Vikan - 29.11.1963, Síða 45

þau væru eitthvað óstyrk yfir
því.
— Veit læknirinn ekki, livar
þið eruð? spurði Matt.
— Nei, það gerir hann ekki,
játaði Joan.
— Þið getið hringt.
— Það þýðir ekkert, svaraði
Raven. — Þessi bölvaður storm-
ur hefur eyðilagt línuna. Nú,
jæja, við verðum þá að fara
hringinn í hilnum. Ég verð að
hiðjast afsökunar ef við höfum
verið of ágeng, Matt. Komdu
eiskan.
Davíð roðnaði aftur. Hann
vissi, að það þurfti ekki að hafa
neina þýðingu. Raven kallaði
alla elskuna sína. En hann
þoldi samt ekki að hlusta á það.
Matt sagði liægt. — Ef læknir-
inn verður hræddur, þá er vízt
bezt að ég fari með ykkur yfir.
— En þú sagðir að það væri
ekki óhætt.
— Það gegnir öðru máli ef
það er fyrir lækninn, sagði Matt
rámur.
Hann fór upp til að klæða
sig. Joan horfði óákveðin á eft-
ir honum.
- — Heldurðu að það sé óhætt,
Alan?
— Sjálfsagt. Kallinn var hara
geðillur af því að við rifum
hann út úr rúminu. En svo tók
Raven eftir Davíð.
— Fyrirgefðu! En þér liefur
sjálfsagt sjálfum fundizt frændi
þinn gcðillur, svona stundum —
eða jafnvel meira en það? Svo
hló hann aftur ■— þessum and-
styggilega hæðnishlátri.
Davið svaraði ekki, en gekk
út að dyrunum og horfði út á
ána. Þá lagði einhver hönd á
handlegg lians. — Vertu ekki
reiður, Davíð, sagði Joan — ég
skal segja þér leyndarmál, því
að við höfurn alltaf verið svo
góðir vinir. Er þér ekki sama,
Alan, þó að ég segi honum það?
— Rg vil helzt að þú segir öll-
um það sem fyrst, elskan min.
En það varst þú, sem vildir að
pahiji þinn frétti það fyrstur
manna.
—■ IJann fréttir það nú innan
stundar. Davíð, við Alan ætlum
að gifta okkur. Við ákváðum
það í dag.
Davíð gat séð í iiálfrökkrinu,
að augu hennar ljómuðu. Hann
vissi að hann átti að óska þeim
til hamingju, en hann kom ekki
upp einu orði. Þess í stað reif
hann sig lausan og liljóp út í
myrkrið.
— Hvað er að ... ? heyrði hann
Joan segja um leið og hann
fór út.
— Hann elskar þig, lcæra mín,
sagði Alan stríðnislega. — Ég
get ckki sagt að ég lái honmn
]>að. Hann hefur góðan smekk.
— I.áttu ekki svona .. .
Davíð lieyrði ekki meira.
Stormurinn og árniðurinn yfir-
gnæfði allt annað. En það var
hætt að rigna og hann sá allt
greinilega. Stuttu seinna var
gengið með lukt niður að ferj-
unni — Matl frændi var að huga
að ferjunni.
Svo lireyfðist Ijósið út á ána,
fram með kaðlinum. Báturinn
og mennirnir þrír voru eins og
dökkir skuggar, en þá greiddi
úr skýjunmn og hann sá bátinn
greinilega i tunglskininu og Iivít-
fyssandi vatnið umhverfis hann.
En í sömu andrá sá hann ann-
rn skugga hak við bátinn —
eittlivað sem byltist um úti í
ánni. Hann hljóp niður að ár-
hakkanum og reyndi að aðvara
þau. En hróp hans voru árang-
urslaus. Eða höfðu þau heyrt
til hans? Honum sýndist einn úr
bátnum lita aftur og koma auga
á liættuna — en þarna var tré
sem hafði rifnað upp og flaut
nú með miklum hraða niður
eftir únni.
Meðan Davíð stóð þarna, fest-
ist ein grein þess í kaðlinum,
en of langt frá bátnum til að
Matt gæti losað hana. Bátur-
inn hringsnerist þegar kaðall-
inn togaðist með trénu niður
eftir ánni. Tréð kastaðist til
og frá i straumnum og hálur-
inn hringsnerist og byltist i
vatninu. Davíð stóð ráðalaus og
hjóst þá og þegar við því, að
sjá flötum bátnum hvolfa.
Þá slitnaði kaðallinn i sund-
ur með háum bresti, sem heyrð-
ist í gegnum stormgnýinn. Tréð
losnaði og flaut áfram, en ljós-
ið á miðri ánni rak nú stjórn-
laust niður eftir Iienni.
Davíð sá sér til skelfingar að
hátinn rak með fleygiferð og
hann hélt sig heyra einhvern
kalla. En þá dró aftur ský fyrir
tunglið og hann missti sjónar á
Ijósinu.
Hann starði árangurslaust út
í myrkrið, en svo fylltist liann
örvæntingu og ætlaði að fara
að hlaupa niður með ánni, án
þess að vita hvað til bragðs
skyldi taka. En hann áttaði sig
og reyndi að lnigsa málið.
Hvernig mundi fara fyrir bátn-
um, og hvað var hægt að gera?
Skyldi frændi hans hafa ár-
arnar i bátnum? Davið hljóp
hratt heim að liúsinu, fann lukt
og kveikti ú henni og fór síð-
an út í bátaskýlið. Þar lágu ár-
arnar. Það hafði mátt búast við
því. Árarnar voru ekki notað-
ar, ncma þegar báturinn var
notaður til annars og tekinn
frá kaðlinum. En ef frændi hans
hefði tekið þær með sér núna,
horfði málið öðruvísi við . . .
Hann varð að reyna að vera
rólegur, hugsaði hann með sér.
Ef ekkert væri til að stýra bátn ■
um með, hvað yrði þá til bjarg-
ar?
Bátinn mundi reka niður eft-
ir ánni. Nokkur hluti hennar
lá milli hárra bakka, og þar
var svolitil von til að Matt gæti
náð i trjágrein, sem héngi út
af bakkanum og stöðvað bátinn
FRAMHALD Á BLS. 48.
Langar yður að breyta um hárgreiðslu?
Hringið og pantið tíma, og við greiðum
yður eftir nýjustu haust- og vetrartízku.
TJARNARSTOFAN - Tjarnargötu 10 - Sfmi 14662 HS
VIKAN 48. tbl. —