Vikan - 05.12.1963, Qupperneq 21

Clare Ruthland renndi aug-
unum inneítir björtum sjúkra-
húsganginum, leit á úrið og úlf-
liðinn á sér, og þráði innilega,
að klukkan yrði bráðum átta,
og að hún stæðist mátið þangað
til. Því að þá var vaktinni
hennar lokið í dag. Hún var með
höfuðverk, og ennþá var hún
máttlaus í hnjánum, eftir inflú
ensuna. Hún öíundaði alla sjúkl-
ingana, sem hún hafði verið að
hagræða undir nóttina og gátu
hvílt í næði. í þeim svifum gekk
Gradson deildarhjúkrunarkona
framhjá. Hún hafði hvöss augu
og tungu, og var sérlega lagið
að setja út á allt sem aflaga fór,
bæði hjá hjúkrunarkonunum og
sjúklingunum. Faith litla Ham-
den, sem var blind og þessvegna
mjög tilfinninganæm, sneri sér
kvíðinn að Gradson deildar-
hjúkrunarkonu.
— Ég er hrædd um að Clare
Ruthland sé veik í dag.
Gradson fussaði fyrirlitlega
og leit með andúð á blindu aug-
un í Fgith; einhverra hluta
vegna kom alltaf hrollur í hana
þegar hún sá þau. Svo hreytti
hún úr sér, einsog verið væri að
skjóta úr vélbyssu:
— Farið þér nú að sofa, ung-
frú Hamden. Yður kemur ekk-
ert við hvernig hjúkrunarkon-
unum líður. Hefur Clare Ruth-
land kanske verið að kvarta?
sagði hún loks með tortryggnis-
hreim.
— Nei, alls ekki, sagði Faith.
— Hvernig vitið þér þá hvort
hún er veik, eða ekki?
— Að vísu er ég blind, sagði
Faith rólega. — En þar með er
ekki sagt, að ég sé blind á það,
sem gerist kringum mig.
Gradson gramdist alltaf er
hún vai’ð vör við samúð og hlut-
tekningu hjá öðrum. Og það var
nærri því eitthvað óhugnanlegt
við þessa blindu stúlku, fannst
henni. Eitthvað sem var hættu-
legt hennan eigin myndugleik
þarna í sjúkrahúsinu.
— Það er líka hugsanlegt, að
þér blátt áfram ímyndið yður
hitt og þetta, svaraði hún kulda-
lega. — Farið þér nú að sofa.
SflGflEFílR SIISAN MARSH
Hér byrjum við nýja, hörkuspennandi frambaldssögu, sem farið hefur sigurför um öll
mennmgarlönú heimsins, og hefur m. a. hlotið verðlaun sem bezta skáldsaga ársins í tutt-
ugu og sex þjóðlöndum. Sagan gerist að verulegu leyti á sjúkrahúsi og fjallar um hjúkrun-
arkonu, einkaritara, sjúkling og vitanlega lækni. Fylgist með frá byrjun, þið sjáið ekki
eftir því.
Teikns Gylffi Reykdal.
Það gengur ekkert að Clare
Ruthland . . .
Hún þagnaði er hún heyrði
hálfkæft vein og dynk á eftir.
— Clare er fallin í ómegin! kall-
aði einhver.
Áður en yfirhjúkrunarkonan
kom að, var Morgate læknir
kominn þarna og hafði lyft
Clare upp af gólfinu. Hann bar
hana á rúmið þar inni og leit
ávítandi augum á yfirhjúkrun-
arkonuna.
— Hún hefði ekki átt að fara
að vinna svona fljótt — hún er
alls ekki heilbrigð, sagði hann.
Clare jafnaði sig smátt og
smátt. Hún var máttlaus og
ringluð og hvíslaði eitthvað um,
að sér þætti leitt að hafa orðið
öði’um til óþæginda.
Morgate lækni var fullkunn-
ugt að Gradson yfirhjúkrunar-
kona var óvinsæl hjá flestum,
þar á meðal hcnum sjálfum. Hún
var atorkukvendi og afskipta-
söm, og hafði sérstakt lag á að
sletta sér fram í allt, þegar aðrir
kærðu sig síst um.
— Nú skuluð þér hvíla yður,
sagði hann vingjarnlega við
Clare. — Og ég skal skrifa
sjúki-avottorð handa yður.
— Maður getur ekki horfið
frá skyldustörfum sínum, þó að
.... byrjaði yfirhjúki’unarkon-
an.
— Látið þér mig um það,
svaraði hann stutt.
Clare reyndi að setjast upp
Framli. á bls. 62.