Vikan - 22.08.1963, Blaðsíða 36

Kannski hefurðu sagt satt áíSan
«
„Þá fljúgum við til Tampa“,
svaraði Kelly kaldi. „ÞaS er út-
rætt mál...“
„Allt 1 lagi... allt í lagi...“
öskraði Morelli.
Kelly vissi að hann mátti ekki
eyða broti úr sekúndu lengur í
þras. Með erfiðismunum lagði
hann aftur liendur á stýrið og
tók að stöðva hrap vélarinnar
og náði henni láréttri með ýtr-
ustu varkárni. Þegar það hafði
tekizt, gerði hann ekki neina til-
raun til að draga úr veltu lienn-
ar í stormsveipunum. Enn var
tuttugu og einnar minútu flug
til Tampa.
Hann heyrði Morelli lesa sér
bölbænir, en nú þrýsti hann ]ió
skammbyssuhlaupinu ekki lengur
í 'hnakkagrófina. „Þú ert ekki
SIGILDAE
MEÐ ^MYNDUM
FÁST í NÆSTU
VERZLUN.
sloppinn, kunningi, þó að 'þetta
samkomulag hafi náðst", urraði
hann. „Ég leyfi þér einungis að
lenda á flugvellinum í Tampa,
svo að þú getir losað okkur við
farþegana og tekið benzín, og
svo höldum við beint til Havanna.
En ég held byssuhlaupinu að
þér á meðan ó þvi stendur, skil-
urðu það. Og ef þú reynir ein-
hver undanbrögð, hika ég ekki
við ... þú skilur það líka“.
„Ekki fyllilega maldaði Iíelly
kaldi í móinn. „Þau tvö, sem þú
barðir i rot, þurfa að komast í
læknishendur. Og eins er um
hann þarna, aðstoðarflugmann-
inn minn. Þegar frá því hefur
verið gengið, skal ég fljúgá með
þig til Havanna, en ekki heldur
fyrr, Morelli...“
„Allt I lagi“, svaraði Morelli,
sem virtist vera að ná sér eftir
hræðsluna. „Þú hefur samband
við þá í flugturninum og segir
þeim að þetta, sem þú sagðir
þeim hafi verið grin eitt, og að
þeir skuli ekki gera neinar ó-
venjulegar ráðstafanir. Annars
er úti um þig, kunningi. Ég hætti
ekki á neitt, það geturðu bölvað
þér upp á“.
„Ég skal segja þeim það“, sagði
Kelly kaldi ofur rólega.
Iívölin í höfðinu eftir seinna
höggið var sárari en nokkru
sinni fyrr. Kelly kaldi hugsaði
vandlega sitt ráð i einstökum at-
riðum. Fyrst varð hann að koma
farþegunum í örugga höfn. Sjá
um að þau þrjú af áhöfninni
væru flutt frá borði. Og þegar þvi
væri lokið, kæmi röðin að þeim
bófunum Morelli og Joe.
Klukkan var 2:43:00 síðdegis.
Framundan öskraði hátalarinn
í flugturninum: „Flugturninn á
Tampa kallar flugvél þrír-einn-
fjórir. Fljúðu að, þrír-einn- fjór-
ir ...“
Kl. 2:57:15 síðd.
Flugvélin tók brautina, hoss-
aðist lítið eitt og það hvein i
hjólbörðunum um leið og dró úr
bruninu. Bílar komu fram úr
skuggunum og virlust vera í
kappakstri við vélina, þegar hún
rann inn ó stæðið. Kelly kaldi
fann hlaupi skammbyssunnar enn
þrýst í hnakkagróf sér. Þau Lee
Strange, María Burke og Mark
Bender lógu í sætunum aftur í
farþegarýminu — Joe hafði dreg-
ið þau þangað, en Morelli beint
skammbyssunni að óttaslegnum
farþegunum á meðan.
