Vikan - 05.12.1963, Qupperneq 13

Þegar hann hafði setiS nokkra stund
og horft eftir bátnum fór hann út og
gekk fram á bryggjuna. Það voru eng-
ir á bryggjunni nema fuglarnir og
strákhnokki, sem lá á maganum
frammi á bryggjuhausnum og ein-
blíndi niður í sjóinn og var að dorga.
Hann ók fram hjá gistihúsinu og út á brautina fyr-
ir ofan kaupféiagið. Trépallurinn utan á endilangri
gulmálaðri hlið mjólkursamlagsins var auður og hann
sá hann þurfti ekki að bíða. Þegar hann hafði snúið
bílnum og ekið honum aftur á bak að trépallinum opn-
aði hann hurðina fyrir konunni, sem þakkaði fyrir
sig og rétti honum höndina méðán hún var að stíga
niður af aurbrettinu. Hún var í svartri kápu yfir
skósíðu pilsinu og hafði brugðið endum hái'fléttanna
undir skotthúfuna. Þær héngu í tveimur lykkjum
niður á herðarnar og voru heldur rýrar. Hann hafði
orðið að stanza nokkrum sinnum á leiðinni vegna
konunnar og þótt henni hefði legið mikið á hafði
hún gefið sér tíma ti! að stíga settlega niður af, aur-
brettinu í hvert sinn, og hún hafði ekki látið það
fara fyrr en hún hafði tekið annarri hendi fyrir
brjóstið og hinni um skúfinn. Nú var hún komin alla
leið, þolinmóð og hljóðlát eftir þessa morgunferð með
mjóikurbifreiðinni, dálítið föl eftir óþaegindin og
vandræðaleg á svipinn, eins og heimasétufólk verður
stundum, jafnvel þótt það sé aðeins komið í lítinn
kaupstað eins og þennan, þar sem stranSferðaskip-
in koma sjaldnast og flóabáturinn einu sinni í viku.
— Hvenær ferðu til baka, sagði hún.
Um klukkan sex.
— Heldurðu að þú takir mig ekki um leið og þú
ekur suður úr.
— Ég skal reyna að muna það, sagði hann.
— Ég verð hjá Sigvalda bróður minum.
— Já, sagði hann.
Þau þurftu ekki að eiga frekari orðaskipti um þetta.
Harin vissi hver Sigyaldi brcðir hennar var og hvar
hann bjó, eins og hann vissi um alla aðra í þessum
bæ, sem áttu skyldfólk á mjólkursvæðinu er hafði
verið í förum með honum á undanförnum árum. Hún
leit á hann eins og hún væri að reyna að muna eitt-
hvað. Svo hnykkti hún höfðinu og brá anarri hend-
inni upp í fiétturnar og skúfinn niður úr húfunni og
gekk fram fyrir bílinn.
Þeir sem voru á pallinum voru byrjaðir að draga
mjólkurbrúsana út á timburverkið og inn á steingólf-
ið, þar sem hellt var úr þeim í mjólkurviktarnar. Hann
fór upp til þeirra og þeir voru fljótir að losa. Á eftir
ók hann suður fyrir kaupfélagið og fram á auða
svæðið upp af bryggjunni, þar sem hvítir sjófugl-
arnir börðu vængjunum yfir slorínu eða létu sig
síga niður að sjónum, sem gjálpaði við þanggrænar
Framhald á bls. 44.