Vikan - 09.04.1964, Page 22

>>
Dreyfus gengur út
úr réttarbyggingunni
eftir að dómurinn
hafði verið kveðinn
upp. Heiðursvörð-
ur herréttarins snýr
í hann bakinu.
>
Dreyfus stóð tein-
réttur fyrir herrétt-
inum og kvaðst enga
möguleika hafa
haft til að vita það
sem í ákærubréfinu
stóð.
>>
Dreyfus auðmýktur
og sviptur öll-
um tignarmerkjum.
Alfreð Dreyfus var kominn af auðugri og mikilsvirtri fjölskyldu í
Mulhouse, þar sem faðir hans átti klæðaverksmiðju. Þegar Alsace varð
þýzkt land eftir ósigurinn 1870, fluttist fjölskyldan til Frakklands, þar
sem hún vildi halda sínu franska þjóðerni.
Alfreð var þá ellefu ára gamall, fámáll og dulur og átti sér einungis
eitt markmið — að verða liðsforingi í franska hernum. Að loknu til-
skildu námi við æðri skóla í París, hlaut hann inngöngu í verkfræði-
háskólann, École Polytechnique, árið 1878 — þá frægu stofnun, sem
opnað hafði mörgum ungum manninum hliðin að áliti og embættisframa
innan hersins.
Alfreð var ekki vel látinn af skólabræðrum sínum. Hann var dulur
og álitinn leiðinlegur, og auk þess hafði hann meira fé handa á milli
en þeir flestir. Þeir voru yfirleitt komnir af gömlum embættismanna-
eða aðalsættum og höfðu fengið menntun sína í jesúítaskóla þeim, er
hafði það að sérgrein að búa unga menn af þeim ættum undir nám
í verkfræðiháskólanum. Leit þessi klíka niður á bæði mótmælendur og
Gyðinga, og jafnvel þá kaþólsku, sem voru minni ættar, en á sjálfa
sig sem sjálfsagða til að taka við öllum meiriháttar virðingarembætt-
um innan hersins, enda var svo um hnútana búið.
Jesúítarnir höfðu mikil áhrif á allt skólakerfið franska og einnig
höfðu þeir töglin og hagldirnar í nefnd þeirri innan hersins, sem réði
vali og frama liðsforingjanna. En þó að Alfreð væri ekki af þessari
klíku, hlaut hann skjótan frama engu að síður, sökum óvenjulegra
hæfileika sinna, dugnaðar og kostgæfni.
Þrítugur að aldri var hann orðinn höfuðsmaður við miðskóla stór-
skotaliðsins í Bourges. Hann sótti þá um inngöngu í herforingjaskól-
ann, École de Guerre, en hana hlutu eingöngu þeir, sem æðstu for-
ingjar innan hersins mæltu með, sem líklega í embætti við herráðið.
Beið hann svarsins með eftirvæntingu, og á sjálfan brúðkaupsdaginn,
þann 21 apríl 1890, barst honum svo það svar, að honum væri veitt
innganga í skólann.
Ekki veitti próf úr herforingjaskólanum þó skilyrðislaust stöðu við
herráðið, og var aðstaða Alfreðs því vonlítil, þar sem hann hafði
ekki hlotið undirbúningsnám við jesúítaskólann að Rue des Postes.
Hann átti í samkeppni við hina dugmestu liðsforingja á sínu reki,
sem höfðu einmitt þetta fram yfir hann og nutu auk þess ýmissa for-
réttinda, sem sambönd og erfðavenjur veittu þeim. Hann átti allt sitt
brautargengi undir óvenjulegum hæfileikum og óvenjulegu starfsþreki.
Hann vakti athygli á sér fyrir hvorttveggja bæði námið og her-
æfingar og yfirforingi herráðsins fékk álit og áhuga á hinum unga og
efnilega höfuðsmanni.
DREYFUSMALIÐ
2. HLUTI
BLOÐIN
H E IMTA E^
DAUÐADOM
ANDGYÐINGLEG HREYFING.
Allt til ársins 1890 hafði yfirleitt ekki borið neitt á Gyðinga-
andúð í Frakklandi. Gyðingar reyndu að samrýmast Frökkum, og Frakk-
land var fyrsta ríkið í Evrópu, sem veitti þeim full réttindi á við aðra
borgara. En þegar pólitísk átök eiga sér stað, er löngum hætt við því,
að það komi niður á minnihlutanum, hvort heldur sem sá minnihluti er
pólitískur, trúarlegur, kynþáttar eða stéttar. Og í Frakklandi gerðist það,
að Gyðingahatur blossaði þar upp við átökin.
Alfreð Dréýfús var enn í herskólanum, þegar Edouard.Drumont gaf
út fyrsta tölublaðið af hinu nýja blaði, La Libre Parole. Hlaut þetta
andgyðinglega æsingablað síaukna útbreiðslu og hafði hættuleg áhrif
á múginn. Hóf það þegar hatrammar árásir á þá liðsforingja í hern
um, sem voru af Gyðingaættum, birtu nöfn þeirra og kallaði þá svik-
ara og landráðamenn.
Einn af kennurunum við herforingjaskólann gaf Dreyfus lægri eink-
22 — VIKAN 15. tbl.