Vikan - 09.04.1964, Blaðsíða 24

EFTIR GK.
Allir gamlir og rótgrónir
Reykvíkingar kannast við
hann, og margir hinna yngri
líka. Hann stendur þarna á
krossgötum og horfir á veg-
farendur, margfróður og minn-
ugur á menn og málefni.
Glettni og mannlífsskilning-
ur skín úr svip hans, — en
hann „segir lítið“, vegna þess
að hann vill ekki fá skammir.
Svo ber hann fingur að vör
sér til áherzluauka: „Uss, ekki
segja. Þessi segir þetta, og
hinn -segir hitt, en það er ekk-
ert að marka. Það kannast
enginn við neitt. Ég er búinn
að fá alveg nóg af þessu. Ég
er hættur að tala um svoleiðis.
Þú mátt engum segja. Ég vi!
ekki heldur tefja neinn“.
-— Þú ert ekkert að tefja
mig, Haukur. Segðu mér eitt-
hvað um einhvern, sem talar
við þig.
„Uss, þú verður þá að lofa
að þegja. Gamla fólkið talar
við mig af því það segir að
ég sé skemmtilegur. En ég
nenni ekki að tala við alla. Ég
er svq stilltur að ég lít ekki
til hægri og vinstri í bæn-
um . . .“
— Hvert horfirðu þá?
„Ég má ekkert vera að
þessu kjaftæði. Ég er búinn
að standa mig vel í vonda
veðrinu. Þegar bílarnir voru
fastir, þá labbaði ég með tré-
hestinn minn og boltann.
Hann Lárus segir að boltinn
og tréhesturinn eigi að vera á
Árbæjarsafninu, af því ég er
hættur þessu. Þrír læknar hafa
beðið itíitg um að hætta, af því
þeir ségja það sé hættulegt.
Ég átti að vera hættur fyrir
löngu“.
— Þú mátt ekki hætta,
Haukur, því þá breytir bærinn
alveg um svip.
„Já, ég veit það. Ég hef
komið mörgum í gott skap. Ég
hef pressað fyrir marga og
hugsað um fötin þeirra. Og
það veitir ekki af. Ég sé um að
þeir gangi vel til fara.
Þú mátt engum segja þetta.
Ég segi þér þetta alveg prívat.
Þú verður að lofa því . . . annars
segi ég ekki neitt. Bless“.
— Heyrðu! Heyrðu mig, Hauk-
ur. Ekki fara strax. Hvaða menn
þekkirðu?
„Uss, þú mátt engum segja.
Mátt ekki kjafta. Hann Einar í
Sparisjóðnum og Alfreð Elíasson
eru ánægðir af því ég kjafta
aldrei, og segja að ég hafi þá
alltaf vel til fara. Ragnar í Þórs-
kaffi er heimilisvinur. Og ég er
heimilisvinur hans og konunnar
hans. Ég er líka heimilisvinur
Alfreðs Elíassonar hjá Loftleið-
um. Líka Malmquists. Og Lási og
ég erum beztu vinir.
Ja, beztu vinir“.
— Fleiri . . . ?
„Ja, já. Margir. En þú mátt
engum segja. Hann Martin Pet-
ersen hjá Loftleiðum er líka vel
til fara, af því ég hef pressað
fötin hans. Ég er líka búinn að
hjálpa honum Tómasi Péturssyni
mikið. Ég er stórvinur Geira
Bárðar. Ég hef heldur aldrei
pressað fyrir hann. Jón í Úða-
fossi er stórvinur minn. Viltu
þakka honum fyrir mig allan
vinskapinn og hjálpina. Hann
hefur oft pressað fyrir mig“.
— En þú segist ætla að fara
að hætta . . . ?
„Já, ég er í reynslurpufu hjá
Sigurjóni í Borgarþvottahúsinu.
Ég er á manntali í Kirkjutorgi
6, en er bara blánóttina á Vífils-
stöðum“.
— Þú ert búinn að vera þar
lengi?
„Uss, já. Þar er ekkert ungt
fólk. Allir vinir mínir farnir.
Engin böll á gamlárskvöld. Allt
dautt. Tómt gamalmennafólk".
— Ségðu mér meira . . .
„Neí, ég segi þér ekkert meira.
Ég er stórgáfaður og stórminnug-
ur um margt, en segi lítið. Ég á
mörg leyndarmál, sem enginn
má vita“.
— Jú, segðu mér . . .
„Nei. Þú kjaftar frá. Það kjafta |
allir blaðamenn. Ég veit það.
Bless“.
Og svo er auðvitað sagan um
nýgiftu hjónin, sem þið hafið
vafalaust heyrt hundrað og
fimmtíu sinnum. En þið hafið
gott af því að heyra hana einu
sinni enn — í nýrri útgáfu.
Hjónin — nýgiftu, auðvitað,
komu vestur í NAUST á fimmta
degi eftir brúðkaupið. Þjónninn
kom og spurði hvað þeim þókn-
aðist.
, Þú veizt hvað mér finnst bezt,
— er það ekki, elskan?" sagði
brúðurin.
„Jú, ég veit það“, stamaði brúð-
guminn, „en við verðum ein-
hverntíma að borða“.
Það hafa kannske verið sömu
hjónín — ég veit það satt að
segja ekki. En læknir, vinur
minn, sagði mér að nýgiftur mað-
ur hefði komið til sín, og kvart-
að yfir því að einhvenrveginn
hefðu þau hjónin ekki komið sér
nógu vel saman í rúminu. Eitt-
hvað væri að, kannske sálfræði- I
legt eða bara feimni.
Læknirinn sagðist hafa sagt
nýja húsbóndanum að hann
skyldi engar áhyggjur hafa af
því. Þetta kæmi allt saman eðli-
lega, þegar tíminn væri kominn
og þau væru bæði í samstilltu
skapi. „Bara nota tækifærið,
hvenær, sem það gefst“, sagði
hann.
Viku síðar kom maðurinn aftur
til læknisins, og var nú ánægður
á svip, og sagðist aðeins vilja
þakka lækninum ráðleggingarn-
ar. Þær hefðu gefizt vel . . . „svo
langt sem þær náðu“.
„Hvað áttu við með því?“
„Jú, það var þannig“, sagði sá
nýgifti, „að við sátum sitt hvoru
megin við matborðið, og ætluð-
um að fara að borða. Maturinn
var aðeins daufur, og ég ætlaði
að salta hann og teygði mig að
saltbauknum, sem stóð á miðju
Framhald á bls. 44.
ijr
24
VIKAN 15. tbL