Vikan - 05.12.1963, Qupperneq 56

börnin saman höndunum og
hlæja hjartanlega með Georg
frænda og konunni hans. Svipur
ömjmu er blíður og hún segir
brosandi, að afi hafi alltaf verið
csvífinn hvolpur, og þá hlæja
börnin aftur hjartanlega — en
hjartanlegast af öllum hlær þó
afi.
En þessar skemmtanir eru þó
ekkert á móti spenningnum þeg-
ar amma með stóra hettu og í
silfurgráum silkikjól og afi með
stífan flibba og hvítan silkiklút
setjast við arininn í dagstofunni
með öll börnin, litlar frænkur
og frænda, fyrir framan sig og
biða eftir því að boðsgestirnir
komi. Allt í einu heyrist hest-
vagn nema staðar, og Georg
frændi, sem hefur setið og horft
hana velkomna. Amma réttir úr
sér og verður stíf og settleg,
því að Margaret giftist fátæk-
um manni án hennar samþykkis
og er ■— eins og fátæktin væri
ekki í sjálfu sér nógu harður
dómur — útskúfuð af fjölskyld-
unni og útilokuð frá félagsskap
sinna kærustu vina. En nú eru
jólin komin, og þær óvingjarn-
legu tilfinningar, sem barizt hafa
undanfarið við betri vitund,
bráðna nú í jólagleðinni, eins og
hálffrosinn ís í morgunsólinni.
Það er eðlilegt að móðir eða fað-
ir í augnabliks bræði fordæmi
óhlýðið barn, en á gleðinnar
stund, þegar almennur velvilji
og gleði ræður ríkjum, væri það
harðýðgi að úthýsa henni frá
bernskuheimilinu, þar sem hún
söguna í öllum atriðum. Georg
frændi segir sögur og skammtar
fuglasteik, skenkir vín og gerir
að gamni sínu við börnin við
litla borðið, brosir kankvís til
ungu frændanna og frænkanna,
sem eru að draga sig saman, og
kemur öllum í gott skap með
kæti sinni og gestrisni. Þegar svo
þjónustustúlka slagar inn með
risastóran búðing skreyttan
stórri jólarós í miðju, gellur við
þvílíkur hlátur, hróp og klapp
smárra, mjúkra handa og stapp
stuttra, feitra fóta, að önnur eins
fagnaðarlæti heyrast ekki, nema
ef vera kynni þegar horft er á
þá list að hella brennandi kon-
jaki yfir brauðbollurnar. Svo
kemur ábætirinn! Og vínið! Og
kætin!
ÆTLAÐI AÐ KAUPA
TIJTTUGU TOGARA ...
FRAMHALD AF BLS. 24.
og 23. júní, og mun hafa verið
allfjölmennt.
Af verðmætum munum, sem
þar voru seldir — auk fasteigna
— má nefna málverkasafn bar-
ónsins, sem Einar Benediktsson
keypti fyrir 100 krónur, píanó
og flygill. Þá átti baróninn
einnig forláta knéfiðlu (cello),
sem mun hafa verið eitt hið verð-
mætasta sinnar tegundar í heim-
inum, en enginn veit nú hvað
af því hefur orðið.
Þannig lauk æviferli þessa
manns, sem hafði allt til að bera
til að verða frægur og hamingju-
Amerísk Delicious
út um gluggan, kallar: „Jane er
komin!“ og börnin hlaupa öll að
dyrunum og æða og renna sér
niður tröppurnar, svo kemur
Robert frændi og Jane frænka
og indæla litla barnið og barn-
fóstran og öll eru þau leidd upp
tröppurnar meðan börnin
skvaldra og hrópa og barnfóstr-
an áminnir þau um að meiða
nú ekki litla barnið. Afi tekur
barnið og amma kyssir dóttur
sína og ringulreiðin í kringum
fyrstu gestina er ekki fyrr far-
in að sjatna en aðrar frænkur
og fleiri frændur koma með smá-
frændur og smáfrænkur með
sér, og fullorðna fólkið daðrar
hvert við annað og það gerir
reyndar unga fólkið líka og allt
ómar og glamrar af röddum,
hlátri og kæti.
