Vikan - 05.12.1963, Qupperneq 53

hans þýðir konungur Ijóssins.
— Melcliior? endurtók Jóséf.
— Minnist þú hans ekki? Það
var hann, sem fyrir einu ári
var vísað af stjörnu til jötunnar.
Hann var í fylgd með vitring-
unum Kaspar konungi og Balth-
asar konungi. Manstu þetta
núna? Og minnist þú ekki gjaf-
anna?
— Jú, ég man þetta, sagði
Jósef. En hvers vegna komið
þið með þessar gjafir — núna?
— Til þess að halda liátiðlegt
upphaf nýrrar veraldar, heims
friðar og kærleika. Nú er liðið
ár síðan Melchior konungur
varð fyrir einkennilegri reynslu,
sem hann skildi ekki, en sem
veitti honum trúna. Hann liafði
alltaf fundið hamingjuna í valdi,
stríði og sigrum. Þessa nótt op-
inberaðist honum jnótsetning
haturs og ófriðar. Hann sá það
speglast í augiim hirðanna og
mcira að segja í augum skyn-
lausra dýranna. Þegar hann
sneri hann aftur til lands síns,
var hann gjörhreyttur maður.
Núna er ríki hans ekki lengur
bústaður ófriðarins, heldur frið-
arins.
Jósef leit á Maríu. Augu henn-
ar tindruðu af hamingju.
— Þeir komu þá ekki frá
Herodes, sagði Josef lágt við
hana.
Ókunni maðurinn heyrði nafn-
ið.
— Herodes? sagði hann. En
Ilei'odcs er dáinn. Hann hefur
verið dáinn lengi og skipun
lians dó með honum. Hafið þið
ekki lrétt það?
— Nei, sagði Jósef hægt.
— Við erum með eina gjöf í
viðbót frá Melchior konungi,
liélt ókunni maðurinn áfram.
Hún er til þín. Það eru úlfaldar,
sem eiga að flytja þig licim.
— Heim . . . hvislaði María.
Svo leit hún á Jósef og síðan á
barnið, sem brosti til liennar.
TEHETTA
FBAMHALD AF BLS. 41.
Sniðið bláa hörefnið og látið
það enda á bakstykkinu í svip-
uðu formi og hendurnar að fram-
an.
Klippið andlitið úr.
Þræðið bláu stykkin á þau
hvítu. Brjótið sárkantana við
andlitið inn á röngu og leggið
niður við höndum með þéttu,
sterku faldspori.
Saumið augu og munn með
,,aroragarninu“, saumið með
hnútaspori og leggsaumi. Saum-
ið hendurnar á framstyklcið með
leggsaumi (kontorsting).
Klippið nú um 2x30 sm renn-
ing af bláa hörefninu, og kögrið
með því að rekja neðstu þræð-
ina úr, um 1 sm. Brjótið nú inn
af neðstu brún „sjalsins", um
14 sm, þræðið kögrið 1 sm inn
fyrir neðstu brún sjalsins, þræðið
sjalið síðan niður á kögrið á öll-
um fjórum stykkjunum og legg-
ið niður með þéttum, sterkum
sporum.
Saumið tehettuna saman, og
ath., að sjalið mætist nákvæm-
lega á öllum samskeytum. Press-
ið út saumförin. Saumið nú bláa
bekkinn neðan á tehettuna með
krosssaumi. Ath. að öll yfirspor-
in snúi upp til virjstri.
Sníðið nú vatt og fóður, saum-
ið og fóðrið með því hettuna.
Klippið vattið við brotlínu að
neðan, brjótið 5 sm inn á röngu
að neðan, brjótið fóðrið hæfi-
lega langt inn og leggið niður
við í höndum með þéttum, ósýni-
legum faldsporum.
Festið að lokum lítinn hring
efst á tehettuna.
VILHJÁLMUR S.
VILH J ÁLMSSQN
FRAMHALD AF BLS. 27.
að ég hef oft orðið fyrir
hugljómun við eitt svar, eitt
augnakast. Ég hef líka orðið að
þola þjáningu þegar ég hef mætt
hégómaskap að ég tali ekki um
stórbokkaskap hjá sögumanni
—- og þá hefur orðið langt hlé
á því að ég hafi getað skrifað . . .
Ég sagði að allt öðru máli
gegndi um samningu skáldverka.
— Þá tekur maður allt hjá sjálf-
urn sér. Heildarsjónarmiðið kem-
ur fyrst. Hvers vegna skrifa ég
svona sögu? Ég hef aldrei getað
skrifað neitt í tilgangsleysi. Per-
sónur, atvik, reynsla, allt þetta
verður að lúta þessu heildai’-
sjónarmiði, hvort sem um er að
ræða langa skáldsögu eða smá-
sögu. Eldsnöggt kemur efnið,
síðan gengur maður með það um
sinn, stundum stuttan tíma, en
oft mjög lengi, jafnvel árum sam-
an. Maður byrjar, stekkur á fæt-
ur frá ritvélinni og leggur hand-
ritið í skúffuna. Seinna verður
allt svo ljóst og einfalt fyrir
manni — og maður lýkur við
söguna á tiltölulega stuttum
tíma. Þó kemur það fyrir að
hnútur kemur á söguþráðinn og
hann virðist vera óleysanlegur,
þá veldur þetta manni örvingl-
an — og það er ekki óalgegnt
með skáld, að þau leita út, heilsi
hraustlega upp á Bakkus — og
aðra kunningja. En aftur birtir
upp og þá leysist hnúturinn
og maður undrast blindni manns.
Það var þá svona undur einfalt.
Hvar ég skrifa bækur mínar?
Ég skrifa þær allar við skrifborð-
ið mitt. Ég fer aldrei út eða suð-
ur til þess að skrifa. Ég skrifa
alltaf á morgnana. Og þegar ég
fæ það sem kallað er hugljóm-
un þá gleymi ég stund og stað,
veit ekki uid það, sem er að ger-
ast í ki'ingum mig — og hvert
blaðið af öðru þétt skrifað á
ritvélina með mjög smáu letri,
er lagt í handritabunkann. Hug-
ljómun? Ef til vill er þetta ekki
Hárþurrka
m/hettu
Viftuofn
WbSSSIm!:
|ppg
"•/iriluuiiHJ i .
'.'va;;^vvvv::;v-v“-'"-
Straujárn
BrauSrist
sjálfvirk
A LLTAF
FTIRSÓTTASTA ÉTSðLDSTAÐm
UM LAND ALLT.
Gjöfin
Heildsölubirgðir: BRÆÐURNIR ORMSSON
VESTURGÖTU 3 - SÍMI 11467.
VIKAN 49. tbl. —