Stigajium var ekið upp að hlið
flugvélarinnar. Bílarnir héldu sig
spölkorn frá. Kelly kalda hafði
tekizt að koma þeim í flugturnin-
um í skilning um það á hálfgild-
ings dulmáli, að ekki skyldi geng-
ið til atlögu við bófana fyrr en
farþegarnir og þau þrjú af á,höfn-
inni væru örugglega frá borði.
Enn lieyrðist röddin i hátalaran-
um á flugturninum, hraðmælt-
ari og ákafari en áður:
„Turninn kallar þrir-einn-
fjóra.. Farþegarnir komnir frá
borði. Benzínbilarnir á leið-
inni . . .“
„Allt i lagi“, sagði Morelli. „Við
tökum ekki neittt benzín. Af stað
tafarlaust, skilurðu það!“
Kelly kaldi hafði hálft í hvoru
búizt við þessu. „Þá það,“ svaraði
liann rólega.
Flugvélin hélt út á brautina
aftur, bilarnir kornu á eftir henni
í rigningunni, Kelly jók benzín-
gjöfina, hreyflarnir öskruðu og
regnið buldi á framrúðunni þegar
brunhraði vélarinnar jókst.
Tvö þúsund fet út á brautar-
enda, hugsaði Kelly kaldi. Nú má
ekki neinu skeika.
Öll tök hans á stjórntækjum
vélarinnar voru hröð og örugg.
Nú reyndi á alla þá leikni og
þekkingu, sem hann hafði til-
einkað sér á fhigi sínu í þrjá ára-
tugi. Engu mátti muna, ekki
minnsta broti úr sekúndu, allra
minnsta ,hik gat orðið til þess
að flugvélin stæði samstundis I
björtu bóli. Hann heyrði Mor-
elli öskra í eyra sér: „Komdu þér
á loft, mannfjandi!“ Nú ... heyrði
Kelly kaldi hvíslað snöggt hið
innra með sér.
Flugvélin lyftist af brautinni,
eins og hún tæki undir sig stökk,
skall niður aftur, annar væng-
broddurinn snart brautina leift-
ursnöggt og Kelly kaldi lyftist í
sætinu þegar hún snarstanzaði.
Morelli hafði kastazt út að hlið-
arþili stjórnklefans, og lá þar á
grúfu á gólfinu, en Joe hafði
skollið harkalega utan í bita og
þurfti ekki meira með. Kelly
kaldi rétti út fótinn og sparkaði
hart og snöggt í höfuð tylorellis,
þegar hann teygði út höndina
eftir skammbyssunni, sem honum
hafði orðið laus í fallinu.
Að þvi búnu spennti Kelly
kaldi af sér öryggisbeltin og reis
úr sætinu. „Þá er þessum leik
lokið, Morelli,“ sagði hann. „Það
verður ekkert úr þessu Havanna-
flugi á næstunni“.
Lögreglumennirnir komu um
borð. Þess mátti enn sjó greini-
leg merki á andlitum þeirra, að
þeim hafði verið meira en nóg
boðið, þegar Kelly greip til sinna
ráða. Það voru blaðamenn i fylgd
með þeim, og þeir spurðu Kelly
strax hvernig honum' liði eftir
þetta glannalega heljarstökk.
„Eins og bezt verður á kosið“,
svaraði Kelly kaldi ofur rólega.
„Er nokkuð til í því að þú sért
að hugsa um að hætta að fljúga?“
„Ég, nei... það er ekkert hæft
í því“, svaraði hann. „Síður en
svo ...“
Klukkan var 3:11:02 síðdegis.
Hann stóð úti í horni i af-
greiðslusalnum og reykti vindl-
ing sinn. Hann átti að fljúga vél
212 til Houston með fjögurra
manná áhöfn og sextiu og átta
farþega innanborðs.
„Átt þú að fara með Keelly
kalda? “ heyrði liann spurt
frammi í dyrunum.
„Já“, svaraði Lee Strange að-
stoðarflugmaður, og það var
stolt í röddinni, þegar hann bætti
við. „Hann bað þess sérstaklega
að fá mig með. Ég get sagt þér
það, að sá gamli krummi verður
enn í lofti, þegar þið hinir verðið
komnir í mjólkurflutninga til
tunglsins — og þú getur hengt
þig upp á það, að ég verð með
honum ...“
★
HANN Á LÚXUS-
KONU.
