Vikan - 05.12.1963, Qupperneq 60

K-D-10-4
8-7-4
10-5-4
8-6-5
N
V A
S_____
G-3
G-10
A-K-D-G-6-3-2
A-4
^ A-9-8-7-2
v K-9-3
♦ 8-7
A D-10-7
Allir á hættu, norður gefur.
*
V
♦
*
A 6-5
y A-D-6-5-2
♦ 9
Jf, K-G-9-3-2
A
V
♦
*
Eitt þýðingarmikið atriði í tví-
menningskeppnum er að gera
sér grein fyrir hvað sé líklegur
árangur á hinum borðunum í við-
komandi spili. Getur það hjálpað
manni til að meta hinar ýmsu
stöður, sem koma upp.
í spilinu hér að ofan opnaði
suður í þriðju hendi á tveimur
gröndum. Þetta var „taktisk“
sögn, sem byggðist að mestu á
hinum góða tígullit. Norður átti
sér einskis ills von og hækkaði
því í þrjú. Enginn doblar og suð-
ur bítur á jaxlinn og passar.
Suður bíður með öndina í háls-
inum eftir útspi’.inu og andar
léttar, þegar hann sér laufþrist-
inn.
Átta slagir bíða eftir að þeir
séu teknir, en suður langar til
þess að spila spaðagosa. Grun-
* ¥ ♦ *
laus andstæðingur með spaða-
ásinn gæti gefið einu sinni. Hann
myndi síðan vakna á spítalanum
og hjúkrunarkonan á næturvakt-
inni myndi segja honum, að suð-
ur hefði síðan tekið sjö slagi á
tígul og makker hans hefði skor-
ist í leikinn.
Það væri mjög skemmtilegt
að „stela“ úttekt þannig, en með
því að athuga málið gaumgæfi-
lega sér suður, að mínus 100 er
mjög góður árangur; það er því
rétt að gera sig ánægðan með
átta slagi. Það er mjög líklegt,
að a-v geti unnið fjögur hjörtu
og einnig sennilegt að flestir suð-
urspilararnir fórni í fimm tígla.
Hvort sem fimm tíglar verða
einn eða tvo niður doblaða, þá
hljóta mínus 100 hjá suðri að
vera gulltoppur.
♦ ¥ ♦ *
Harriett en gripið í tómt, því
að hún var farin að lieiman.
„Nú,“ sagði hún. „Ég veit
ekki. Ég heyrði bíl aka þaðan
rétt áðan. Ég bjóst bara við þvi
— ég veit ekki...“
Nokkrir menn höfðu safnazt
við beygjuna, þegar þau komu
þangað. Maður, sem hélt á vasa-
ljósi, lýsti á svartar lijólbarða-
rákir á götunni.
„Það hefur munað litlu,“ sagði
hann, „en þetta hefur vist slamp-
azt af.“
Menn liöfðu ekki ástæðu til
að halda, að liann hefði ekki
á réttu að standa, svo að menn
ætluðu að halda leiðar sinnar,
þegar frú Bates tók allt i einu
viðbragð.
„Hlustið á!“ sagði hún snögg-
lega. „Uss!“ Allir lituðust um
þcgjandi. „Heyrðuð þið ekkert?“
sagði frú Bates og leit á Junqu-
ist. „Ég er viss um, að ég heyrði
eitthvert hljóð.“ Hún gaf fólk-
aftur merki um að hafa hljótt
um sig, og rétt á eftir heyrðu
þau það öll og frú Bates mælti:
Ég sagði ykkur það — það berst
þarna að neðan.
Þau gengu öll að veggnum
og litu yfir hann. Maðurinn með
vasaljósið beindi ljósgeislanum
niður í myrkrið, og þá komu þau
auga á mann liggjandi þar niðri.
„Þarna!“ hrópaði frú Bates.
„Þarna er hann!“
9
Meðan þau virtu manninn fyr-
ir sér, tókst honum að setjast
upp. Um leið varð honum litið
upp til þeirra, og þá varð ekki
betur séð en að hann væri al-
blóðugur öðrum megin á and-
litinu.
„Ég veit hvernig ég get kom-
ist þarna niður,“ sagði maður-
inn með vasaljósið. „Hérna, ein-
hver verður að halda á vasa-
ljósinu fyrir mig.“
Frú Bates sneri sér við og
leit á svört hjólbarðamerkin á
götunni. Svo leit hún upp og í
áttina til liúss Hudson-systra.
Að þvi búnu gekk hún hægt af
stað upp götuna.
„Viljið þér, að ég komi með
I
i
I
(
QQ — VIKAN 49. tbl.