Vikan - 05.12.1963, Síða 45

JARÐABERJASULTA
HINDBERJASULTA
ANANASMARMELAÐI
EPLAMAUK
BLANDAÐ ALDINMATJK
APPRIKÓSUMAUK
APPELSÍNUMARMELAÐI
BÚÐINGSDUFT
Vanillu, Romm, Karamellu,
Súkkulaði, Jarðaberja,
Ananas
TÓMATSÓSA
APPELSlNU- OG
RIBSBERJAHLAUP
ÁVAXTASAFI
KATHRINEBJERG EDIK
EDIKSÝRA
JARÐABERJA-,
HINDBERJA-,
OG KIRSUBERJASAFT
MATARLITUR
HUNANGSLÍKI
ÍSSÓSUR
KREMDUFT
LYFTIDUFT
BORÐEDIK
LITAÐ SYKURVATN
BLÖNDUÐ ÁVAXTASAFT
SÓSULITUR
EGGJAGULT
Valur vandar vöruna
- Sendum um allt land. -
EFNAGERÐIN VALUR H.F.
Fossvogsbletti 42 — Sími 40795.
iun þegar hann kom frá því að
borða. Hann sótti bílinn og ók
honum upp fyrir og raðaði brús-
unum í réttri röð á pallinn. Þeir
voru númeraðir eftir bæjum og
hann setti lægstu númerin fremst
af því þau voru á brúsum frá
innstu bæjunum. Svo færði hann
bílinn aftur fram á auða svæðið
og þeir voru ekki komnir að með
fiskinn. Hann fór enn einu sinni
yfir fisklistann, sem hann hafði
skrifað í minnisbókina sína og
þá sá hann að hann hafði ver-
ið beðinn að kaupa brennivín.
Það var ekkert í bókinni nema
þessi fiskur og brennivínið og
hann fór út og gekk suður að
vínverzlunni, sem var nokkuð
lengra í burtu en gistihúsið. Hún
var í kjallara undir stóru timbur-
húsi sem sneri stafni að götunni
og tungulaga steinflögurnar utan
á því minntu á hreistur á gríð-
arstórri skepnu. Hann sá úr fjar-
lægð að verzlunin var opin af
því járnsláin sem var á hurð-
inni um nætur hékk í lykkjunni
í dyrakarminum. Það var sjald-
an mikil mannþröng í verzlun-
inni, en öldungurinn sem af-
greiddi þurfti oft að tala við þá
sem komu og það gat orðið taf-
samt, og þess utan lokaði hann
þegar honum sýndist tíma úr
degi. Matartímar hans gátu orð-
ið langir og síðan fór hann í
kaffi og þá var lokað.
Hann fór inn. Afgreiðsluborðið
var í brjósthæð og handan þess
var flöskum staflað í hvítmál-
aðar hillur meðfram veggjun-
um. Rykfallin sýnishorn stóðu á
gömlu skrifpúlti sem var í einu
horninu. Hann sá ekki af-
greiðslumanninn fyrr en hann
stóð upp á bak við púltið. Mað-
urinn gat allt eins verið orðinn
hundrað ára útlitsins vegna og
hann færði sig hægt út á gólfið
og stanzaði. Þeir heilsuðust ekki
og hann bað um flösku af brenni-
víni. Öldungurinn horfði á hann
sljóum upplituðum augum. Hann
var snöggklæddur og hafði
stungið þumalfingrinum í vestis-
vasana. Grönn gullfesti lá í boga
milli þeirra. Hún sýndist mjög
slitin.
— Ósköp er keypt af brenni-
víninu, sagði öldungurinn og leit
út á götuna sem var þurr og grá
þennan sólarlausa dag.
— Viltu ekki púrtvín, sagði
hann.
Hás rödd hans virtist ætla að
bresta í hverju orði og hann var
afar seinmæltur.
— Nei.
- Hvernig fer um saltfiskinn
þegar menn drekka ekki góð vín.
Mig varðar ekkert um salt-
fisk.
— Ha.
— Fari allur saltfiskur í ras-
gat.
— Hann fer til Spánar.
— Þá það.
— Menn eiga ekki að drekka
sterk vín, sagði öldungurinn.
Hann lét hendur falla niður með
síðunum. Svo kjamsaði hann svo-
lítið og sneri við. Hann var lengi
að síga að veggnum gegnt af-
greiðsluborðinu, þar sem svartir
yfirlímdir stútarnir á brenni-
vínsflöskum stóðu út úr hillun-
um. Til hliðar voru stútar með
gylltum hettum. Það voru aðrar
tegundir. Öldungurinn hikaði og
sneri frá hillunum.
— Ég á hollari vín, sagði hann.
Svo stakk hann þumalfingrunum
í vasana og byrjaði að fitla við
gullfestina. Andartak minnti
hann á gamlan syfjaðan áburðar-
hest sem hvílir sig undir bögg-
um.
— Ég átti að kaupa brennivín.
— Brennivín skal það vera,
sagði öldungurinn og sneri sér
aftur að hillunum. Hann dró eina
flöskuna út og lét höndina síga
með hana áður en hann lagði
af stað yfir gólfið. Flaskan sveifl-
aðist lítillega eftir hreyfingum
hans unz hann var kominn alla
leið og rétti hana upp á borðið.
— Vill maðurinn utan um
hana, sagði hann.
— Það væri betra.
Öldungurinn seildist undir af-
greiðsluborðið og kom með
gamalt gulnað dagblað, sem
hann breiddi úr. Svo lagði hann
flöskuna kirfilega ofan á blaðið
og velti henni innan í það og
sneri upp á endana.
— Áttu ekki umbúðapappír.
— Hann kostar peninga, sagði
öldungurinn.
-— Ég hélt þetta væri ríkis-
verzlun.
— Það er ríkisins að spara,
sagði öldungurinn og augu hans
blossuðu allt í einu upp. En
syfjan seig strax aftur yfir and-
lit hans. Hann tók við tíu krónu
seðli og hélt í langferðina yfir
að púltinu og var lengi að grufla
í hvarfi á bak við það; skarka í
látúnshnullungunum og telja
honum til baka. Síðan kom hann
aftur og inniskórnir með upp-
brettum tánum drógust eftir gólf-
inu við hvert skref. Hann lagði
krónurnar á borðið og nú rifaði
aðeins í augun.
— Þú lokar á eftir þér, sagði
hann.
Þeir voru enn ekki komnir
að með fiskinn og hann hafði
ekkert að gera nema bíða. Hann
hafði stungið flöskunni í horn-
ið bak við sætið og það var orð-
ið svalt í veðri og leit út fyrir
kalda nótt. Öðru hverju komu
farþegar með dót og hann fann
hvernig bíllinn hreyfðist undan
bjástri þeirra á pallinum. Sumir
áttu eftir að gera meiri kaup
og aðrir báðu hann að taka sig
á leiðinni suður úr bænum ef
þeir yrðu ekki komnir þegar
hann færi. Drengurinn var far-
inn af bryggjuhausnum og nú
VIKAN 49. tbl.
45