Framhald af bls. 20.
ætla að gifta mig og hætta að
vinna, auðvitað." En hve margar
þeirra gera nokkra tilraun til að
kynna sér starfið, sem bíður
þeirra þá — starf húsmóðurinn-
ar og móðurinnar? Margar þeirra
ná settu marki og komast í hjóna-
bandið og komast þá fljótlega að
raun um, að „húsverkin séu leið-
inleg!“
Sú kona, sem vinnur húsverk-
in með hangandi hendi og án þess
að gera lífið bjartara og auðveld-
ara fyrir mann sinn og börn, sú
sem lítur á það sem sjálfsagða
skyldu eiginmannsins að sjá fyrir
henni, sú sem lítur á hjónavigsl-
una sem nokkurs konar ævilanga
líftryggingu — er hún ekki lúx-
uskona á vissan hátt? Hún legg-
ur ekkert af mörkum sjálf, en
krefst alls af öðrum ■— eiginmann-
inum!
Húsmæðrakennari lét eitt sinn
þau orð falla í minni viðurvist
að enginn maður ætti að kvænast
án þess að krefjast vottorðs upp á
kunnáttu á heimilishaldi af kær-
ustunni. Sumum finnst það nú
kannski heldur um of róttækt,
en hugsi maður um, hve mörg
hjónabönd hafa farið illa vegna
skorts á kunnáttu uin undirstöðu
heiinilishalds og þá ekki síður
fjárhagslegan rekstur þess — og
gætu báðir partar tekið það til
sín -—• er þetta ekki svo fráleitt.
Það getur enginn haldið heimili,
sem ekkert kann til þess og það
kunnáttuleysi hefur orðið mörg-
um eiginmanninum dýrt. ☆
EITT ER KENNING -
ANNAÐ REYND.
Framhald af bls. 9.
Megan í faðm sinn, hann gróf
andlit sitt í ilmandi hár hennar
og tautaði sundurlaus ástororð.
Allur skáldskapur sálar hans, öll
tilfinning hjarta hans og öll hans
óendanlega ást blasti við henni.
Hann langaði mest til að krjúpa
við fætur hennar og tilbiðja
hana.
Ekkert var til, sem hann ætl-
aði ekki að gera fyrir hana. Hann
ætlaði að gæta hennar og vernda
hana. Hún varð að hvílast, hún
varð að gera allt, sem hugsan-
legt var til að vernda heilsu sína.
Hann vildi, að hún sæti kyrr,
alveg grafkyrr, og síðan ætlaði
hann fram og laga tesopa fyrir
hana. Hann ýfði á sér hárið, þar
til að það stóð beint upp í loftið,
og í hátt enni hans komu djúpar
áhygg j uhrukkur.
Megan hló og teygði sig eftir
grænu bókinni. — Ég vísa í kafla
fimm, byrjaði hún. — Barns-
fæðing er það eðlilegasta fyrir-
brigði, sem þekkist. Konunni
hefur verið ætlað þetta hlutverk,
sem er hámark hamingju henn-
ar. Sársauki við fæðingu er bein
afleiðing ofmenningar, stafar
beinlínis af röngum hugsana-
gangi, afleiðing ótta og fáfræði
... að fæða barn ætti að vera
jafn auðvelt og að gleypa eina
möndlu.
David gekk hugsandi fram í
eldhúsið og setti vatn í ketilinn.
Hann minntist þeirrar nætur, er
yngri bróðir hans, Gareth, fædd-
ist. Allir höfðu reynt að koma
David út úr húsinu, en hann var
orðinn sextán ára gamall og svo
sem ekkert barn, hafði hann sagt
þeim. Hann var kyrr í herberg-
inu sínu og reyndi að útiloka sig
frá öllum hljóðum með því að
gg _ VIKAN 34. tbl.