Svo heyrist barið hikandi
að dyrum, þegar stutt þögn verð-
ur í stofunni, og allir spyrja
undrandi hver þar geti verið, og
tvö eða þrjú þörn, sem staðið
hafa við gluggann tilkynna með
lágri röddu, að það sé „vesalings
Margret frænka“, en þá gengur
Georg frændi út til að bjóða
hefur þroskazt frá barni í stúlku
og loks í fullþroska og fagra
konu. Svipur réttlætis og kaldrar
fyrirgefningar fer ekki gömlu
konunni vel, og þegar unga kon-
an er leidd inn af systur sinni,
föl og niðurbrotin — ekki af
fátæktinni, því að hana gat hún
þolað, heldur af vitundinni um
óverðskuldaða vanrækslu og
kulda — er það auðséð, að svip-
ur ömmu ristir ekki djúpt. Það
verður andartaks þögn, en þá
rífur hún sig lausa frá systur og
kastar sér grátandi um hálsinn
á móður sinni. Faðirinn gengur
hratt fram á gólfið og tekur í
hönd mannsins hennar. Vinirnir
safnast í kringum þau til þess
að færa þeim hjartanlegar ham-
ingjuóskir, og nú er hamingja
og gleði aftur alls ráðandi.
Svo er það máltíðin — já,
hún er dásamleg —■ ekkert mis-
heppnast, og allir eru í bezta
skapi og langar til að gleðja
bæði sjálfa sig og aðra. Afi seg-
ir nákvæmlega frá kalkúnkaup-
unum, með dálitlum útúrdúr um
aðrar kalkúnferðir fyrir aðrar
jólaveizlur, og amma staðfestir
Hafði þá ekki maðurinn henn-
ar Margaret búið til þessar fal-
legu ræður og vísur, hann, sem,
þegar allt kemur til alls, er
skemmtilegur og laglegur maður
og svo stimamjúkur við ömmu.
Og afi syngur ekki bara venju-
lega sönginn sinni með dæma-
fáum krafti, heldur líka — eftir
að hafa verið einróma hylltur
og kallaður upp — eins og hann
gerir á hverju ári, nýjan söng,
sem enginn annar en amma hef-
ur heyrt áður. Ungur frændi,
mesti slæpingi, sem hefur verið
í ónáð hjá eldra fólkinu vegna
ýmissa yfirsjóna — t.d. þeirra,
að fara ekki í heimsóknir og
framför hans í öldrykkju —
kemur nú öllum á óvart, svo að
allir eim að farst úr hlátri, með
því að syngja þær fyndnustu
visur, sem heyrzt hafa.
Þannig líður kvöldið í glaum
og gleði og vináttu og verður til
þess að tengja fólkið fastari
böndum — og vekja betri og
háleitari tilfinningar — en helm-
ingur allra prédikana, sem skrif-
aðar hafa verið af helming allra
presta, sem uppi hafa verið.
samur, kunni ekki fótum sínum
forráð, flúði til íslands til að
syngja sinn síðasta svanasöng,
og lét svo lífið fyrir eigin hendi,
þegar honum fannst hann ekki
geta greitt úr þeirri flækju, sem
hann var kominn í. Hann hafði
farið sjálfur að þeim ráðum, sem
hann gaf bóndanum forðum, sem
ekki átti næga peninga til fyrir
hestinum.
G.K.
HVERJU REIDDUST
GOÐIN?
FRAMHALD AF BLS. 15.
öflunum sé einungis Ólafi Thors
til heiðurs á merkum tímamót-
um. Hver veit, hvað goðin
kunna að hugsa. Þá hefur mönn-
um orðið tíðrætt um eyjuna og
nafngift á hana. Margar tillög-
ur hafa komið fram, en ein-
hverra hluta vegna hefur anda-
giftin verið „in absentium" í
þessum nafngiftum því varla
er neitt eitt öðru skárra.
Annars er svo hröð þró-
£0 _ VIKAN 49. tbl.