fór
David með mikilli leynd að lesa
slitnar síður grænu bókarinnar.
Megan hafði aldrei litið svo
hraustlega út áður, hún var tákn-
rænt dæmi um réttan hugsana-
gang. Þegar hún sigurviss var
komin á níunda mánuð með-
göngutímans, sagði hún David,
að hún óskaði eftir því að hann
yrði viðstaddur, þegar barnið
fæddist.
— Þá getur þú hrópað húrra
með sjálfum þér, sagði hún.
David lokaði augunum, svo að
hún sæi ekki þá skelfingu, sem
í þeim hlaut að speglast ... Hann
hafði að sjálfsögðu vitað, að öll
líkindi bentu til að hann yrði
beðinn að vera á þönum með
heitt vatn, og hann hafði þegar
gert sér í hugarlund, hvernig
hann myndi ganga fram og aftur
á gólfteppinu í stofunni. En að
hann í raun og sannleika ætti
að vera til staðar og vera við-
staddur atburð, þar sem hann
ætíð hafði álitið að aðeins ættu
að vera konur? Hinn tilfinninga-
næmi hugur hans var í uppnámi
og sjálfur varð hann fölur af til-
hugsuninni einni saman. Hann
lofaði að hann skyldi vera við-
staddur, en stuttu síðar fór hann
að hugsa í hljóði. Hann varð
spenntur og hugsandi. Sam-
kvæmt kafla þrettán voru á-
hyggjur neikvæð tilfinning. Það
sagði Megan hbnum.
— í sannleika sagt, sagði hún
eitt sinn eftir að hafa verið hjá
ljósmóðurinni. — Það er furðu-
legt, hve mikil læti sumar konur
gera út af svona algjörlega eðli-
legum atburði. Þaina voru þær
allar með brjóstsviða, bólgna
ökkla, magaveiki á nóttunni og
þjáðust af þreytu á miðjum dög-
um. Og allt saman sökum nei-
kvæðrar afstöðu. Allt saman af
því að þær hugsa niður á við.
David leit með skelfingu á
grænu bókina, þar sem hún lá á
kaffiborðinu. Hann mældi fjar-
lægðina frá borðinu til ofnsins
og var að því kominn að rétta
út höndina ... En hvað gagnaði
það? Einhvers staðar væri til
bók, sem gæti fullvissað Megan
um, að maður gæti einn alið upp
sitt barn. Einhvers staðar væri
að auki til bók, þar sem kennt
væri að venja pelabörn á já-
kvæðar hugsanir . . . því kennt
að hlæja á réttum tíma og gráta
á réttu andartaki.
— Þú ert þreytulegur, elskan.
Hallaðu þér aftur á bak og slak-
aðu svolítið á. Maturinn er næst-
um því tilbúinn. Ég skrepp
snöggvast upp í hálftíma og geri
slökunaræfingar, áður en ég bý
til sósuna.
— Þú gleymir bókinni, rumdi
í David, þegar hún var komin að
dyrunum.
Megan tók við bókinni og sendi
honum blítt bros, algjört og sigri
hrósandi. David lokaði augunum
og hugsanir hans hefðu áreiðan-
lega verið flokkaðar sem nei-
kvæðar.
Næsta dag vaknaði hann með
höfuðverk og um kvöldið, þegar
hann opnaði útidyrnar, var hann
enn með stöðugan og dynjandi
höfuðverk. Venjulega kom Meg-
an á móti honum fram í forstof-
una, og gómsætur ilmur frá ljúf-
fengum kvöldverðinum barst að
vitum hans frá eldhúsinu.
David stanzaði snögglega. Víði
sloppurinn hennar Megan lá á
stigahandriðinu . . . hafði ber-
Framhald á bls. 40.
~T5
VIKAN 34. tbl. — Q7
k