Vikan - 29.11.1963, Side 57

Allt fyrir yngstu kynslóíina
FORELDRAR! BÖRN!
KOMIÐ, SKOÐIÐ OG VELJIÐ Á MEÐAN
ÚRVALIÐ ER MEST
ALLS KONAR BARNALEIKFÖNG
Dúkkuhúsgögn
í ELDHLJS, BAÐ,
SVEFNHERBERGI,
BAÐSTOFU,
DAGSTOFU OG
DÚKKUVERZLANIR
með öllu tilheyrandi.
Ennfremur mikið úrval af jóla-
skrauti.
SÍMI 12631 F A FNIR SKÓLAYÖRÐUSTÍG 10
dropa í fjóra daga —ekki dropa.
En eftir það, sem gerzt hafði
uppi hjá Blanche, eftir að hún
hafði séð dýrslegan óttann í aug-
um hennar . . . Hún spennti greip-
ar til að reyna að stöðva handa-
skjálftann. Svo lagði hún hend-
urnar á borðið í sama tilgangi,
en jafnvel þótt hendurnar hættu
að skjálfa, gat hún ekki stöðvað
skjálftann hið innra með sér.
Augu hennar mændu á skáp-
inn, þótt hún vildi það ekki. Hluti
af refsingunni hafði verið að
hætta að drekka. Það hafði verið
erfitt í fyrstu, en svo sá hún, að
Blanche fór óðum fram, virtist
fá traust á henni aftur, og það
hafði verið þess virði. Þær höfðu
staðið saman, alveg eins og pabbi
hafði hvatt þær til . . . En nú —
nú var hún ein aftur. Einmana og
yfirgefin.
Hún var glötuð í helvíti, sagði
hún við sjálfa sig með snöggri
skelfingu, glötuð og dæmd að
eilífu. Vitfirring hennar hafði átt
rót sína í óttanum við að missa
Blanche, glata fyrirgefningu
hennar. Og það hafði einmitt ka 1-
að það yfir hana, sem hún hafði
óttast mest. Hvaða máli skipti
þetta þá allt nú? Nú yrði ekki
aftur snúið, hvorki nú né síðar.
Hún stóð hægt á fætur og gekk
þvert yfir eldhúsgólfið með
spenntar greipar.
Hún nam staðar fyrir framan
skápinn, leit á hann . . . Leit . . .
Hvaða gagn var að þessu? Var
það ekki allt tilgangslaust? Svo
sleit hún hendurnar snögglega
sundur, seildist upp að skáphurð-
inni og opnaði hana . . .
Um leið og Edwin fór úr stræt-
isvagninum og leit upp eftir
brekkunni, var kveikt á götuljós-
unum. Sólin var gengin til við-
ar, en þó ekki orðið aldimmt.
Edwin hélt af stað upp brekkuna.
Hann hafði loks ákeðið að fara
frá Del, því að hann þoldi ekki
lengur við í návist hennar. Hann
þoldi ekki einu sinni tilhugsun-
ina um hana. Hann varð að halda
lífi, og þetta átti að vera tilraun
hans til að rættlæta sig. Hver
maður varð að bjargast af eigin
rammeik. Það var lögmál heims-
ins. Hann hafði hugsað þetta í
tvo daga, unz honum varð ljóst,
að þetta var eina leiðin. Jane
Hudson átti peninga, eða hafði
að minnsta kosti aðgang að pen-
ingum, svo að hún gæti hjálpað
honum áleiðis. Hún hafði jafn-
vel lofað honum peningum og
starfi líka, og hún var honum
skuldbundin að þessu leyti. Hann
var staðráðinn í að neyða hana
til að borga.
En þegar hann var kominn að
heimkeyrslunni á Hudson-húsinu.
var einbeitni hans næstum öll
rokin út í veður og vind. Kjark-
urinn var að bila. Hann sagði við
sjálfan sig, að hann gæti enn hætt
við þetta. Del mundi fegin taka
við honum. Hann hikaði. Svo
gekk hann að hurðinni og hringdi
bjöllunni; Del mundi alltaf vera
fegin að fá hnan aftur.
Jane hrökk svo við, þegar
bjallan hringdi, að hún velti glas'
inu um koll. Hún greip um borð-
röndina og gægðist fram í gang-
inn. Hún varð gripin skelfingu.
Þeir voru komnir til að sækja
hana. Hún þyldi það ekki . . .
Bjallan hringdi aftur og aftur, og
Jane stóð þá á fætur og gekk
hægt fram í ganginn. Hún rakst
á dyrastafinn og reyndi svo að
jafna sig. Hún mátti ekki láta
þá vita, að hún væri heima, því
að þá mundu þeir bráðlega fara.
Og þá mundi hún forða sér . . .
Hún fór inn í setustofuna og
reyndi að ganga gegnum hana
á tánum, en rakst á einn stólinn
og reyndi þá að stilla sig af. ,,Ég
er mjög, mjög drukkin,“ hvíslaði
hún að sjálfri sér, eins og um
leyndarmál væri að ræða, „svo
að ég verð að vera mjög, mjög
gætin“.
Enn heyrðist í bjöllunni, og þá
gekk Jane að útskotsglugga í
stofunni, þar sem sá til útidyr-
anna. Hún dró gluggatjaldið frá
og kannaðist samstundis við stór-
vaxinn mann, sem þar stóð. Hann
vra kominn aftur! Einmitt þegar
hún var farin að halda, að hún
mundi aldrei sjá hann framar,
einmitt þegar hún taldi sig al-
gjörlega yfirgefna og eina í
heiminum, hafði hann snúið aft-
ur! Hún rak upp gleðióp og hrað-
aði sér til dyra. En svo stað-
næmdist hún. Hún gæti ekki
hleypt honum inn. Hún mátti
það ekki. Það var alltof hættu-
legt. Hún mætti ekki einu sinni
láta hann vita, að hún væri
heima.
VI KAN 48. tbl. — rjy