Vikan - 05.12.1963, Blaðsíða 29

— Ég skrifa heima á mínu heimili, og hef nú á
undanförnum árum farið á fætur klukkan fjögur á
nóttunni og skrifað í næturkyrrðinni, því eftir
að komin er fótaferðartími og borgin fer að vakna,
hef ég ekki lengur vinnufrið.
Ég skrifa með penna, eins og gerist og gengur, og
hef enga sérstaka sérvizku. Nei, ekki einu sinni sér-
stakan uppáhalds penna. Ég sit bara við borð og
skrifa eins og ég hef alltaf gert. Meðan ég skrifaði
blaðagreinar gerði ég aldrei uppkast, en nú, eftir
að ég fór að skrifa bækur, geri ég oftast eitt uppkast
að flestu. Ég geng að sjálfsögðu, það ætti ekki að
þurfa að taka það fram, að fullu og öllu frá mínum
handritun, og síðan er sett eftir þeim.
Ég er mismunandi lengi að viða að mér efninu,
eftir því hvað ég er með. Ég var lengi að búa mig
undir að skrifa sögu Sigurðar búnaðarmálastjóra.
Hinar bækurnar mínar, sem ég hef skrifað síðan,
bera það með sér, hvernig þær eru gerðar.
Ég veit ekki, hvernig aðrir skrifa. En ég skrifa
eins og hver annar maður; það er erfiðast að gera
grindina, en hún verður að koma fyrst. Það er eins
og að byggja hús; það er oft erfiðast að gera skipu-
lagið. Hitt er auðveldara, að byggja upp, þegar skipu-
lagðið er fengið.
Fréííamaður
- — Ég skrifa bækur mínar heirna hjá
mér, eftir vinnu hjá útvarpinu. Ég vélrita
handritið og nota tveggja fingra aðferðina
á^ætu, og er mjög fljótur að vélrita. Fyrst
geri ég uppkast og vinn svo úr því. Efn-
inu hef ég stundum safnað á löngum
tíma og raða því svo niður í hendi mér,
þegar þar að kemur. Því er náttúrlega
ekki til að dreifa með þá bók, sem nú
kemur út; um Pétur Hoffmann Salómons-
son, það ckrifa ég bara eins 03 það valt
upp úr kallinum. Ég tók það upp á dikta-
fón og skrifaði það svo beint niður, eins
og það lá fyrir, og vann svo úr því.
Ég er ekki kominn á það stig að hafa
púlt, sem ég stend við, eða sérstakan stól
til að hugsa í. Og ég á ómögulegt með að
trúa því, að það þurfi að hætta að vinna
aðra heiðarlega vinnu, til þess að skrifa
bækur. Ég hef heldur ekki komið mér
upp ncinum sérstökum kúltúrhljóðum —
ha, ha? — og hef heldur ekki náð svo
langt, að ég þurfi að taka mér löng frí í
Suðurlöndum eftir hverja bók.
Ég geri þetta bara heima hjá mér, vin-
ur, utan vinnu, og við hinar prími-
tíviskustu aðstæður.
mundsson
Stýrimaður
— Uss, fáðu þér heldur rjóma-
köku, sagði Jónas, því í hann er
ekki hægt að ná í síma, heldur
verður maður að fara á kreik og
svipast um eftir bláu striki, sem
endrum og eins dregst saman í blá-
an Benz. Að þessu sinni rakst ég á
hann inni á Hótel Borg.
— Það sem ég skrifa, lendir á
blaði á ólíklegustu stöðum. Uti á
Hala, norður í Dumbshafi, suður í
Eystrasalti eða vestur í Ameríku.
Alls staðar nema í Póllandi. Þar er
ekki hægt að skrifa. Þetta verður
líka til við allar mögulegar að-
stæður, sko. Ýmist í fínum herbergj-
um á landi, en það gengur illa, með
aðra höndina teppta undir glasi. í
fínum skiupm; á rauðviðarskrif-
borðum eins og í hounm Grána
gamla (Ægir), eða við frumstæð-
ari aðstæður, svo sem í efstu koju-
Framhald af bls. 70.
Ég skrifa svona hér og þar. Sumarið er minn tími, því ég kenni á veturnar. En
á sumrin skrifa ég oftast úti, þegar ég get, það má til dæmis segja, að Syndin
sé skrifuð í hraunbollunum ofan við Hafnarfjörð. Ég ligg bara í sólbaði og skrifa.
Já, með penna náttúrlega. Svo hreinskrifa ég það á ritvél, því handritin getur
enginn lesið nema ég sjálfur. Það sem ég skrifa með penna er alveg ólæsilegt.
Það þyrfti dulræna hæfileika til þess að ráða í það.
Ég hcld að ég sé alveg laus við alla kæki, þegar ég skrifa. Annars eru lóan
og spóinn þar ein til frásagnar. Sjálfur held ég, að ég hagi mér ekkert skrýti-
lega við skriftir. Ég man aldrei eftir því að hafa hlegið, ég hef aldrei haft ástæðu til
að hlæja upphátt að því, sem ég er að skrifa. Hins vegar skal ég ekki fortaka,
að ég hafi eins og einu sinni tárast, þegar ég skrifaði síðustu bókina mína. Sú bók
er að mestu skrifuð uppi í fjalli fyrir austan. Ég verð aldrei glaðari, en þegar ég
vakna á sumarmorgni og sé að það er sól. Framhald á bls. 55
VIKAN 49. tbl. — 29